Το 2018 είναι όπως έχουμε πει η χρονιά του project, είναι με άλλα λόγια εκείνη η χρονιά που γίνεται πιο φανερό,  πως τα όσα συμβαίνουν στο Πλουμί, αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου εγχειρήματος, που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, με όλο και περισσότερους ανθρώπους, σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, που μοιράζονται γνώσεις,ταλέντα και εμπειρίες μεταξύ τους.

γράφει ο ακροβάτης

Στα πλαίσια των παραπάνω, το "Γλέντι από νωρίς το απόγευμα", μία ίσως από τις πιο δημοφιλείς στιγμές της εβδομάδας, θα αποτελέσει πιο ξεκάθαρα το μεγαλύτερο δείγμα αυτής της εξέλιξης, μιας και αποτελεί δείγμα μιας φαινομενικής αντίφασης. Οι συναντήσεις της Κυριακής στο Πλουμί, αποτελούν από εκείνες τις στιγμές, όπου ο χώρος θυμίζει κατά τα φαινόμενα και μόνο βέβαια, εκείνους τους χώρους, που επιβιώνουν προσκαλώντας κοινό, με βάση το συνδυασμό της μουσικής με την κατανάλωση. Την ίδια στιγμή, είναι τόσο τα όσα μπορεί κανείς να συναντήσει στο χώρο, τόσο τότε όσο και όλη την εβδομάδα, ο τρόπος με τον οποίο προκύπτει το τελικό αποτέλεσμα και η διάδραση με  τους συμμετέχοντες,  η σκηνοθεσία του χώρου, καθώς και γενικότερα η σχέση αμοιβαίου σεβασμού, ανάμεσα στους μουσικούς, το κοινό αλλά και το χώρο, που κάνουν τα γλέντια στο Πλουμί μοναδικά.  Αυτό σημαίνει ότι σε βραδιές όπως αυτές των Κυριακών,  ενώ στην πραγματικότητα θυμίζουν κάτι άλλο, είναι εδώ και πολλά χρόνια πηγή έμπνευσης για όλους τους συμμετέχοντες.

Είναι πηγή για όλα τα μέρη του project, από την "Πολύτροπο" και το "Συλλέκτη" μέχρι τις "Εκδόσεις" και από την κουζίνα και το "καφφενείο" μέχρι το "Περιοδικό", που όπως όλη την εβδομάδα, έτσι και την Κυριακή, παρουσιάζουν τα αποτελέσματά τους σε όλο και περισσότερους. Είναι πηγή έμπνευσης για το ίδιο το κοινό, ή τουλάχιστο για όσους και συμβάλλουν σε ένα αποτέλεσμα χειροποίητο, με την αλληλεπίδρασή τους με το χώρο αλλά και τους μουσικούς. Είναι τέλος πηγή έμπνευσης και για τους ίδιους τους μουσικούς, που εκφράζονται στο Πλουμί, παίζοντας μαζί σε συνδυασμούς συχνά πρωτόγνωρους, και παίζουν το δικό τους πρωταγωνιστικό ρόλο σε τέτοιες βραδιές.

Από την άποψη αυτή, τα όσα ζήσαμε την Κυριακή 21 Ιανουαρίου, στο γλέντι "Μεγάλες μέρες, μεγάλες συναντήσεις" αποτέλεσαν ίσως την επιτομή όλων ανεξαιρέτως των παραπάνω, και ίσως ένα πρόλογο για όσα θα επακολουθήσουν.

Ο Γιάννης Παξιμαδάκης, συνάντησε το Φάνη Καρούσο, τη Μαρίτζια Κατσούνα και την Ευγενία Τόλη-Δαμαβολίτη,  αποτελώντας τόσο εκ των προτέρων, όσο και όπως αποδείχτηκε μια  ιδιόμορφη ζυγιά, σαφώς στραμμένη στο κρητικό και παραδοσιακό ρεπερτόριο, ωστόσο με πολλές προεκτάσεις.

Συνάντησαν εκεί ένα κοινό πολυπρόσωπο και ποικιλόμορφο, διαφορετικών καταβολών, που σε γενικές γραμμές αποτέλεσε μια μεγάλη αγκαλιά, τόσο γι αυτούς, όσο και για τα όσα συνέβαιναν στο χώρο εκείνο το βράδυ. Αν και είναι πολλά αυτά που μπορεί κανείς να θυμηθεί, θα επικεντρωθούμε  σε τέσσερις εικόνες:

Πρώτη εικόνα, σίγουρα αποτέλεσε το πλούσιο χωρίς υπερβολές μουσικό αποτέλεσμα, χωρίς στεγανά και  προκαταλήψεις, τεσσάρων ανθρώπων. Ο Γιάννης Παξιμαδάκης τόσο με λαούτο, όσο και με μπουζούκι (!) αλλά και με την ερμηνεία του, συνδυάστηκε με το σαντούρι του Φάνη Καρούσου, με τα πάντα εξαιρετικά κρουστά της Μαρίτζια Κατσούνα καθώς και με τη γνώριμή του Ευγενία Τόλη-Δαμαβολίτη, που με την ερμηνεία της υπήρξαν στιγμές που καθήλωσε το πολυπληθές κοινό. Ο συνδυασμός των δύο κυρίως, των εγχόρδων και του σαντουριού καθώς και κρουστών υψηλού επιπέδου και τρόπου, αποτελεί μία όχι τόσο συνηθισμένη εκδοχή ζυγιάς, λόγο ωστόσο τόσο της ποιότητας και των δύο όσο και της άνεσης που νοιώθουν στο χώρο, αποτέλεσε αποκάλυψη για τα όσα νοιώσαμε και ακούσαμε εκείνο το βράδυ.

