γράφει ο ακροβάτης

Το πιο σημαντικό που μπορεί να επισημάνει κανείς για κάποιες βραδιές, είναι αυτό που μένει τελικά στο μυαλό του, μετά από αυτές, ακόμα και αν κατά τη διάρκειά τους δεν το είχε συνειδητοποιήσει, με άλλα λόγια αυτό που λέμε μεγάλη εικόνα.

Αυτή η μεγάλη εικόνα θα είναι και η αρχή αυτού του ρεπορτάζ για τα όσα πραγματοποιήθηκαν στο Πλουμί το βράδυ της Τετάρτης 12 Ιουλίου, στη “Νύχτα δροσερή και ρέμπελη”, με τη Μαρία Φασουλάκη στην φωνή, τον Παναγιώτη Καπιζιώνη στο μπουζούκι και τη φωνή και το Χριστόφορο Πανικολάου στην κιθάρα και τη φωνή επίσης. Και η μεγάλη εικόνα αυτή είναι η εξής: Σε μία ίσως από τις πιο ζεστές ημέρες του καλοκαιριού μέχρι τώρα, ένα από τα πιο επιτυχημένα σύνολα από αυτά που παίζουν μουσική σε τακτική βάση στην πόλη το χειμώνα και που τώρα ξεδιπλώνει τα φτερά του και έξω από αυτή, βρέθηκε αυτούσιο στο Πλουμί για πρώτη φορά, και τόσο με το ηχητικό αποτέλεσμα, με τις στιγμές που μας χάρισε και πάνω από όλα με το ταλέντο και την αισθητική στις επιλογές σε ένα φάσμα που ξεπερνά τα όρια του ρεμπέτικου και επεκτείνεται σε αυτό που λέμε λαϊκό με την ουσιαστική διάσταση του όρου, έκανε πέρα για πέρα αισθητή την παρουσία του για πολλούς λόγους τόσο στο χώρο, όσο και σε όσους βρέθηκαν μαζί μας εκεί αυτή τη βραδιά, σε ένα σύνολο από ανθρώπους διαφορετικούς και με διαφορετικούς λόγους για να βρεθούν στο χώρο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που μας κάνει όλους να ανυπομονούμε για την επόμενη επίσκεψή του.

Ας γίνουμε ωστόσο πιο αναλυτικοί.

Σε μια περίοδο όπου αυτό που κυριαρχεί στο τοπικό μουσικό γίγνεσθαι είναι η αποκέντρωση, τόσο με τα διάφορα μουσικά ραντεβού στην περιφέρεια, όσο και φυσικά με το άνοιγμα των καλοκαιρινών και παραθαλάσσιων προορισμών, μουσικών και μη, είναι λίγες, ή έστω λιγότερες εκείνες οι περιπτώσεις όπου το βάθος, το ταλέντο και η ουσία αυτών που προτείνονται θυμίζει κάτι από... χειμώνα. Η περίπτωση αυτού του συνόλου, που χρόνια τώρα διατηρεί τόσο την ταυτότητά του όσο και τη σύνθεσή του σταθερή, είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που σε κάθε του δημόσια εμφάνιση και παρά τις επαναλαμβανόμενες παραστάσεις, διατηρεί ένα είδος μουσικού αλατοπίπερου, ένα λόγο για τον οποίο αξίζει κανείς να το παρακολουθεί όπου και αν αυτό εμφανίζεται. Και εξηγούμαστε. Η πάντα εξαιρετική Μαρία Φασουλάκη, με ένα ευρύ φάσμα συνεργασιών και μουσικών αντικειμένων που αγκαλιάζει με την εκφραστικότητα και φυσικά με την ερμηνεία της, ο Παναγιώτης Καπιζιώνης με το μεθοδικό και εξαιρετικό παίξιμό του και την άρτια τεχνικά ερμηνεία του, καθώς και ο Χριστόφορος Παπανικολάου, με την πάντα ενδιαφέρουσα απόδοση, λαϊκή θα έλεγε κανείς, τόσο στην κιθάρα όσο και στην ερμηνεία, αποτελούν μια περίπτωση για την οποία πολλά κανείς μπορεί να πει. Στο σύνολό τους, όπως είπαμε και προηγουμένως, αποδίδουν μια ευρεία γκάμα λαϊκών και ρεμπέτικων συνθέσεων σε ένα κλίμα παρεΐστικο, πέρα για πέρα ποιοτικό τόσο στην τεχνική απόδοση και την εκφαστικότητα με πολλές στιγμές που κυριολεκτικά κάθε φορά μένουν αξέχαστες. Η επιλογή των κομματιών, όχι λίγες στιγμές, προκαλεί στον ακροατή deja vu, με άλλα λόγια μια οικειότητα, που προκαλεί δικαιολογημένο ενθουσιασμό και τον φέρνει πιο κοντά τόσο στους μουσικούς, όσο και σε αυτό που ακούει. Τα συγκλονιστικά κρεσέντα της Μαρίας Φασουλάκη, για την οποία έχουμε μιλήσει πολλές φορές, με τις διακυμάνσεις στην ένταση και αυτή την πάντα συγκινητική χροιά, οι φοβερές εξάρσεις του μπουζουκιού και το ταλέντο του Παναγιώτη Καπιζιώνη που πολλές φορές θαυμάσαμε αυτή τη χρονιά στο Πλουμί, και ο δοκιμασμένος και ολοένα και πιο ώριμος διάλογος με την κιθάρα του Χριστόφορου Παπανικολάου, είναι κάποιοι από τους λόγους που προκαλείται αυτός ο ενθουσιασμός. Οι λόγοι ωστόσο δε μένουν εδώ. Είναι το χαμόγελο που επίσης μας κερδίζει, η αγάπη γι αυτό που είχαμε μπροστά μας και όπως είναι φυσικό, η διάδραση με το κοινό, αυτή η ζωντάνια που έδινε και έπαιρνε που θύμιζε την ποιότητα άλλων εποχών.

Για το τέλος θα μεταφέρουμε μια διάχυτη εικόνα που επικρατούσε και έκανε αίσθηση στο τέλος αυτής της επιτυχημένης βραδιάς. Πέρα από την ικανοποίηση και ένα διάχυτο χαμόγελο σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους, δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναρωτήθηκαν και ζήτησαν την επανάληψη της βραδιάς, επιβεβαιώνοντας έτσι όλα τα παραπάνω, καθώς και το πώς φρέσκιοι άνθρωποι, γεμάτοι ταλέντο δημιουργούν εικόνες, που όχι μόνο δένονται με το χώρο, ανταποκρίνονται στα στοιχήματά του, δένονται με αυτόν και συμβάλλουν αποφασιστικά σε βραδιές που τον φέρνουν σε επαφή με νέο κόσμο με όλο και περισσότερους ανθρώπους, ξεπερνώντας κατά πολύ όλων των ειδών τις προσδοκίες.