Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη πραγματοποίηση συνάντησης μουσική ομάδας στο Πλουμί και μετά από αυτή την τετράχρονη εμπειρία μας, με συναντήσεις και παραστάσεις μουσικών ομάδων διαφορετικών ειδών,  οφείλουμε να πούμε ότι είναι εύλογο να διαπιστώνει κανείς μια αντίφαση.

Από τη μία, πρόκειται για το διαφορετικό τοπίο που υπάρχει γύρω από αυτές τέσσερα χρόνια μετά, μιας και φαίνεται όπως όλα δείχνουν αυτές να έχουν γίνει κάπως μόδα, η ιδέα τους φαίνεται να έχει διαδοθεί, με ανθρώπους που τις συντονίζουν, γύρω από διαφορετικά αντικείμενα, μουσικά όργανα, μουσικά ρεύματα και με άλλους που πρόθυμα συμμετέχουν σε αυτές, μαθαίνουν, παίζουν μαζί και πειραματίζονται, προετοιμάζοντας παραστάσεις σε χώρους και σε καταστάσεις  περισσότερο ή λιγότερο σχετικές με τη μουσική διδασκαλία ή με τη μουσική γενικότερα. 

Από την άλλη και όσο και αν το τοπίο έχει αλλάξει, η ουσία της μουσικής συνύπαρξης, ειδικά όταν αυτή βασίζεται σε κάποια βαθιά γνώση που μεταδίδεται, στο σεβασμό και τη σεμνότητα χωρίς υπερβολές και βιτρίνες, στη διαρκή αυτογνωσία και την επίγνωση του διαρκώς ανοιχτού και γεμάτου κατακτήσεις δρόμου της μουσικής, στην προετοιμασία βασισμένη στην έμπνευση  αλλά και στη σκληρή δουλειά, κυρίως δε το αποτέλεσμα που αυτή η ουσία  σε αυτή ειδικά την περίπτωση προκαλεί,  υπό την προϋπόθεση ότι θα την αφήσεις να αγγίξει την ψυχή και όχι το μυαλό σου, είναι εκεί ατόφια, κάθε φορά που έρχεσαι σε επαφή μαζί της. 

Με βάση αυτό, οι μουσικές ομάδες, οι συναντήσεις και οι παραστάσεις τους, δεν αποτελούν μια συνταγή, ούτε αποτελούν κάτι έτοιμο ή προκαθορισμένο, πόσο μάλλον δεν αποτελούν μόδα, αλλά μέσα από τον πλούτο των συναντήσεων, αποτελούν ευθύνη για όποιον τις αναλαμβάνει, πηγή πολλών συγκινήσεων για όποιον τις παρακολουθεί και το κυριότερο, είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν αυτή την αντίφαση: τη σημασία και την ουσία του να παίζεις μαζί με άλλους, αλλά και την ανάγκη να έχεις τη σεμνότητα ώστε να βάζεις τον πήχη όλο και ψηλότερα χωρίς να κάνεις εκπτώσεις στο δρόμο.

Με βάση τα παραπάνω, η συναυλία της μουσικής ομάδας του Παναγιώτη Καπιζιώνη και του Νίκου Σταματάκη, μιας ομάδας που για τρίτη χρονιά συνολικά, δεύτερη υπό αυτή τη μορφή πραγματοποιήθηκε στο συνεταιριστικό καφενείο παντοπωλείο "Πλουμί", η πρώτη όπως όλα δείχνουν από τις συναυλίες και αυτής της χρονιάς, αποτέλεσε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή συναυλία μουσικής ομάδας. Κι αυτό γιατί πέρα από τα όσα συνέβησαν την Κυριακή 17 Ιούνη, που η συναυλία πραγματοποιήθηκε και θα παρουσιαστούν παρακάτω, έφερε μπροστά στα μάτια μας όλο το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε εκεί, ένα ταξίδι γεμάτο από την αντίφαση που προηγήθηκε.

Κατ' αρχάς αυτή τη χρονιά επιλέχθηκε και συνειδητά και όχι τυχαία, τόσο στην περιγραφή, όσο και στην ουσία της, η συναυλία και η αποσύνδεση από κάποιο γλέντι μετά, κάνοντας, και χωρίς να πηγαίνουμε στο άλλο άκρο μιας τυπικής παρουσίασης, πολύ συγκεκριμένο ωστόσο αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Στη συναυλία λοιπόν της μουσικής ομάδας, παρουσιάστηκε μια σειρά από 11 τραγούδια και συνθέσεις ρεμπέτικες, μεταγενέστερες και έντεχνες, που σε γενικές γραμμές προετοιμάστηκαν μέσα στις συναντήσεις της ομάδας όλη τη χρονιά στον καθιερωμένο κύκλο τις Πέμπτες, αλλά και στις πιο εντατικές πρόβες που πραγματοποιήθηκαν στο Πλουμί και αλλού τον τελευταίο  περίπου μήνα υπό τις οδηγίες και τις εμπνεύσεις του Παναγιώτη Καπιζιώνη και του Νίκου Σταματάκη. Η αλήθεια είναι ότι τόσο το γνώριμο εμβληματικό στήσιμο στο χώρο, όσο ο γνώριμος συγκινητικός ήχος από 17 μουσικά όργανα, και η γνώριμη φροντίδα στην ενορχήστρωση,  ο ρόλος που είχε προετοιμαστεί για όλους, όλα ήταν ξανά εκεί, και η αίσθηση για τα όσα θα επακολουθούσαν άρχισε να γεμίζει το χώρο, πριν την αρχή της παράστασης, από νωρίς το απόγευμα.

