Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Δύο άνθρωποι που μας έδωσαν την ψυχή τους σε μια βραδιά γεμάτη ανατροπές

γράφει ο ακροβάτης


Οι συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο αποτελούν ίσως ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα στο Πλουμί, καθώς αλλάζουν εντελώς τη μορφή και τη λειτουργία του χώρου, βάζοντας σε εντελώς νέους ρόλους, τόσο εμάς, όσο τους μουσικούς καθώς και το ίδιο το κοινό. Βασίζονται ωστόσο σε μία πρωτόγνωρη και απλή αρχή: ο χώρος διατίθεται για την πραγματοποίηση μιας συναυλίας, με τις καρέκλες να μπαίνουν σε σειρά, τα τραπέζια να παραμερίζονται και για περίπου μία και μισή ώρα όλα να θυμίζουν μία κανονική συναυλία, όπως αυτές που συμβαίνουν σε πιο κλασικούς συναυλιακούς χώρους, χωρίς υποδομές κατανάλωσης, χωρίς τραπέζια και άλλες μουσικές μορφές.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, είναι εκείνη η μουσική φόρμα που έχει συναντήσει τα περισσότερα εμπόδια, τους περισσότερους μετασχηματισμούς, έχοντας πάντως καταγράψει μια σειρά από μαγικές βραδιές, στο ημίφως και κάτω από το παραθυρόφυλλο, τόσο την περσινή, όσο και τη φετινή σεζόν.
Πριν λίγο καιρό, ανακοινώθηκε το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτού του έργου, την καθιέρωση των συναυλιών κάτω από το παραθυρόφυλλο, κάθε δεύτερο Σάββατο του μήνα, μετατρέποντας τη φόρμα από περιστασιακή σε καθιερωμένη και προετοιμάζοντας διαθέσεις για όσα θα επακολουθήσουν.
Όσο και αν μπορεί κανείς να προβλέψει ωστόσο τα μελλούμενα, όσα ζήσαμε το προηγούμενο Σάββατο στο Πλουμί, ξεπέρασαν, ή μάλλον διέφεραν κατά πολύ ακόμα και από την πιο τρελή πρόβλεψη.
Μιλάμε φυσικά για τη συναυλία με τίτλο: “Ισίδωρος και Θεοδώρα: τραγούδια συνειρμικά” με τον Ισίδωρο Παπαδάκη και τη Θεοδώρα Κοκκινίδη, στο πιάνο και τη φωνή αντίστοιχα, μια βραδιά που για να μην πολυλογούμε, θα θυμόμαστε για καιρό, για λόγους διαφορετικούς από ό,τι περιμέναμε.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή:
Η προσέλευση του κόσμου ξεκίνησε από πολύ νωρίς, κατακλύζοντας σταδιακά το χώρο και ενόσω αυτός δεν είχε πάρει τη κλασική του μορφή, κάνοντας σαφές ότι αυτό που θα επακολουθούσε θα ήταν κάτι διαφορετικό από τα καθιερωμένα. Στην πλειοψηφία τους είδαμε ανθρώπους που πρώτη φορά ήρθαν στο χώρο, άλλοι από αυτούς διαθέσιμους να καταλάβουν και να ρωτήσουν για όσα ήταν σχεδιασμένα να συμβούν, ενώ άλλοι, για να είμαστε ειλικρινείς, κατέφτασαν στο χώρο για μία βραδιά με μουσική και φαγητό, όπως συνηθίζεται στη συντριπτική πλειοψηφία των χώρων που διοργανώνουν βραδιές με μουσική.
Η προσέλευση του κόσμου όσο πλησίαζε η ώρα συνέχιζε αμείωτη, ενώ τα σχέδια για ένα πιθανό στήσιμο της βραδιάς προσαρμόζονταν στην κατάσταση, την ίδια στιγμή που όλοι έδειχναν ενθουσιασμένοι. Λίγο μετά τις 9, στο Πλουμί επικρατούσε το αδιαχώρητο, και όλα έδειχναν έτοιμα για μία βραδιά που καμία σχέση δεν είχε με συναυλία κάτω από το παραθυρόφυλλο, ή τουλάχιστο με ένα στήσιμο που θύμιζε τις συναυλιακές βραδιές του καλοκαιριού και άλλων εποχών.
Κάπου εκεί άρχισαν οι εκπλήξεις:
Μετά τις σχετικές ανακοινώσεις και την έναρξη της βραδιάς, είδαμε πολλά και διάφορα που αξίζει να μοιραστούμε:
  • Είδαμε μία βραδιά που καθορίστηκε από το κοινό, το οποίο για διάφορους λόγους άλλαξε τα αρχικά σχέδια, ωστόσο εξασφάλισε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή περίπου δύο ώρες απόλυτης προσήλωσης στη μουσική παράσταση, και βρέθηκε σε έναν πλήρη διάλογο με αυτή, χωρίς παραφωνίες και θορύβους, μακριά από την κοινή αποδοχή και επιδίωξη που γενικά επικρατεί, ότι τέτοιες βραδιές διοργανώνονται για να αυξηθεί η κατανάλωση και η κερδοφορία κάποιων, χρησιμοποιώντας το γοητευτικό περιτύλιγμα της μουσικής που στήνεται σε κάποια γωνία κάποιου χώρου. Αυτή του η παρέμβαση, μπορεί να χάλασε τα αρχικά σχέδια, μας υπενθύμισε ωστόσο την ουσιαστική διαφορά της λειτουργίας αυτού του χώρου, της συνδιοργάνωσης κατά κάποιο τρόπο όσων συμβαίνουν σε αυτό, και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της μουσικής χωρίς καμία έκπτωση.
  • Είδαμε το ίδιο κοινό, να σέβεται παρά τις παρεμβάσεις που προαναφέραμε, τον ειλικρινή τρόπο με τον οποίο διοργανώνονται τέτοιες βραδιές στο Πλουμί, και με ιδιαίτερη σπουδή να ψάχνει το κουτί ενίσχυσης για κυκλοφορήσει σε όλα τα τραπέζια.
  • Είδαμε επίσης ανθρώπους που έμαθαν πολλά για το χώρο, έδειξαν κατανόηση και έσπευσαν να βοηθήσουν τη κατάσταση με κάθε τρόπο, και τους ευχαριστούμε θερμά γι αυτό.
  • Είδαμε και άλλους που έδειξαν δυσαρεστημένοι από τις αδυναμίες του χώρου, ειδικά όταν αυτός είναι γεμάτος, και που είτε μοιράστηκαν μαζί μας τα παράπονά τους είτε όχι. Έχουμε επανειλημμένα πει ότι το αποτέλεσμα στο Πλουμί είναι πέρα για πέρα χειροποίητο. Έχουμε πει επίσης ότι όσο και να προσπαθούμε να ορίσουμε κανόνες,κανονισμούς ακόμα και σχέδια γι αυτό που θέλουμε να συμβεί, ο σεβασμός στα παραπάνω καθώς και στο χώρο γενικότερα, είναι ζήτημα που κανείς δε μπορεί να επιβάλλει, αλλά θα πρέπει μαζί να κατακτήσουμε. Η παραπάνω αλήθεια, παρά το γεγονός ότι έχει περισσότερες δυσκολίες, είναι πολύ πολύ πιο ενδιαφέρουσα και έχουμε πολύ δρόμο για να τα καταφέρουμε.
  • Το τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω σημεία είναι η ίδια η μουσική παράσταση. Τα “τραγούδια συνειρμικά” ξεπέρασαν σε πολλές στιγμές τα όρια όσων έχουν ακουστεί στο χώρο, λες και προσπαθούσαν συνεχώς να μας εκπλήξουν. Από κλασική μουσική μέχρι blues και rock και από κλασικό έντεχνο μέχρι τη μουσική των δεκαετιών 50 και 60, (σίγουρα κάτι ξεχνάμε), όλα βρίσκονταν εκεί μπροστά μας, σε μία παράσταση που οι συντελεστές της όπως δήλωσαν από την αρχή προέκυψε από την ειλικρινή ανάγκη να παίξουν και να πουν αυτά τα κομμάτια με όλη τους την ψυχή, λες και βρίσκονταν μόνοι τους, ταυτόχρονα όμως στο κέντρο ενός κοινού, φίλων παλιών και νέων που γεμάτο χαμόγελα, τους αγκάλιασε με όλες τις πιθανές αντιδράσεις, με γέλια, σιγοτραγουδίσματα ακόμα και χορό όταν το επέβαλε η κατάσταση. Αυτή η ταυτόχρονη κατάσταση, αυτός ο “μονοδιάλογος”, μαζί με τον εξαιρετικό μουσικό Ισίδωρο που έπαιξε τα πάντα και την εκφραστική Θεοδώρα που πολλές φορές έφτανε στα όρια της πρόζας, είναι και ο λόγος που όπως είπαμε στην αρχή, θα θυμόμαστε τη βραδιά αυτή για καιρό.


