Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018
Ένα ρεπορτάζ για μια βραδιά που μας συγκίνησε
γράφει ο ακροβάτης
Το ΠΑΛΚΟ έρχεται αυτή την Κυριακή στο Πλουμί και παρουσιάζουμε σήμερα από το Περιοδικό, τα όσα συνέβησαν στην πρώτη επίσκεψή του στο χώρο, στο γλέντι από νωρίς το απόγευμα "Το Λαϊκό Πάλκο έρχεται στο Πλουμί", την Κυριακή 3 του Δεκέμβρη του 2017.
Όπως ήδη έχει εξηγηθεί στο σχετικό ρεπορτάζ παρουσίασής του από το Περιοδικό που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, το ΠΑΛΚΟ αποτέλεσε από την πρώτη του αυτή επίσκεψη, μια βραδιά που προκάλεσε πλούσιες αντιδράσεις, σε όσους βρέθηκαν στο χώρο εκείνη τη βραδιά του Δεκέμβρη. Πιο συγκεκριμένα, αποτέλεσε μία νέα πρόταση για τα όσο συμβαίνουν συνήθως τις Κυριακές, έδωσε πολλή έμπνευση τόσο σε εμάς όσο και στους συντελεστές του και αυτός ίσως είναι και ο κύριος λόγος που από αυτό το μήνα ξεκίνα επίσημα τα βήματά και τη συνέχεια, σε μια ειδική χρονιά για εμάς, στη χρονιά όπου όλα ξεδιπλώνονται, στη χρονιά του project.
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 19:30, η ομάδα του Πάλκου με τους πέντε συμμετέχοντες, είχε διαταχτεί στη γνώριμη θέση για τους μουσικούς στο Πλουμί, περίπου όπως είχε αυτή παρουσιαστεί στην αφίσα της βραδιάς, σε μια διάταξη πρωτόγνωρη ωστόσο που όντως θύμιζε πάλκο. Ο Παναγιώτης Καπιζιώνης, ο Χριστόφορος Παπανικολάου, η Θάλεια Ρόσιου, ο Γιάννης Κρητικός και ο Λευτέρης Τσιτουρης, καθήλωσαν με τον πληθωρικό τους ήχο το κοινό και όλους εμάς, από την πρώτη στιγμή. Ρεμπέτικες και λαϊκές μελωδίες, ερμηνείες και συνδυασμοί, σόλο, ντουέτα και γενικά όλα όσα μια ορχήστρα δίνει, όλα ήταν εκεί, μπροστά μας, από την πρώτη στιγμή. Σε μία ίσως από τις καλύτερες μουσικά βραδιές από όσα έχουμε ζήσει στο χώρο, γινόταν ταυτόχρονα σαφές ότι όλα όσα συνέβαιναν μπροστά μας, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια βραδιά με μουσική, από ένα γλέντι από νωρίς το απόγευμα και ότι κάτι καινούργιο γεννιόταν στο χώρο.
Μετά τις πρώτες στιγμές γενικής αμηχανίας μπροστά σε κάτι πρωτόγνωρο, με μια ορχήστρα που έδινε στις μουσικές αλλά και στις ερμηνείες άλλη διάσταση, αλλά και με ένα κοινό που μαγεμένο από τη μία, δυσκολευόταν από την άλλη να συνειδητοποιήσει την ποιότητα, και τα όσα συνέβαιναν μπροστά του, όλα δεν άργησαν να μπαίνουν στη θέση τους.
Το Πάλκο ξεδιπλωνόταν μπροστά μας, μέσα σε χαμόγελα, μέσα σε εξαιρετικές στιγμές που έδινε ο μουσικός διάλογος και η ενορχήστρωση. Από όλες του τις απόψεις, σε όλες τις αισθήσεις μας, η ομορφιά που ξεδιπλωνόταν ήταν συνεχής. Εκτός από τη μουσική διάσταση και ειδικά από τη στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν, σε όποιο σημείο του χώρου και να στεκόταν κανείς, έβλεπε μποστά του την ίδια εικόνα, πέντε ανθρώπους που έπαιζαν ταυτόχρονα, πολλούς ανθρώπους που τους άκουγαν, τα πρώτα δείγματα μιας παράστασης, ενός θεάματος, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι επικρατεί τις συνθήκες που επικρατούν στους χώρους με μουσική σήμερα, ή για να το πούμε καλύτερα τους λόγους για τους οποίους σε τέτοιους χώρους, ευδοκιμούν, ή δεν ευδοκιμούν τέτοιου είδους παραστάσεις. Αν σε όλα αυτά συμπληρώσει κανείς όλα τα υπόλοιπα, το χώρο και τον τρόπο με τον οποίο σεβάστηκε και φιλοξένησε την παράσταση, τη φιλοσοφία του γύρω από τον τρόπο με τον οποίο και τους λόγους για τους οποίους τέτοιες βραδιές πραγματοποιούνται εκεί, τα όσα προσφέρονται σε τέτοιες βραδιές καθώς και τα όσα συμβαίνουν ώστε να πετυχαίνεται ένα αποτέλεσμα μοναδικό και χειροποίητο, το ΠΑΛΚΟ δίκαια αποτελεί κάτι που αξίζει να επαναληφθεί και να εξελιχθεί, αποτέλεσε και αποτελεί μία εμπειρία για όλες τις αισθήσεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου