Με αφορμή τη χθεσινή "Προβολή Δωματίου", παρουσιάζουμε σήμερα στο "Περιοδικό", τις εμπειρίες μας από αυτό το σύντομο ταξίδι στη Χιλή, στο χώρο και στο χρόνο.

Τι συμβαίνει όταν δύο κουμπιά συναντιούνται;

Μέσα από την εξέλιξη δύο ιστοριών στα ίδια εδάφη, στην ίδια  απόμακρη γωνία του κόσμου μια πραγματικότητα λήθης και φήμωσης. Τρεις εναπομείναντες άνθρωποι, θύματα μιας "κρυφής" ιστορίας εξόντωσης, αρνούνται να νιώσουν ένα με ένα έθνος, ή μάλλον με μια ταυτότητα, αυτών ανάμεσα στους οποίους ακόμα αναγνωρίζουν όσους διέπραξαν αυτή τη γενοκτονία. Μέσα από τη χαμένη τους ταυτότητα, τη γλώσσα που ακόμα θυμούνται, τις εμπειρίες από το παρελθόν τους, τη σχέση τους με το νερό, τον ωκεανό, το σύμπαν και τους ήχους, καθώς και στιγμιότυπα που έμειναν στην ιστορία από τα όσα έζησαν, ταξιδεύουμε σε μια χώρα, που οι αιματοβαμμένες ιστορίες της όχι μόνο δε σταμάτησαν ποτέ, επαναλήφθηκαν χρόνια αργότερα, πάντα κρυμμένες πίσω από την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, πίσω από τις ενοχές ή την άρνηση μεταμέλειας των ενόχων, πίσω από την κτηνωδία.

Μέσα σε όλα αυτά, δύο κουμπιά και οι ιστορίες τους, συναντιούνται χρόνια μετά. 

Το ένα δόθηκε ως αντάλλαγμα σε έναν ιθαγενή, προκειμένου να "εκπολιτιστεί" ταξιδεύοντας στην Αγγλία, και γυρίζοντας πίσω να διαπιστώσει την ανικανότητά του πια να βρει τη χαμένη του ταυτότητα. Το άλλο βρέθηκε κολλημένο στο βυθό του ωκεανού, πάνω σε μια σιδερόβεργα των 30 κιλών, από τις αναρίθμητες που βρέθηκαν χρόνια μετά, από αυτές που συνόδευαν νεκρούς και ζωντανούς, τυλιγμένους σε απάνθρωπα πακέτα και από ένα καθεστώς που προκειμένου να τους ξεφορτωθεί, έβαφε τα χέρια του αλλά και τον ωκεανό στο αίμα τους. 

Δύο κουμπιά, όμως τόσα πολλά περισσότερα, πίσω από δύο ιστορίες εξόντωσης, με χρονική απόσταση μεταξύ τους, με φαινομενικά διαφορετικές αφορμές, θύτες και θύματα, ωστόσο τόσο κοινές μεταξύ τους.

Όταν ο Τζέμυ Μπάτον, συναντά τα θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ και η καταστροφική βία του "πολιτισμού" απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό, δε σταματά και δεν έχει όρια και αναστολές. Χαμένες ταυτότητες και ζωές, δολοφονίες, γενοκτονίες, και εξοντώσεις, ανθρωποκυνηγητά, άνθρωποι που εκτίθενται σε ζωολογικούς κήπους και γενικά διαπομπεύονται από τους διώκτες τους, η λήθη και η απομάκρυνση από μια κοσμοαντίληψη πιο κοντά στην αυτάρκεια, στη φύση, και η υποκατάστασή της από το φόβο, αλλά και η νοσταλγία της, όλα είναι εδώ, όλα τόσο μακρινά αλλά και τόσο γνώριμα και οικεία. Η κτηνωδία αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να επανέλθει πιο κοντά στη φύση και τον εαυτό του, είτε αυτά συμβαίνουν στην άλλη άκρη του κόσμου, είτε δίπλα μας, παραμένουν επίκαιρα και ζητούμενα.

Υ.Γ. Οι "Προβολές Δωματίου" διοργανώνονται στο Συνεταιριστικό καφενείο Πλουμί, με την υποστήριξη του "το μικρό ράφι αριστερά", ξεκίνησαν χθες Παρασκευή. Για το επόμενο ραντεβού τους, θα ακολουθήσει επόμενη ανακοίνωση.