Η σχέση με τη μουσική είναι ίσως η πιο προφανής, πιο ενδιαφέρουσα, πιο δύσκολη ταυτόχρονα αλλά και πιο υποσχόμενη αυτού του χώρου που λειτουργεί εδώ και δύο περίπου χρόνια στις Αρχάνες. Μιλάμε φυσικά για το συνεταιριστικό καφενείο παντοπωλείο Πλουμί. Από τις αρχές του 2016 και έχοντας ήδη πίσω μας ένα σύνολο από μουσικές στιγμές, γλέντια, συναυλιακές βραδιές, συναντήσεις προγραμματισμένες και έκτακτες, έγινε μια προσπάθεια αυτή η σχέση να περιγραφεί, να σχεδιαστεί, να προσδιοριστεί, με τον ορισμό μιας νέας μουσικής φόρμας, της συναυλίας, και με μια προσπάθεια να περιγραφεί μια ήδη υπάρχουσα, το γλέντι. Κάποιους μήνες μετά ήδη νέες μουσικές φόρμες είναι στα σκαριά.
 Αυτό που δεν αναφέρεται συχνά, είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα από όλα αυτά, λίγους μήνες μετά την έναρξη του χώρου, και που έπαιξε εξίσου και ίσως σημαντικότερο ρόλο σε αυτή την εξαιρετική σχέση παραπάνω, είναι όσα συμβαίνουν κάθε εβδομάδα στις δραστηριότητες στο Πλουμί, πιο ειδικά στις μουσικές δραστηριότητες και ακόμα πιο ειδικά στις τρεις μουσικές ομάδες που κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνται στο χώρο.
 Από την πρώτη, τη "μουσική ομάδα με μικρασιάτικα και παραδοσιακά" με το Στέλιο Κασσαπάκη  που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2014,  τη  δεύτερη χρονικά, τη "μουσική ομάδα με ρεμπέτικα" με τους Νίκο Σταματάκη και Μανώλη Τζανάκη, που ξεκίνησε περίπου ένα χρόνο μετά, μέχρι την πιο πρόσφατη τη "μουσική ομάδα με κρητικά" με τον Κωστή Μακάκη και τον Αλέκο Φανουράκη, που αυτή την εβδομάδα πραγματοποιεί τη δεύτερη συνάντησή της, και  οι τρεις διαμορφώνουν πια ένα σύνολο για το οποίο πολλά μπορεί κανείς να πει, και  από το οποίο πολλά μπορεί κανείς να περιμένει.
Πριν περιγραφούν οι τρεις ομάδες ξεχωριστά, είναι σίγουρο ότι και οι τρεις χαρίζουν απλόχερα ένα μεγάλο δώρο: μας κάνουν όλους καλύτερους, θεατές, συμμετέχοντες, τακτικούς και μη, και διδάσκοντες. Η χαρά του να παίζει κανείς μαζί με άλλους, η προσπάθεια να γίνεται κανείς καλύτερος για να γίνεται καλύτερο και το τελικό αποτέλεσμα, η αναμέτρηση με τον εαυτό μας, το να μοιράζεται κανείς το ταλέντο ή τη γνώση απλόχερα με άλλους, το να μαθαίνει κανείς να ακούει, καθώς και το να υπάρχει ένας χώρος όπου ένας μουσικός κύκλος κυριαρχεί  και όλα κινούνται γύρω του, είναι κάποια από τα κομμάτια αυτού του δώρου.

Πιο αναλυτικά:

 Η "μουσική ομάδα με μικρασιάτικα και παραδοσιακά", εγκαινίασε τις μουσικές ομάδες στο Πλουμί. Ο Στέλιος Κασσαπάκης, ένας πολυεπίπεδος μουσικός και ερμηνευτής, με το ούτι, το νέυ, τη φωνή, αλλά κυρίως με τη γνώση, την αντίληψη και την αισθητική του για τη μουσική, τη μαθητεία και την ενορχήστρωση, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να μοιραστεί τα παραπάνω με άλλους, ανοίγοντας ένα νέο κόσμο μέσα στο χώρο. Μουσικές παραδοσιακές, μικρασιάτικες και όχι μόνο,  από τις δυο μεριές του Αιγαίου, από τα Βαλκάνια και αλλού, παρουσιάζονται ανελλιπώς κάθε Παρασκευή, αναδεικνύοντας δρόμους και μονοπάτια καθώς και τον πλούτο της ανατολικής μουσικής διαμορφώνοντας πάντα το ίδιο ζεστό μείγμα μαθήματος, ομάδας αλλά και ορχήστρας στις συναντήσεις, ανεξαρτήτως αριθμού συμμετεχόντων, είτε πέντε, είτε δέκα είτε πάνω από είκοσι ήταν αυτοί. Έγχορδα, τοξωτά και έγχορδα αλλά και πνευστά, ακολούθησαν τις συναντήσεις της Παρασκευής, με ανθρώπους όλων των επιπέδων να γίνονται κατά καιρούς ή τακτικά μέρος της ομάδας. Μία εξίσου σημαντική συμβολή  ωστόσο ήταν και είναι και η διαμόρφωση ενός κοινού, τις περισσότερες φορές ξένου ως προς τα είδη με τα οποία η ομάδα καταπιανόταν, που χωρίς ιδιαίτερες ανακοινώσεις και προσκλήσεις, βρέθηκε και βρίσκεται γύρω από τον κύκλο, απολαμβάνοντας τη ρακή, τον καφέ, το κρασί, το γλυκό, το μεζέ ή την πορτοκαλάδα του, χαρίζοντας το πιο πολύτιμο δώρο, τη σιωπή μπροστά στο μαγικό αποτέλεσμα.


