Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι πλημμύρες που κατέκλυζαν την έρημη αυτή περιοχή προέρχονταν από χείμαρρους του Λεκανοπεδίου και τον Κηφισό, που είναι ο δημιουργός αλλά και ο εφιάλτης του Μοσχάτου. Τον τελευταίο αιώνα, μικρό μερίδιο έχει και ο Ιλισός.




Το 1896, μετά από μεγάλη νεροποντή, στις 14 Νοεμβρίου, τα νερά του Κηφισού, από τον Ταύρο και κάτω, δεν είχαν πώς να φύγουν προς τη θάλασσα και σκέπασαν το Μοσχάτο και τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη. Υπήρχαν 17 ανθρώπινα θύματα, κατέρρευσαν σπίτια, καταστράφηκαν καλλιέργειες και πνίγηκαν ζώα.

Το 1934 στις 22 Νοεμβρίου, θεωρήθηκε η μεγαλύτερη πλημμύρα. Έσπασε ψηλά ο Κηφισός και κατακλύστηκαν μεγάλες περιοχές της δυτικής Αθήνας. Τα μεσάνυχτα χτύπησε η καμπάνα και σε λίγο το νερό έφτασε στα 1,5-2 μ. Από τη θάλασσα ως την οδό Ρήγα Φεραίου κι από το ένα ποτάμι ως το άλλο, το Μοσχάτο φαινόταν σα λίμνη. Καταρρεύσανε σπίτια. Βάρκες μετέφεραν τον κόσμο. Για 2-3 βδομάδες οι άνθρωποι ζούσανε μες στη λάσπη. Οι ζημιές ήταν τεράστιες. Τη συμφορά αποθανάτισε ο Μάρκος Βαμβακάρης στο τραγούδι του: «πλημμύρα».

Το 1955, έχουμε μια ακόμα μεγάλη πλημμύρα. Για βδομάδες έβρεχε σχεδόν μέρα παρά μέρα. Όλη η περιοχή των Αθηνών ξεχείλισε και πνίγηκαν άνθρωποι. Στις 13 Οκτωβρίου τη νύχτα νέα καταιγίδα είχε σαν αποτέλεσμα ο Ιλισός να κατακλύσει το Μοσχάτο και τις Τζιτζιφιές.

Ένα φθινοπωρινό βράδυ του 1961 υπερχείλισε ο Κηφισός, όταν έσπασε κάποιο ανάχωμα στην οδό Πειραιώς. Τα νερά που φτάσανε το ένα μέτρο στη διασταύρωση Λυκούργου και Σολωμού, αποσύρθηκαν το πρωί κι έμεινε ένα παχύ στρώμα από λάσπη.

Πριν από τα Χριστούγεννα του 1977 είχαμε μια ακόμα πλημμύρα που προήλθε από τον Κηφισό μετά από μεγάλη νεροποντή. Πολλά σπίτια πάθανε μεγάλες ζημιές.

Πιο πρόσφατες πλημμύρες τον Ιούλιο και Νοέμβριο του 2002, όπου πλημμύρησαν και καταστράφηκαν νοικοκυριά.

Διαβάζουμε στην εφημερίδα « η Μαχητική του Μοσχάτου», Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2004, που είχε δημοσιεύσει άρθρο από την ημερίδα που έγινε στις 2 Νοεμβρίου στο Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, τα εξής: «Παραμένει εφιαλτικά πιθανό το ενδεχόμενο νέων πλημμυρικών φαινομένων στην Αττική. Η αλόγιστη επέκταση της πόλης, η αλλαγή στις χρήσεις της γης, με αποτέλεσμα ελεύθεροι χώροι να μετατρέπονται σε τσιμέντο, και η απουσία κεντρικού σχεδιασμού απειλούν να μετατρέψουν άλλη μια φορά την ευλογία της βροχής σε κατάρα. (…) Νωρίτερα, στην εισήγησή του, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου κ. Γιάννης Αλαβάνος καυτηρίασε την απουσία κεντρικής αντιπλημμυρικής πολιτικής, αποκαλύπτοντας ότι τα αντιπλημμυρικά έργα που έγιναν κόστους 723 εκατ. ευρώ, όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα, αλλά ενδεχομένως το όξυναν περαιτέρω. …»
πηγή