Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το "Anamesis" του Γιώργου Παπαϊωάννου, ξεκινώντας με τον καλύτερο τρόπο την εβδομάδα μας και σας το παρουσιάζουμε σήμερα.

γράφει ο ακροβάτης

Για αρχή ας επιτραπεί ένα συνολικό σχόλιο.

Το "Anamesis", όπως και άλλες δισκογραφικές και άλλες δημιουργίες, αποτελούν μέρος των όσων συμβαίνουν χρόνια τώρα στην Κρήτη και πολύ πέρα από αυτή, ενός οργασμού δημιουργίας και ομορφιάς, που όσο κοντά ή μακριά και αν φτάνει στο μέσο υψηλό επίπεδο το κάθε δείγμα του,  είναι ένα φαινόμενο που έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλώ, που κάνει εμάς που ζούμε κοντά του να νιώθουμε τυχεροί, μιας και μπορούμε να το ζούμε και να μιλάμε όλο και πιο συχνά γι αυτό.
Η συγκεκριμένη περίπτωση, η αλήθεια ότι μας πάει ταυτόχρονα ένα βήμα πίσω από αυτό το φαινόμενο, μιας και εξηγεί επαρκώς τόσο τις αιτίες του, κυρίως δε ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα νέο δρόμο, που ίσως αποτελεί το μέλλον του. Για να το πούμε αλλιώς,  το "Anamesis" είναι από εκείνα τα λίγα δείγματα, που όχι μόνο επιβεβαιώνουν το ταλέντο του δημιουργού, την ποιότητα των συνθέσεων και των επιλογών, αλλά έχει το προτέρημα να γίνεται τόσο οικείο, που φέρνει κοντά  ή πιο κοντά του αλλά και σε αυτόν τον ευρύτερο τρόπο μουσικής, ακόμα και αυτιά που βρίσκονταν μέχρι τώρα σε απόσταση από αυτόν.

Για να παρουσιάσει τώρα κανείς τώρα μια δισκογραφική δουλειά προσωπικών συνθέσεων, ανοίγονται μπροστά του δύο δρόμοι.

Ο ένας είναι αυτός που, όσο και αν προσπαθήσει να γίνει αναλυτικός, όσο έμπειρος και αν είναι στο να το κάνει, καταλήγει αργά ή γρήγορα σε γενικά σχόλια και επαίνους, για τη δουλειά στο σύνολό της καθώς και για τα επιμέρους στοιχεία της, υπερθεματίζοντας περισσότερο ή λιγότερο στον ίδιο το δημιουργό, τη συνθετική του ικανότητα, τις στιγμές δεξιοτεχνίας, τις έξυπνες επινοήσεις, συντελώντας έτσι σε ένα γενικό συμπέρασμα, που ακόμα και αν δεν είναι το κίνητρο της παρουσίασης κινδυνεύει να γίνει,  το πόσο καλή επιλογή δηλαδή είναι ο δίσκος για τον αναγνώστη, κίνητρο που φυσικά και είναι θεμιτό αλλά συχνά αγγίζει ή και ξεπερνάει τα όρια της κολακείας. 

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που γράφει, ειδικά όταν ο δίσκος περιλαμβάνει συνθέσεις χωρίς στίχο, να έχει στη βαλίτσα ή μάλλον στο μυαλό του γνώσεις μουσικές, ώστε με έναν ακόμα πιο εμπεριστατωμένο και σοβαρό τρόπο, να επικαλεστεί αυτές τις γνώσεις και όσα αυτές του δίνουν, ώστε να αναλύσει το δίσκο και αποδείξει τα λεγόμενά του.

Ευτυχώς στην περίπτωση  του"Anamesis", είναι ο ίδιος ο δίσκος, ή μάλλον ο ίδιος ο Γιώργος Παπαϊωάννου, που βγάζει το γράφοντα από τη δύσκολη θέση να επιλέξει ανάμεσα στο να γίνει προβλεπόμενος, ή στο να επικαλεστεί γνώσεις που δεν έχει, και διευκολύνει κατά πολύ αυτή την παρουσίαση. Αυτό κυρίως συμβαίνει γιατί το "Anamesis" είναι δεν είναι κατ' όνομα μόνο, αλλά στην ουσία του, όντως προσωπική δουλειά, είναι μια κατάθεση ενός κομματιού, αρκετά μεγάλου είναι η αλήθεια, του ίδιου του δημιουργού του, και όσων αυτό προκαλεί σε πρώτο χρόνο σε όσους συμμετείχαν σε αυτό, και  σε δεύτερο σε όλους εμάς που ερχόμαστε σε επαφή μαζί του ως ακροατές.