Η δεύτερη μουσική ομάδα, η "μουσική ομάδα με ρεμπέτικα" βασίστηκε στο ξεκίνημά της σε μεγάλο βαθμό, στην εμπειρία, τη γοητεία και τα συμπεράσματα από την πρώτη. Δύο πολύ ταλαντούχα παιδιά, που κατέκτησαν επάξια τη σχέση τους με το χώρο, ο Νίκος Σταματάκης με την κιθάρα και ο Μανώλης Τζανάκης με το μπουζούκι, ξεκίνησαν τη δική τους ομάδα δηλώνοντας με κάθε τρόπο, από την ώρα διεξαγωγής, τον επεξηγηματικό τίτλο αλλά και όσα συνέβησαν από την πρώτη συνάντηση, τις προθέσεις τους για αυτά που θα επακολουθούσαν.  Ρεπερτόριο, ενορχήστρωση και αυτοσχεδιασμός, αυτή τη φορά νωρίς τα απογεύματα της Πέμπτης, σε μια σειρά συναντήσεων που όχι μόνο επιβεβαίωσαν όσα ήδη μάθαμε για τις μουσικές ομάδες,  αλλά προσέθεσαν και προσθέτουν νέα συμπεράσματα.  Μια μουσική ομάδα συμπαγής και αυξανόμενη σχεδόν από το πρώτο μάθημα, που ένωσε όχι μόνο ανθρώπους διαφορετικών μουσικών επιπέδων και οργάνων αλλά και διαφορετικών προελεύσεων, με τζουράδες, μπουζούκια, κιθάρες και άλλα συναφή αλλά και ακορντεόν, βιολιά, μαντολίνα να γίνονται μέρος αυτού του νέου ταξιδιού. Κατά τα άλλα, το ταλέντο για το οποίο λέγαμε δεν άρχισε να ξεδιπλωθεί και να μοιραστεί, με το ηχητικό αποτέλεσμα να βελτιώνεται συνεχώς και με αποκορύφωμα πιο σύνθετες ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιασμούς μετά τις συνεχείς παροτρύνσεις μεταξύ των μελών της ομάδας και φυσικά των διδασκόντων.


Ολοκληρώνοντας τον κύκλο της μουσικής ομαδολογίας, δεν άργησε λίγους μήνες μετά να γεννηθεί και η τρίτη μουσική ομάδα. Η "μουσική ομάδα με κρητικά" ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα  ως φυσικό επακόλουθο τόσο των παραπάνω, όσο και  όσων είχαν ήδη στο μυαλό τους, δύο άνθρωποι με κοινή αισθητική όσο αφορά στη μουσική, τη μαθητεία και το συλλογικό παίξιμο, ορθάνοιχτοι στη μουσική τους και στη γνώση, και με σεβασμό σε μια βαριά κληρονομιά και στον τρόπο που πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Ο Κωστής Μακάκης και ο Αλέκος Φανουράκης, το ντουέτο που άνοιξε τα γλέντια στο Πλουμί δύο περίπου χρόνια πριν, έρχονται κάθε εβδομάδα για να ανοίξουν έναν τρίτο κύκλο. Κρητικά λοιπόν, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς φολκλόρ διαθέσεις και από την πρώτη συνάντηση έγιναν σαφή τέσσερα πράγματα:
Πρώτο, η διαρκής παρότρυνση σε όλους, συμμετέχοντες και μη να παίξουν, να έρθουν, να τραγουδήσουν, να συντονιστούν και να νιώσουν άνετα.
Δεύτερο  είναι η διάθεση να εξηγηθούν όλες οι πλευρές ενός μουσικού είδους που συνήθως γύρω μας αποδίδεται συχνά με μια υπεραπλούστευση, η πραγματική αξία του ωστόσο βρίσκεται στον πλούτο της γνησιότητάς του.
Τρίτο, ότι στόχος είναι το χαμόγελο που γεννά η αίσθηση  όσων καταφέρνει ένας κύκλος ανθρώπων που παίζει μαζί, όσο πολύπλοκο και αν φαινόταν αρχικά αυτό που παίζουν.
Και τέταρτο, ότι όλα τα παραπάνω είναι πιο λογικά σε ένα χώρο που οι μουσικοί κύκλοι και όσα αποκομίζει κανείς από αυτούς, είναι πια κουλτούρα.

Οι μουσικές ομάδες στο Πλουμί λοιπόν καλά κρατούν και αξίζει κανείς να τις παρακολουθήσει από όποια θέση και αν επιλέξει. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.