Είναι μια από τις εντυπωσιακές γιορτές που λαβαίνει χώρα κάθε χρόνο, τον Ιούνιο, στα πλαίσια της οποίας κάθε κτηνοτρόφος προσκαλεί φίλους και συγγενείς να τον βοηθήσουν στο δύσκολο αυτό έργο και μετά τους κερνά και ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι και φαγοπότι.

Η κουρά είναι μια διαδικασία δύσκολη, αφού χρειάζονται πολλά χέρια με τεχνική, ενώ τα πρόβατα πολλές φορές είναι δύστροπα. Προηγείται το κωλοκούρισμα (το κούρεμα στην ουρά και στα πίσω πόδια) στην αρχή της Άνοιξης, ενώ στις αρχές του καλοκαιριού, τον Ιούνιο, γίνεται η ολική κουρά.

Το κωλοκούρισμα γίνεται την άνοιξη, την εποχή που τα πρόβατα «τσιλούνται», τα κόπρανά τους είναι υδαρή, επειδή τρώνε χλωρά χόρτα. Σκοπός είναι να μη λερώνονταν τα μαλλιά των προβάτων από τα κόπρανά τους με αποτέλεσμα να ευνοείται η δημιουργία εστιών μικροβίων.

Η ολική κουρά γίνεται για να «ξαλαφρώσουν» τα ζώα και να μην υποφέρουν από την καλοκαιρινή ζέστη.

Άλλοτε οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν το μαλλί, που ήταν πολύτιμη πρώτη ύλη, για την παρασκευή υφασμάτων στη ρόκα και στον αργαλειό. Σήμερα το πουλάνε «για κομμάτι» ψωμί σε γυρολόγους εμπόρους και σε αντάλλαγμα δεν παίρνουν λεφτά, αλλά είδος, δηλαδή εμπόρευμα.

Παλιότερα, όσοι δεν είχαν δικά τους αιγοπρόβατα κυριολεκτικά παρακαλούσαν να τους καλούν σε κουρές. Ο λόγος ήταν ότι σαν ανταμοιβή τους, εκτός από το φαγοπότι, έπαιρναν και ένα «μποκάρι», δηλαδή τα μαλλιά ενός προβάτου. Με τη συγκέντρωση «μποκαριών» από πολλές κουρές εξασφάλιζαν το μαλλί για την κατασκευή των διαφόρων ενδυμάτων και υφαντών που χρειαζότανε για την οικογένεια.