Δεύτερη εικόνα, σίγουρα αποτελεί το ίδιο το κοινό και η δική του συμβολή. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο χώρο, και παρά την αναμέτρησή τους με το να μη φερθούν όπως σε ένα χώρο απλά με μουσική και κατανάλωση, μια αναμέτρηση δύσκολη, έδειξαν μεγάλη προθυμία στο να παρακολουθήσουν τα όσα μπροστά τους συνέβαιναν, να καταλάβουν, να ανακαλύψουν, μιας και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βρέθηκαν για πρώτη φορά στο χώρο, ένα φαινόμενο που συχνά συμβαίνει τελευταία και που κάνει τα πράγματα αρκετά ευχάριστα. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κοινό αγκάλιασε και έκανε αισθητή την παρουσία του, σε όλα περίπου όσα είχαν σκηνοθετηθεί εκείνο το βράδυ, κάνοντας σε θετική κατεύθυνση αισθητή την παρουσία του.

Τρίτη εικόνα είναι αυτό που προέκυψε από το συνδυασμό των δύο προηγούμενων, και οι παρατηρήσεις μας πάνω σε αυτόν. Η αλληλεπίδραση μιας πρωτόγνωρης, ή τουλάχιστο όχι συνηθισμένης ζυγιάς, που αρκετές στιγμές απαιτούσε και πέτυχε, περισσότερο ή λιγότερο την απόλυτη προσοχή, είτε λόγω των στιγμών και του είδους των ακουσμάτων που έδινε, είτε λόγω της ενέργειας που μοίραζε απλόχερα και ενός κοινού που προσπαθούσε να αντεπεξέλθει, δείχνοντας  πολλές φορές αμήχανο σε χαμηλές εντάσεις και γενικότερα στην απουσία μιας διαρκούς έντασης, μπορεί να έγινε ιδανική μόλις μετά το δεύτερο μισό της βραδιάς, ωστόσο παρέμεινε ζωντανή σε όλη τη διάρκειά της, κάνοντας σαφή τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας συνάντησης, καθώς και την ανάγκη να τη συναντούμε πιο συχνά. Αυτή η αλληλεπίδραση και κυρίως αυτή η ζωντάνια, είναι η βάση και η προϋπόθεση για κάθε μουσική βραδιά στο χώρο και σαφώς επιβάλλει και προυποθέτει αυτή την αμοιβαία σχέση σεβασμού μεταξύ των μουσικών, του χώρου και του κοινού για την οποία συχνά μιλάμε.

Τέταρτη εικόνα είναι η γενική αίσθηση. Το γλέντι "Μεγάλες ημέρες, μεγάλες συναντήσεις", θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτέλεσε ένα δείγμα συλλογικής έμπνευσης και αλληλεπίδρασης. Από τα όσα είπαμε για τη μουσική και το κοινό, μέχρι άλλες παραμέτρους, όπως ο τρόπος που το δεύτερο υποδέχτηκε τα όσα πολλά και φιλοσοφημένα αλλά και με σεμνότητα η κουζίνα, το παντοπωλείο και το project γενικότερα παρέθετε μπροστά του, ο τρόπος με τον οποίο έγινε έμπρακτα κατανοητή η σκηνοθεσία και η φιλοσοφία τέτοιων βραδιών, με το κουτί ενίσχυσης και με άλλες λεπτομέρειες, ήταν όλα εκεί, αποτέλεσμα της προσπάθειας πολλών ανθρώπων, που περίπου όλοι μαζί οραματίστηκαν τη βραδιά σε όλες της τις λεπτομέρειες, και που όπως ήταν φυσικό, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, χωρίς να μη μπορεί κανείς να επισημάνει ζητήματα που μπορούσαν να βελτιωθούν. Ωστόσο αυτό είναι και το πιο σημαντικό για τέτοιες προσπάθειες, η ανάγκη να ζεις τα αποτελέσματά τους ξανά και ξανά.

Το "Μεγάλες μέρες, μεγάλες συναντήσεις' αποτελεί παρελθόν, έβαλε ωστόσο το δικό του λιθαράκι, σε όσα και στο πώς θέλουμε να συμβαίνουν στο χώρο. Η συνέχεια προμηνύεται εξίσου ενδιαφέρουσα στη χρονιά του project,με μια σειρά συναντήσεων που θα κάνουν σαφές το πόσα περισσότερα είναι αυτός ο χώρος από ένα απλό συνεργατικό καφενείο ή ένα χώρο με κατανάλωση και μουσική. Αναμένουμε λοιπόν τη συνέχεια, σήμερα 28 Ιανουαρίου με ένα γλέντι "ΔιςΤροπον",κλασικά από νωρίς το απόγευμα.