Αντί επιλόγου, αξίζει να αναφερθεί το εξής. Τα “ τραγούδια συνεριμικά” απείχαν πολύ από όσα είχαμε στο μυαλό μας για τις συναυλίες, ήταν περισσότερο μια γιορτή με πολλές προεκτάσεις. Το πιο σπουδαίο τους κατόρθωμα, είναι ότι σημάδεψαν απευθείας στο κέντρο του στοιχήματος που έχει βάλει αυτός ο χώρος: τα όσα μπορούν αλλά και όσα δε μπορούν να καταφέρουν άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, όταν οι ίδιοι ή άλλοι εκφράζονται μπροστά τους. Με άλλα λόγια, τα “τραγούδια συνειρμικά” στην περίπτωσή μας, απάντησαν όχι ακριβώς στο ερώτημα αν μπορεί το Πλουμί να γίνει συναυλιακός χώρος, αλλά στην ουσία του, να αγκαλιάζονται τέτοιες βραδιές από ανθρώπους που σε γενικές γραμμές προσπαθούν να διατηρήσουν το στοιχείο της σκηνοθεσίας μπροστά σε μια μουσική παράσταση, όσο καλά ή όχι τα καταφέρνουν κάθε φορά.
Όσο αφορά στις συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο, συνεχίζουν τις περιπέτειές τους το μεθεπόμενο Σάββατο 3 Δεκέμβρη, με μία ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)