γράφει ο ακροβάτης

Η έκθεση, όσο αφορά στο περιεχόμενο και την κουλτούρα της, για όσους έχουν βρεθεί στο Χουδέτσι και αλλού, δεν αποτελεί θέαμα ξένο ούτε απρόσμενο. Τα όργανα από όλο τον κόσμο, καθώς και η γνώση, η ιστορία γύρω από αυτά, ο ρόλος και ο τρόπος παιξίματός τους, ίσως και οι στιγμές που κάποιος τα κατέβαζε από τον τοίχο και έπαιζε μπροστά μας, αποτελούν κάποιες από τις στιγμές που σίγουρα κάποιος έχει βιώσει, όσο γρήγορα και αν περνούσε από το μέρος, όσο και αν προσεκτικά ή επιπόλαια και αν παρατηρούσε την έκθεση, όσο σχετικός ή όχι και αν ήταν με τις μουσικές αυτές. Το γεγονός αυτό, σε καμία περίπτωση δε μείωνε τη λάμψη της, όσες φορές και αν βρίσκονταν κανείς κοντά της, μιας και κάθε φορά, μια νέα ιστορία, ένα νέο γεγονός, και κυρίως όλο και περισσότερες πτυχές της γενικότερης ανοιχτής κουλτούρας προς τη μουσική χωρίς όρια και άλλα παρόμοια, ξεδιπλωνόταν μπροστά μας.

Η συνάντηση αυτής της έκθεσης  με ένα ειδικό χώρο, τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, καθώς και όσα αυτή περιλάμβανε, όχι μόνο ένα αδιάφορο γεγονός δεν αποτέλεσε, αλλά από μόνη της προκαλούσε ένα επιπλέον ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. 

Ο πρώτος ήταν το ότι όλες οι εκφράσεις των όσων συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο Χουδέτσι και αλλού, όπως έχουμε πει πολλές φορές αποτελούν γεγονότα που ξεπερνούν κατά πολύ τη στενή περιοχή και τα όρια που οι συνθήκες εδώ μπαίνουν κατά καιρούς, και έχει τη σημασία του να γίνονται προσιτά σε όλο ευρύτερα κοινά. 

Ο δεύτερος ήταν ότι, μιλώντας επί της ουσίας, οποιαδήποτε διοργάνωση ή αναφορά στην Κρήτη και στη σύνδεση με τη διαπολιτισμικότητα, δε θα μπορούσε παρά να περιλαμβάνει εκείνη τη διεργασία που προσκαλεί, χωνεύει, διαδίδει και ανθίζει πάνω σε αυτή την ιδέα και τη διάδραση.

Ο τρίτος είναι ότι η συνάντηση όλων των παραπάνω με τη Βασιλική, η κατανομή των οργάνων στο χώρο, η διάταξη για τα δρώμενα, ο φωτισμός, όλα ήταν εκεί σε διαφορετικές εκδοχές τους ανάλογα τη στιγμή που βρεθήκαμε εκεί. Δε μπορούμε μάλιστα να κρύψουμε και έχει την αξία του, τα όσα πήραμε τη δεύτερη φορά που επισκεφτήκαμε την έκθεση, όχι παρατηρώντας τα όργανα, όχι μιλώντας, όχι ενώ κάποιο δρώμενο συνέβαινε, παρά καθισμένοι στο κέντρο του χώρου, παίρνοντας και δίνοντας, γενόμενοι μέρος αυτής της συνάντησης.

Ο τέταρτος λόγος είναι τα όσα φυσικά πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του μήνα της έκθεσης, και πιο πυκνά την τελευταία εβδομάδα, με τα μουσικά δρώμενα, αντίστοιχα σε γενικές γραμμές με το χώρο, το γεγονός και τα όσα περιγράφονται παραπάνω, γεγονότα που προσκάλεσαν κι άλλο κόσμο στο χώρο, συνδύασαν τη γενικότερη αύρα της συνάντησης της έκθεσης, του χώρου και της μουσικής, και αποτέλεσαν τον συνδετικό κρίκο της όλης αλυσίδας, για όσα αυτή έδωσε, όλο αυτό το μήνα.

Ο πέμπτος και σημαντικότερος λόγος, είναι πως για μία ακόμα φορά, επιβεβαιώθηκε αυτή η κοινή αίσθηση.  Η υπόθεση της μουσικής, σε όλες της τις διαστάσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος της αν υπάρχει αυτό, από τα ίδια τα όργανα, τις συνήθειες των ανθρώπων που τα παίζουν, την όψη και το μεράκι που έβαλαν στο να τα φτιάξουν, τη γνώση γύρω από αυτά, όχι ως μουσειακών ειδών, όχι στην πραγματικότητα ως εκθεμάτων, αλλά ως ζωντανών οργάνων που μπορεί να ξεκρεμάσει έτσι απλά κανείς από τον τοίχο και να παίξει μουσική, την προσβασιμότητα σε όλα τα παραπάνω, τη γοητεία που προκαλεί αυτή η προσβασιμότητα,  τους ανθρώπους που ανοιχτοί πλησιάζουν τα παραπάνω ή μέρος τους, παίζουν χρόνια μουσική, εμπνέονται, μαθαίνουν, δημιουργούν, συνθέτουν, μεταφέρουν τη  γνώση και τη θέληση αυτή στους νεότερους, όλα αυτά έγιναν αισθητά στη Βασιλική αυτό το μήνα, κάθε στιγμή, από το υπέροχο δρώμενο στο οποίο βρεθήκαμε το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης με το Κρητικό κουαρτέτο του Στέλιου Πετράκη όπου όπως ήταν φυσικό  επικράτησε το αδιαχώρητο, μέχρι εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ηρεμίας, εκείνο το μεσημέρι που καθίσαμε στο κέντρο του χώρου.

Αντί επιλόγου, παραθέτουμε ένα όχι σύντομο είναι η αλήθεια απόσπασμα από το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, από τη συνάντηση πιο συγκεκριμένα του Κρητικού κουαρτέτου με τον ίδιο το Ross Daly καθώς και το Βασίλη Σταυρακάκη, ένα απόσπασμα για το οποίο το μόνο που έχουμε να πούμε είναι το εξής: 

Πολλές φορές δεν έχει και πολλή σημασία η άριστη ή επίμονη βιντεοσκόπηση στιγμών απέναντι στις οποίες καλό είναι να στέκεται κανείς ορθάνοιχτος (υπάρχουν άλλωστε αρκετοί ικανότεροι  και πιο αρμόδιοι για να κάνουν αυτή τη δουλειά και είναι ήδη διαθέσιμα τέτοια αποσπάσματα και από αυτή τη βραδιά). Ο μόνος λόγος για το παρακάτω απόσπασμα, είναι η όποια πιθανότητα αναμετάδοσης, μιας πραγματικά μικρής γεύσης αυτών των στιγμών.