Τις ώρες που ακολούθησαν, πολλά συνέβησαν και είναι εύλογα και ξανά ειπωμένα αυτά που μπορεί κανείς να πει. Ένα κοινό που αυξανόταν συνεχώς, και ανεξαρτήτως της γενικής του στάσης, μαγεύτηκε από τα όσα έβλεπε και άκουγε, ένας χώρος που ξεχείλισε από τους ήχους, τις μουσικές και τα χειροκροτήματα, ταξίμια, ντουέτα, ερμηνείες, ενορχήστρωση, χαμόγελα, ξανά και ξανά, μέχρι το τέλος της παράστασης, όλα αυτά σε ένα απόγευμα που η απειλή της βροχής καραδοκούσε, και που το σκηνικό δυσκολευόταν να απλωθεί και έξω από το χώρο, όπως ίσως θα ταίριαζε περισσότερο. Ένας χώρος που φιλοξένησε μία ακόμα συναυλία, αγκαλιάζοντάς τη όσο μπορούσε με τις συνήθειές και τον τρόπο που έχει σε τέτοιες βραδιές, με τη γνωστή χειροποίητη και όσο δυνατό ανθρώπινη νοοτροπία του, και με τη διαρκή του διάθεση να γίνει καλύτερος. Μια μουσική ομάδα που τουλάχιστο όσο αφορά στο μουσικό αποτέλεσμα, έδειξε τη μεγαλύτερη δυνατή στοχοπροσήλωση, συγκίνησε,  και υποσχέθηκε για μία ακόμα χρονιά πολλά για τη συνέχεια. 

Ωστόσο δε μείναμε εκεί.

Όπως είπαμε και στην αρχή, η γενική επίγευση από τα όσα συνέβησαν την Κυριακή στο Πλουμί, ξεπερνάει τα αναμενόμενα ακριβώς γιατί έφερε στο μυαλό μας και υπενθύμισε την ουσία και την αξία αυτής της αντίφασης.

Η συναυλία της μουσικής ομάδας, δεν αποτέλεσε ακριβώς ή μόνο ένα μουσικό γεγονός, ή ένα μουσικό εορταστικό γεγονός, ή απλά τον καλύτερο τρόπο για να κλείσει μια χρονιά. Αποτέλεσε ίσα ίσα, με την ποιότητα όλου του μουσικού αποτελέσματος, με την ειλικρίνεια που αυτό κατατέθηκε μπροστά μας, με όλες τις αδυναμίες  και τα προτερήματα, το φυσικό επακόλουθο μιας διαδικασίας που τόσο αυτή τη χρονιά πιο συγκεκριμένα όσο και όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει και ζει στο χώρο, σε ένα χώρο που εκτός από όλα τα άλλα υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για να ενθαρρύνει, να φιλοξενεί, να αλληλεπιδρά και να ανασαίνει για τέτοιες στιγμές, για όλες τις στιγμές αυτής της διαδρομής.  Η διαδικασία αυτή, δεν αποτελεί αποκλειστική εφεύρεση του χώρου αυτού, προϋπάρχει τόσο εδώ όσο και αλλού εδώ και χρόνια, συνδέεται με την κουλτούρα της μουσικής και όχι μόνο, τη γνώση και τη μάθηση και τη χαρά, είναι μια διαδικασία που δε μπορεί να αναμασιέται απλώς μιας και όταν αυτό συμβαίνει, χάνει την ουσία της, αλλά είναι ολοζώντανη και όπως πολλές φορές είπαμε αυτή τη χρονιά, δεν αποτελεί, ούτε μπορεί να αποτελέσει ένα άλλοθι για την προβολή ή την επιβίωση χώρων και ανθρώπων. Ίσα ίσα, δίνει πολλά σε όσους συμμετέχουν ή την παρακολουθούν, ακριβώς γιατί προϋποθέτει και επιβάλει το σεβασμό και την επίγνωση της ευθύνης, κυρίως δε του δρόμου που συνεχώς έχει για να διανύσει ανεβάζοντας διαρκώς τον πήχη ψηλότερα. Είναι με άλλα λόγια μια διαδικασία που μας κάνει καλύτερους.

Μία ακόμα χρονιά λοιπόν για τη μουσική ομάδα του Παναγιώτη και του Νίκου στο Πλουμί ολοκληρώθηκε την προηγούμενη Κυριακή και εμείς ήδη ανυπομονούμε για όσα θα ζήσουμε την επόμενη χρονιά. Όσο αφορά στην παράσταση, μπορείτε να  την παρακολουθήσετε στο video που ακολουθεί.