Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Λίγα λόγια για μια συναυλία στην καρδιά του χειμώνα

Έχουμε συχνά αναφερθεί, στα όσα συμβαίνουν χρόνια τώρα, στο Χουδέτσι και αλλού, εντός εκτός και επί ταυτά των δραστηριοτήτων του μουσικού εργαστηρίου "Λαβύρινθος". Εν μέσω μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας, τουλάχιστο για τα πρόσφατα χρονικά, των μουσικών σεμιναρίων στην Κρήτη-Χειμώνας 2019, που ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα, βρεθήκαμε την προηγούμενη Παρασκευή, στην πρώτη από μια σειρά συναυλιών που συνοδεύουν αυτές τις οκτώ εβδομάδες σεμιναρίων, τις "μουσικές Παρασκευές στην καρδιά του χειμώνα". Η συναυλία, πραγματοποιήθηκε, όπως και όλη η σειρά αυτών των συναυλίων, στην αίθουσα του δημαρχείου, στα Πεζά.




γράφει ο ακροβάτης

Εν αναμονή της δεύτερης συναυλίας, που θα πραγματοποιηθεί αυτή την Παρασκευή 15 Φλεβάρη, στις 20:30 ακολουθεί ένα σύντομο ρεπορτάζ για την πρώτη συναυλία, όχι τόσο όσο αφορά στη μουσική της διάσταση και ανάλυση (ο γράφων δηλώνει αναρμόδιος για κάτι τέτοιο), όσο για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που προκάλεσε, καθώς και για την πραγματική σημασία τέτοιων βραδιών.

 

Μπαίνοντας καθυστερημένα στη σκοτεινή αίθουσα, η πρώτη μας επαφή με τη συναυλία, ήταν ένα διαπεραστικό ταξίμι, από ένα αράβικο ούτι. Η Yasamin Shahhosseini  βρισκόταν επί σκηνής, καθηλώνοντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά το κοινό και εμάς.

Ακολούθησε  ένα ντουέτο. Ο Χάρης Λαμπράκης με τη Μαρίτζια Κατσούνα επι σκηνής, με ήχους απλούς και σύνθετους, πάνω από όλα και μεστούς, με τα δύο όργανα (νέυ, μπεντίρ) αλλά και τους μουσικούς να δίνουν την αίσθηση διαλόγου, πάντα στις ίδιες συνθήκες καθήλωσης, ή για να το πούμε καλύτερα, συναυλιακής διάδρασης με το κοινό.


Αμέσως μετά, ο Ross Daly, η Κέλυ Θωμά, η Yasamin Shahhosseini ανέβηκαν στη σκηνή και μαζί με το Χάρη Λαμπράκη και τη Μαρίτζια Κατσούνα, ξεδίπλωσαν μπροστά μας, μακάμια, ήχους και σκοπούς, όπως συνθέσεις του Dimitrie Cantemir, αλλά και νεότερες, ολοκληρώνοντας κάπως έτσι την όλη μας αίσθηση.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε γύρω στις 22:00, αφήνοντας στο μυαλό και στα αυτιά μας αυτή την αίσθηση. μια φαινομενικά προφανή και αναμενόμενη, ωστόσο τόσο σημαντική. Η απευθείας, με συγκεκριμένη διάρκεια, χωρίς παρεμβολές, υπερβολικές εντάσεις και διαστρεβλώσεις  διάδραση των μουσικών και της μουσικής με το κοινό, μία διάδραση που η συναυλία εξασφαλίζει,  μια διάδραση που δίνει την ελευθερία στο κοινό να ακούσει και να εκπαιδευτεί, ανεξαρτήτως του είδους της μουσικής, και στο μουσικό να παίξει ελεύθερα. Οι συναυλίες, όσο και αν συμβαίνουν συχνά στις μέρες μας αλλά και διαχρονικά, αποτελούν έναν από τους βασικούς τρόπους για να μάθουμε αυτή τη διάδραση, του να ακούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα αλλά και με σεβασμό, όταν συναντάμε τη μουσική. Είναι λοιπόν διπλά σπουδαίες όταν συμβαίνουν εκτός αστικών κέντρων καθώς και όταν είναι ανοιχτές και προσβάσιμες στο κοινό (και όχι απαραίτητα χωρίς αντίτιμο), όπως  οι μουσικές Παρασκευές.
 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)