Προς την εξήγηση του παραπάνω, ας κατατεθούν τέσσερα σημεία τα δώδεκα ακούσματα του δίσκου:

1.  Δε μπορεί παρά να επισημάνει κανείς την αίσθηση που δημιουργείται σχεδόν από την πρώτη συνάντηση μαζί του, ότι έχει μπροστά του ένα συνεχές, δομημένο και ολοκληρωμένο έργο, χωρίς να είναι προδιατεθημένος γι αυτό, ακόμα και αν έχει δει τους τίτλους των συνθέσεων και τις σχέσεις μεταξύ τους. Το "Anamesis" λοιπόν δεν είναι ένας δίσκος με εξαιρετικές συνθέσεις, ή με εξαιρετική επιλογή στη σειρά τους,  δίνει την αίσθηση της συνέχειας, προκαλεί ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον, και αυτό αποτελεί την πρώτη του, πολύ σημαντική αρετή.
2. Την ίδια στιγμή είναι αυτή η συνέχεια που συμβάλλει και στο δεύτερο σημείο.  Όλες οι συνθέσεις και οι αυτοσχεδιασμοί του δίσκου, τόσο με τους επιλεγμένους και πρωτότυπους τίτλους που τις συνοδεύουν, είτε τους προσέξει κανείς πριν ακούσει ή μετά, όσο και με τα όσα προκαλούν,  μας μεταφέρουν κάπου, ίσως στο χώρο, ίσως στο χρόνο, ίσως σε αυτό που προσπαθεί η σύνθεση να μεταφέρει, ίσως σε κάποιο βίωμα, προσωπικό, πραγματικό ή φανταστικό, επιβεβαιώνοντας το συμπέρασμα ότι όχι απλώς έχουμε μπροστά μας ένα συνεχές, αλλά και ένα ζωντανό έργο,  έτοιμο να αλληλεπιδράσει μαζί μας.
3. Το τρίτο σημείο αφορά σε μία φιλοσοφία και κοσμοαντίληψη, που ανεξαρτήτως αν κανείς έχει ζήσει πρόσωπα και καταστάσεις ή όχι, είναι έκδηλη σε όλες τις στιγμές του δίσκου, αποτελεί δείγμα όπως έχουμε ξαναπει μουσικής παιδείας. Είναι λοιπόν ολοφάνερη η ανοιχτή διάθεση προς την ίδια τη μουσική, χωρίς στεγανά, βιτρίνες και όρια, με σεβασμό στις αφετηρίες της έμπνευσης αλλά και στο τελικό αποτέλεσμα, η διάθεση να παίξει κανείς μαζί με άλλους, καθώς και η ελευθερία που γεννά όλο αυτό. Τόσο οι ίδιες οι συνθέσεις, οι αυτοσχεδιασμοί και ο  πλουραλιστικότητα όσο αφορά στους ανθρώπους, τους ήχους και τα όργανα, παρέχεται εδώ απλόχερα, παίζουν όταν χρειάζεται και όχι παραπάνω το ρόλο τους και αποτελούν συνειδητή ειδοποιό διαφορά  για το τελικό αποτέλεσμα.
4.  Το τέταρτο στοιχείο είναι και το πιο σημαντικό από όλα. Είπαμε προηγουμένως ότι στο "Anamesis", κατατίθεται μπροστά μας ένα σημαντικό κομμάτι του ταλέντου, αλλά και της ψυχής και της προσωπικότητας του δημιουργού του. Αυτό σε συνδυασμό με τα παραπάνω, οδηγεί πηγαία και χωρίς πιέσεις, σε μια προσωπική αλληλεπίδραση με τον κάθε ακροατή ξεχωριστά, δημιουργώντας στον καθένα ξεχωριστά βιώματα, συμπεράσματα και συναισθήματα. Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη και πιο σπάνια αρετή του δίσκου. Αυτός είναι και ο λόγος που όποιον δρόμο τελικά και αν διαλέξει κανείς για να παρουσιάσει τέτοιες δουλειές, όσο αναλυτικός και ειλικρινής και αν καταφέρει να είναι, υπάρχει ένας τρίτος δρόμος για να περιγραφούν αυτά που προκαλεί ο δίσκος στην επαφή του καθένα μαζί του. Αυτό το suspense, είναι από μόνο του λόγος για να αποκτήσει και να ακούσει κανείς αυτό το δίσκο.

Το "Anamesis" διατίθεται προς το παρόν και μπορεί κανείς να το αποκτήσει ιντερνετικά εδώ και εδώ, ενώ αναμένετε να φτάσει κοντά μας και χειροπιαστό, σε CD, από την επόμενη εβδομάδα.