γράφει η Μανωλία Κοκολογιάννη

Ο χαρτοπολτός είναι ένα υλικό με πολύ παλιά ιστορία. Δυστυχώς σήμερα όταν λες ''χαρτοπολτός'' οι πιο πολλοί σκέφτονται παιδικές κατασκευές. Νομίζω τα τελευταία χρόνια υπάρχει επιστροφή στο υλικό από σύγχρονους καλλιτέχνες με πολύ ενδιαφέροντα έργα

Μέσα από τα χρόνια και τους πολέμους, το viral της παλιάς εποχής το χαρτί ταξίδεψε από την Κίνα όπου ανακαλύφθηκε σχεδόν σε όλο τον κόσμο με την μορφή πολλές φορές χρηστικών αντικειμένων. Οι Γιαπωνέζοι ήταν εξαιρετικοί στην κατασκευή δοχείων και θεατρικής μάσκας. Αργότερα στη Βικτωριανή Αγγλία και παράλληλα στην Γαλλία, στήθηκαν ολόκληρα εργοστάσια όπου έπιπλα από χαρτοπολτό ψήνονταν σε φούρνους και μοσχοπουλιόνταν στην ανώτερη τάξη. Αυτό που κατέστρεψε αυτήν την παραγωγή ήταν η υπερβολική ζήτηση. Λόγω της αυξημένης ζήτησης, δεν ψήνονταν καλά τα έπιπλα και έσπαζαν. Μετά από αυτό στην Ευρώπη δεν ξανάγινε μαζική παραγωγή του υλικού εκτός από τα νεώτερα χρόνια της ιστορίας της τέχνης όπου κάποιοι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν πολτό αποσπασματικά μέσ στην δουλειά τους Η ανάγκη για ανακύκλωση εν μέρη είναι ένας από τους λόγους που το χαρτί ξαναήρθε στο προσκήνιο. Αν βέβαια προσπαθήσεις να το ζυμώσεις θα δεις ότι η κολλά που χρησιμοποιείς αναιρεί λίγο τον ρομαντισμό της ιδέας της ανακύκλωσης. Παρόλο που κάποιοι καλλιτέχνες δουλεύουν με χαρτοπολτό συστηματικά για την παραγωγή χρηστικών αντικειμένων και επίπλων δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστός και αποδεκτός ως υλικό. Θέλει το χρόνο του; ίσως.

Μια από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνες είναι η Debbie Wijskamp από την Ολλανδία. Η δημιουργία εικαστικών αντικειμένων σε μαζική παραγωγή καταργεί την μοναδικότητα του έργου τέχνης αλλά ίσως στις μέρες μας να μην είναι αυτή μοναδική η ανάγκη όσον αφορά την τέχνη.