Περιοδικό: Σπάνια βλέπουμε κάτι γνήσιο σε αυτή την πόλη.

Ο Γιώργης Μανωλάκης εμφανίζεται στην Αθήνα, στο Σταυρό του Νότου plus, για δύο Παρασκευές, 15 και 22 Φλεβάρη, μαζί με τους Ν.Σιδηροκαστρίτη,Α.Πολυζωγόπουλο, Ν.Χριστόπουλο, Χ.Μπουκαλη, Μ.Παρασκάκη. Ακολουθεί μια μαρτυρία στο Περιοδικό, από την πρώτη από τις δύο εμφανίσεις.

Παρασκευή βράδυ στο "μικρό" στέκι της Φρατζή. Ο Σταυρός του Νότου θα έχει άρωμα Κρήτης σήμερα!

Ο κόσμος μαζεύεται. Στη σκηνή μετράμε έξι θέσεις. Έξι όργανα. Τρία έγχορδα. Ένα πνευστό και δυο κρουστά. Απλά μαθηματικά.

Ξεκινάει.

Όλοι πιστεύουν πως ξέρουν τι ήρθαν να παρακολουθήσουν. Κανείς όμως δε μπορεί πραγματικά να υποψιαστεί τι θα ακολουθήσει.

"Ψεύτης ντουνιάς" λοιπόν και αμέσως μπαίνουμε στο κλίμα. Όχι. Δεν είμαστε πλέον ο Νίκος , ο Αντρέας , ο Γιώργος, η Μαρία και η Ελένη. Γινόμαστε ένα.

Γίναμε μία ομάδα. Τι κι αν είμαστε χιλιόμετρα μακριά από την Κρήτη; Οι ρυθμοί κι οι μελωδίες, το λαούτο και η λύρα, στέκονται απέναντι μας και μας καλούν να τις καταλάβουμε. Αρκούσε η πρώτη νότα και ο ψεύτης ντουνιάς για να γίνουμε ένα. Χειροκρότημα. Τώρα σειρά είχε η τρομπέτα. Την ακούσαμε να κλαίει και να προσπαθεί κάτι να πει με το σκοπό της. Αν δεν μπόρεσες να καταλάβεις τι εννοούσε με την μελωδία της, μην ανησυχείς. Σε λίγο θα έρθει το κοντραμπάσο και θα σου εξηγήσει ακριβώς τι είναι ο....πόνος. Τρομπέτα και κοντραμπάσο προσπάθησαν να μας προετοιμάσουν για τον Ερωτόκριτο. "Κάνει και τον ακάτεχο, να ξεύρει πάσα χάρη". Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος του Β.Κορνάρου ερμηνευμένος από έναν καλλιτέχνη σοβαρό, λιγομίλητο και διστακτικό στις αντιδράσεις του. Δε φλυαρεί, μιλάει στις καρδιές μας μέσα από τη μουσική και την ερμηνεία του. Γνησιότητα και καλοσύνη.

Κάπως έτσι οι ώρες περνούν. "Ήθελα να μαι σύννεφο να με φυσά τ' αγέρι". Έτσι ήσυχα και απλά.. Μία πρόποση. Εις υγείαν Και άσπρο πάτο!

"Είμαι, δεν είμαι στο χωριό.." θα τραγουδήσει ο Μανωλάκης. Δεν ξέρω αν έχει σημασία. Σήμερα τουλάχιστον! Έχουμε γίνει ένα. Ακούσαμε, ταξιδέψαμε και νιώσαμε... Και να ξέρεις, είναι σπάνιο πράγμα να νιώθεις. Άκου με! Μην το υποτιμάς.

Τώρα; Τα κρουστά έχουν τον πρώτο λόγο. Σόλο. Μαγεία..νιώθεις να μη σου λείπει τίποτα. Ούτε μελωδίες, ούτε στίχοι.

Στη γωνία δειλά κάποιοι αρχίζουν και χορεύουν. Ξέρουν από αυτά οι Αθηναίοι; Και να μην ξέρουν θα μάθουν! Ή μάλλον έμαθαν, ήδη!

"Η αγάπη είναι πόλεμος γαλήνης δε θυμάται !" και κάπως έτσι, το ρολόι δείχνει τρεις και κάτι..Πέρασαν σχεδόν τέσσερις ώρες.

Συγκίνηση, ενέργεια , ένταση και κυρίως... συναισθήματα, πολλά και διαφορετικά συναισθήματα!

Αυτά είχα να πω. Καληνύχτα λοιπόν ή μάλλον καλημέρα! Ευχαριστούμε ! Σπάνια βλέπουμε κάτι γνήσιο σε αυτή την πόλη.

Και κάτι άλλο φίλε και συνοδοιπόρε... Αν κάποτε ακούσεις για τον Μανωλάκη, τον Σιδηροκαστρίτη, τον Πολυζωγόπουλο, τον Χριστόπουλο, τον Μπουκαλη και τον Παρασκάκη, να πας μία βόλτα να τους δεις και να τους ακούσεις. Θα με θυμηθείς.

Καλή αντάμωση!

Ελένη,σκέτο

Υ.Γ. Όσα κελιά και αν χτίσετε κανένα δε με βάνει..

Σπάνια βλέπουμε κάτι γνήσιο σε αυτή την πόλη.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου