Όταν κανείς κρατάει στα χέρια του ένα διπλό δίσκο, αναρωτιέται αργά ή γρήγορα τί είναι αυτό που έκανε το δημιουργό του να μας χαρίσει τόση πολλή από την τέχνη του. Και ενώ συνήθως είναι το θέμα αυτό που διαχωρίζει, που πολλαπλασιάζει, που μεγαλώνει την έκταση του έργου, που προκαλεί την ανάγκη για μεγαλύτερο έργο, στην περίπτωση της νέας δισκογραφικής δουλειάς του Γιάννη Παξιμαδάκη "Στάλες", τίποτα από τα παραπάνω δε συμβαίνει, ή δε δείχνει να κυριαρχεί. Ο λόγος ή μάλλον ο τρόπος για να εξηγήσει κανείς τις "Στάλες" και να καταλάβει τί τις προκάλεσε, είναι ο ίδιος ο δημιουργός του.

γράφει ο ακροβάτης

Εξηγούμαστε. 

Οι "Στάλες", αποτελούν ένα σύνολο από 40 τραγούδια, ήδη γνωστά, κυρίως όμως ολοκαίνουργια, παιγμένα στη βάση τους με τα τρία βασικά μουσικά όργανα που παίζει ο ίδιος ο Γιάννης Παξιμαδάκης, μπουζούκι, μπουλγαρί και  λαούτο, μαζί με ένα σύνολο από άλλα μουσικά όργανα που κάποιους από τους πιο ταλαντούχους, πιο ελπιδοφόρους μουσικούς και ερμηνευτές αυτή τη στιγμή στην Κρήτη και όχι μόνο εδώ. Πιο συγκεκριμένα, στις "Στάλες", με  σίγουρο κίνδυνο να ξεχάσουμε κάποιον, συμμετέχουν επίσης ο Γιώργης Μανωλάκης, η Μαρία Φασουλάκη, η Γιώτα Μιχαλέλη, ο Σωτήρης Αλεξάκης, ο Στέφανος Κουρουπάκης, το συγκρότημα Αρμός, ο Αντώνης Φραγκάκης, ο Φάνης Καρούσος,ο Γιώργος Γιανναδάκης, ο Γιώργος Σταυράκης, ο Νίκος Σταματάκης, ο Παναγιώτης Καπιζιώνης, η Ευγενία Τόλη-Δαμαβολίτη, η Νίκη Ξυλούρη, ο Κωστής Αβυσσινός, η Βαγγελιώ Φασουλάκη και ο Απόστολος Ξυριτάκης. Τα 28 κομμάτια του δίσκου, αποτελούν στην πλειοψηφία τους προσωπικές συνθέσεις του Γιάννη Παξιμαδάκη, περιλαμβάνονται ωστόσο και παραδοσιακά,ρεμπέτικα και κρητικά τραγούδια, μερικώς ή μη διασκευασμένες από τον ίδιο το δημιουργό.

Τα παραπάνω μπορεί να φαντάζουν φαινομενικά ετερόκλητα, ωστόσο υπάρχουν σαφώς κοινά στοιχεία που κανείς μπορεί να διαπιστώσει, τόσο αν από πριν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις, όσο και ακούγοντας τον ίδιο το δίσκο.

Κατ' αρχάς τα δύο από τα συνεκτικά στοιχεία έχουν ήδη υπονοηθεί. 

Το ένα είναι τα τρία βασικά όργανα του δημιουργού, που ο ίδιος προσεγγίζει από πολλές πλευρές μιας και ασχολείται και με την κατασκευή τους με εντυπωσιακά μάλιστα αποτελέσματα, όργανα ωστόσο που δεν είναι τα μόνα με τα οποία καταπιάνεται, μιας τόσο εδώ όσο και γενικότερα, μπορεί κανείς να τον παρακολουθήσει να παίζει κιθάρα, λύρα αλλά και όχι μόνο. 

Το άλλο συνεκτικό στοιχείο είναι η ίδια η τάση του Γιάννη Παξιμαδάκη να συνθέτει, να δημιουργεί και να πειραματίζεται συνεχώς (μπορεί κανείς να το διαπιστώσει και στο κανάλι του εδώ), πάντα διατηρώντας το σεβασμό και την αυθεντικότητα σε ήδη υπάρχουσες και κυρίαρχες φόρμες, αλλά και σε άλλες απρόσμενες στον ακροατή, χωρίς να χάνει κάπου στο δρόμο την ποιότητα αυ΄τη, ή μάλλον για να το πει κανείς πιο σωστά, διατηρώντας πάντα το ίδιο ειλικρινές, αθώο μεν, ουσιαστικό δε κίνητρο και ανάγκη να αναμετρηθεί, ν εκφραστεί και να δημιουργήσει παίζοντας μουσική χωρίς στεγανά.

Το τρίτο, που είναι ίσως και το πιο καθοριστικό, συνδέεται με τα προηγούμενα, ωστόσο προεκτείνεται, και αποτελεί ένα γνώρισμα που έχουμε επισημάνει και σε άλλες δισκογραφικές δουλειές, ένα γνώρισμα που αν δεν αποτελεί σαφή ένδειξη μουσική παιδείας, αποτελεί σίγουρα τη βάση της: την ανάγκη να παίζει κανείς μουσική με άλλους, μια ανάγκη πηγαία και χωρίς εκπτώσεις, μια ανάγκη ωστόσο που δεν αναιρεί την ατομική μελέτη, δημιουργία και βελτίωση και που δεν αναιρεί επίσης την προσωπική και ομαδική αναμέτρηση με αυτή την υπόθεση. Η αναμέτρηση αυτή, χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές σε όσους βρίσκονται κοντά, μια αναμέτρηση που φαντάζει στις μέρες μας ρομαντική και περιττή από τους "επαγγελματίες" του  είδους, σε όποια θέση και αν βρίσκονται, στους μουσικούς, του σχολιαστές ή στο κοινό, η οπτική των οποίων συχνά αρκείται μόνο σε όσα προεξέχουν και δε διαχωρίζεται από τη μετριότητα και την επιφανειακή προσέγγιση. Για να το πούμε πιο απλά, οι "Στάλες", με τα 40 τραγούδια τους, τους πάνω από 15 μουσικούς, κυρίως δε με αυτή τη δημιουργική παραγωγικότητα του δημιουργού τους αποτελούν ένα από τα πιο βροντερά δείγματα μιας διαχρονικής κουλτούρας, ανθρώπων που χρόνια παίζουν μαζί, παίζουν συνεχώς, παίζουν πολλά είδη μουσικής, γίνονται καλύτεροι, αγαπάνε αυτό που κάνουν, κυρίως το να παίζουν μαζί με άλλους. Αυτό αποτελεί και την κύρια κατάθεση του δίσκου, του δημιουργού αλλά και αυτό που και να μη θέλει κανείς, προσέχει όταν ακούει το δίσκο.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω, δεν είναι λίγα εκείνα τα τραγούδια που μπορεί κανείς να ξεχωρίσει στις "Στάλες", για διαφορετικούς λόγους το καθένα και για το λόγο αυτό δε θα υπάρξει κάποια ιδιαίτερη διάκρισή τους σε αυτό το κείμενο.

Για το τέλος, αφήσαμε τη συνάντηση όλης αυτής της δημιουργικής παραγωγικότητας, που περιλαμβάνει ανθρώπους και μουσικές αλλά και στιγμές, με έναν άνθρωπο που αποδεικνύει αν μη τι άλλο αρκετές φορές, πως μπροστά στα γνήσια πράγματα, έχει τα αυτιά του ανοιχτά, τον Ψαραντώνη, η συμμετοχή του οποίου στις "Στάλες" έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο της συνεργασίας χρόνων με το δημιουργό τους, έχοντας και αυτή το δικό της ενδιαφέρον.

Οι "Στάλες" είναι εδώ λοιπόν. Σύντομα και στο μικρό ράφι αριστερά, στο Παντοπωλείο στο Πλουμί.