Τα όσα ακολουθούν,  αποτελούν μέρος ενός έντονου μουσικά, συναισθηματικά και ηθικά 7ημέρου, αυτού που ολοκληρώθηκε την προηγούμενη Κυριακή και περιείχε μια σειρά από στιγμές και σκέψεις, προσωπικές, συλλογικές και γενικότερες, γύρω από τα όσα περιείχε αυτό το διάστημα. Πιο συγκεκριμένα, αφορούν εδώ την τέταρτη από τις μουσικές παρασκευές στην καρδιά του χειμώνα, μία ωστόσο ξεχωριστή συναυλία, σε σχέση με τις προηγούμενες. Και όσο και αν υπάρχει ο κίνδυνος, τα όσα θα γραφούν παρακάτω να ξεπεράσουν τα όρια ενός απλού ρεπορτάζ-άρθρου,  γίνεται και εδώ μια απόπειρα να περιγραφούν και εδώ,  όπως και τις προηγούμενες Παρασκευές αλλά όπως και την επόμενη που ακολουθεί, τα όσα συνέβησαν και τα όσα ξεχώρισαν, την πρώτη βραδιά του μήνα που διανύουμε, στο γνώριμο ραντεβού, στα Πεζά.

γράφει ο ακροβάτης

 Η τέταρτη από τις συναυλίες στην καρδιά του χειμώνα, ήταν γνωστό, λογικό και αναμενόμενο, να περιέχει ξεχωριστούς συντελεστές, μιας και συνέβη στο τέλος μιας εβδομάδας με ξεχωριστά σεμινάρια. Ο  Yurdal Tokcan, o Γιώργος και ο Νίκος Παπαϊωάννου, αλλά και ο Ross Daly και η Κέλυ Θωμά ήταν οι πρωταγωνιστές της. 

Μπαίνοντας στην αίθουσα του δημαρχείου και αλλάζοντας εικόνες από τη μουσική ομάδα "Γιαβάς-γιαβάς" στο Πλουμί, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν αυτή τη φορά μουσικό, τον Yurdal Tokcan, και σε ένα μόνο όργανο, το ούτι. Η παράσταση και οι ήχοι του, χωρίς υπερβολές, γέμισαν το χώρο, παρέσυραν το κοινό ωστόσο κάπου έξω από αυτόν,  μιας και μέσα από προσωπικές και άλλες συνθέσεις, μέσα από την εικόνα του σολίστα αλλά και του οργάνου, τράβηξε σε δρόμους πρωτόγνωρους, πέρα από τους αναμενόμενους. Μαζί με τα παραπάνω, οι επεξηγήσεις και η πάντα σεμνή και ευγενική παρουσία, με την οποία ερχόμασταν εκεί σε επαφή, πλαισίωναν τα κενά ανάμεσα σε αυτά τα αλλεπάλληλα μουσικά ταξίδια εκτός του χώρου, ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια μιας παράστασης δεξιοτεχνίας.

Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, ο Γιώργος και ο Νίκος Παπαϊωάννου, ανέβηκαν επί σκηνής. Μετά την καλοκαιρινή συναυλία με τη ορχήστρα Μίτος, στις καλοκαιρινές μουσικές Παρασκευές, ακολούθησε εδώ μία ακόμα παράσταση, για βιολί, τσέλο και λάφτα, πάνω σε συνθέσεις από την πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του Γ.Παπαϊωάννου "Anamesis", πάνω επίσης σε άλλες μελωδίες της τροπικής μουσικής, πάνω τέλος και σε κρητικές μελωδίες, με τη διασκευή του "Βαρύ πισκοπιανού", μια διασκευή της οποίας είχαμε γίνει πριν χρόνια και στο Πλουμί. Το δεύτερο αυτό μέρος, για το οποίο πολλά μπορεί κανείς να πει, και που ολοκληρώθηκε με τη μουσική συμβολή στο τέλος του με το Ross Daly και την Κέλυ Θωμά, και το καθηλωτικό "Merza", από το δίσκο "Lunar" του πρώτου, ολοκλήρωσε και συνέχισε  το νήμα που άφησε σε όλους εμάς το πρώτο, αυτή τη φορά φέρνοντας κοντά μας εικόνες και στιγμές, δίνοντας εδώ άλλη διάσταση στην εικονοπλαστική δυνατότητα του μουσικού και της μουσικής του, μια υπόθεση, προσωπική και συλλογική.

Κάπου εδώ και μετά την παρουσίαση των όσων συνέβησαν, θα μας επιτραπεί και ένα σχόλιο, περισσότερο μια υπενθύμιση, τόσο για την ίδια τη συναυλία, για τις συναυλίες αυτές γενικότερα καθώς και για μια ευρύτερη υπόθεση.

Οι μουσικές Παρασκευές στην καρδιά του χειμώνα,  είναι μουσικά γεγονότα, ο τρόπος και το περιεχόμενο των οποίων δίνει τη δυνατότητα στο κοινό, χωρίς περιορισμούς, και όχι μόνο χωρίς εισιτήριο, να έρθει σε διάδραση με μουσικούς και με μουσικές με τις οποίες δεν έρχεται συχνά ή καθημερινά σε επαφή. Τόσο οι μουσικοί τους, όσο και οι μουσικές σε αυτές, όσο επίσης και ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν, συμβάλλουν σε μια γενικότερη υπόθεση, αυτή της αλληλεπίδρασης της μουσικής με όλους εμάς, μιας υπόθεσης που στις μέρες μας, συγχέεται με άλλες υποθέσεις και κίνητρα, καλώς ή κακώς. Δίπλα σε αυτές, καλό είναι κανείς να συμπεριλάβει και να  τις συνδέει, με όλη τη δραστηριότητα που αυτόν τον καιρό πραγματοποιείται στην περιοχή, με τα μουσικά σεμινάρια του μουσικού εργαστηρίου "Λαβύρινθος", μιας και αυτά, αποτελούν μέρος της ίδιας υπόθεσης.  Χρειάζεται λοιπόν κανείς να έχει στο μυαλό του όλα τα παραπάνω, χωρίς να επιλέγει ή να αγνοεί κάποιο μέρος τους, για να γίνει ακόμα περισσότερο κατανοητό, πως τόσο αυτά, όσο και αυτή η ευρύτερη αλληλεπίδραση με τη μουσική με όρους ισότιμους, οφείλουν, μαζί βεβαίως με κάθε τι που συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση, να αποτελούν υπόθεση όλο και περισσότερων και διαφορετικών ανθρώπων, που με τη φυσική τους παρουσία και τη συμμετοχή τους, έχουν πολλά να κερδίσουν αλλά και να δώσουν. 

Ένα από αυτά άλλωστε, όπως περιγράφηκε παραπάνω, μαζί με όσα έχουν περιγραφεί με αφορμή τις προηγούμενες συναυλίες, είναι και ένα από αυτά που η τέταρτη συναυλία μας έδωσε έντονα και στα δύο μέρη της, ένα ταξίδι με μουσική και εικόνες, εντός του χώρου της συναυλίας αλλά και εκτός αυτού. Η μόνη προϋπόθεση γι αυτό; Να αφεθεί κανείς στα όσα πραγματοποιούνταν μπροστά του.