Με τις συναυλίες στην καρδιά του χειμώνα καθώς και με τα σεμινάρια να συνεχίζονται φτάνοντας σιγά σιγά περίπου στη μέση αυτής της διαδρομής, βρεθήκαμε και αυτή την Παρασκευή στα Πεζά, στην τρίτη από τις μουσικές Παρασκευές. Και ενώ βρισκόμαστε δύο μέρες μπροστά σε μία πραγματικά πολύ ξεχωριστή και για πολλούς λόγους συναυλία, ακολουθεί εδώ ένα ακόμα σύντομο ρεπορτάζ για τα όσα συνέβησαν  στις 22 Φλεβάρη, μία ακόμα προσπάθεια να αναδείξουμε τα όσα συμβαίνουν μέσα από αυτή τη σειρά συναυλιών, κυρίως και χωρίς τάσεις επανάληψης, τα όσα ιδιαίτερα στοιχεία η κάθε συναυλία μας δίνει.

γράφει ο ακροβάτης

 

Η τρίτη από τις μουσικές Παρασκευές,  είχε δύο φαινομενικά διαφορετικά θέματα και μέρη. Στο πρώτο από αυτά, ο Zohar Fresco, δεξιοτέχνης μουσικός στα frame drums και τα κρουστά γενικότερα, ενώ στο δεύτερο ο Στέλιος Πετράκης με το Δημήτρη Σιδερή.

 

Τα όσα ζήσαμε το βράδυ της Παρασκευής μπορεί να παρουσιαστεί λοιπόν με δύο τρόπους.

 

Ο πρώτος βασίζεται στα γεγονότα. Μπαίνοντας στη σκοτεινή αίθουσα, η εικόνα του Zohar Fresco, μόνου του αρχικά στη σκηνή και λίγο πριν το δεύτερο μέρος με την Raquy Danziger, σε μια παράσταση με κρουστά και φωνή, καθήλωσε το κοινό της συναυλίας, δίνοντας όπως έχουμε ξαναπεί μια αφήγηση βασισμένη σε μια σειρά οργάνων, αυτοσχεδιαστική περισσότερο, σίγουρα δεξιοτεχνική, όμως όπως θα εξηγηθεί στη συνέχεια κάτι παραπάνω από αυτή. Στην αφήγηση αυτή, πέρα από το συνδυασμό των κρουστών με τη φωνή, δεν έλειψε και η διάδραση με το κοινό, κάτι που σαφώς έκανε τις στιγμές πιο πολυεπίπεδες. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, ακολούθησαν στη σκηνή ο Στέλιος Πετράκης και ο Δημήτρης Σιδερής, προϊδεάζοντας για πιο οικείες φόρμες και στιγμές, ξεκινώντας τη δική τους παράσταση διασχίζοντας την Κρήτη, από την ανατολή προς τη Δύση. Η λύρα (να αναφέρουμε εδώ πως ο Στέλιος Πετράκης αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν μουσικό αλλά έχει περάσει εδώ και χρόνια και στην οργανοποιία), ακολούθησε πιστά αυτό το ταξίδι, αλλάζοντας τρόπο και έκφραση σε αυτό το ταξίδι και μαζί με το εξαιρετικό λαούτο, που με την  απλό αλλά ουσιαστικό παίξιμο, έμοιαζε διαφορετικό όργανο, σε σχέση με την κυριαρχούσα σήμερα τεχνοτροπία παιξίματός του. Λίγο πριν το τέλος, στη σκηνή ανέβηκε και ο Μιχάλης Κονταξάκης με το μαντολίνο, διευρύνοντας τον ήχο, διατηρώντας ωστόσο μαζί με τη λύρα και το λαούτο αλλά και τα δύο λαούτα αμέσως μετά το ίδιο ύφος και τρόπο, καθώς και την ίδια συγκίνηση που αυτός προκαλεί.

Ο δεύτερος τρόπος και ίσως πιο σημαντικός, χωρίς να υποβαθμίζει τα παραπάνω, είναι το να δει κανείς μέσα από τα δύο διαφορετικά μέρη, ένα συνεκτικό κρίκο, μια μεγαλύτερη εικόνα. Πέρα από τη γενική διαπίστωση που έχει σημειωθεί ξανά, πως μέσα από τέτοιες συναυλίες, ερχόμαστε σε επαφή με τέτοιους μουσικούς, στιγμές και παραστάσεις, πέρα επίσης από τη σημασία του να συμβαίνει αυτό στην ύπαιθρο, πέρα επίσης από τον ενθουσιασμό που προκαλούν τέτοιες παραστάσεις, ειδικά σε όσους είναι προϊδεασμένοι για όσα θα ακούσουν, θα επιμείνουμε και στην περίπτωση αυτής της συναυλίας, στα όσα αυτά προκαλεί στο μέσο θεατή. όχι τόσο μέσα από την αναζήτηση οικείων του εικόνων,  όπως στην προηγούμενη συναυλία, όσο εδώ περισσότερο μέσα από μια απλή, τόσο όμως ουσιαστική διάσταση που κυριάρχησε σε όλη τη διάρκειά της. Η παρουσίαση και η χρήση των μουσικών οργάνων, οργάνων κάθε είδους, ως μέσων για τη μουσική, σε μοναχικούς και συλλογικούς δρόμους, από τα κρουστά μέχρι τη λύρα και από το λαούτο μέχρι την ερμηνεία, η απλότητα αλλά και ο πλούτος στιγμών φαινομενικά απλών μέσα από τη διάδραση με το κοινό, από την αλληλεπίδραση και τα "μαθηματικά" της ρυθμικής αρμονίας μέχρι αυτή τη "διαφορετική" αλλά γνήσια απόδοση της μουσικής αυτού του τόπου, είναι που συνδέουν τα διαφορετικά μέρη, είναι που ίσως αποτελεί κάτι αυτονόητο αλλά όχι τόσο συνηθισμένο, σίγουρα πολύ σημαντικό.