γράφει ο ακροβάτης

Οι συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο ξεκίνησαν χθες στο Πλουμί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μαζί τους ξεκινάει ένας νεός κύκλος δημοσιεύσεων, γύρω από τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη μουσική φόρμα, ίσως εκείνη που φέρνει ένα χώρο, ένα κοινό και μια σειρά μουσικών, στη μικρότερη δυνατή απόσταση και τη μεγαλύτερη δυνατή αλληλεπίδραση.

Τι συμβαίνει όταν δύο μουσικοί, χρόνια φίλοι, συναντιούνται σε ένα κοινό project, που συνδυάζει συστατικά φαινομενικά ετερόκλητα και παρουσιάζουν το αποτέλεσμα μπροστά στο κοινό, και πιο συγκεκριμένα κάτω από ένα παραθυρόφυλλο;

Η απάντηση είναι απλή: Mandoloop.

Ο Μιχάλης Κονταξάκης και ο Αντώνης Βαμβουλάκης,  έκαναν ποδαρικό με μια μαγική συναυλία που μας γοήτευσε, μας δίδαξε, μας υπενθύμισε ωστόσο την ανάγκη να μοιραζόμαστε όσα  συμβαίνουν στο χώρο, ιδίως όσα από  αυτά τον κάνουν  μοναδικό.

Ένα κράμα μαντολίνου, ηλεκτρακουστικής κιθάρας και loop παρεμβάσεων, αποτέλεσε το μουσικό χαλί πάνω στο οποίο στήθηκαν όσα παρουιάστηκαν μπροστά μας. Δύο σολιστικά όργανα υψηλού επιπέδου και πάθους, σε ένα μουσικό διάλογο, με πολλές εντάσεις, κάμψεις, επί μία περίπου ώρα και κάτι τράβηξαν την απόλυτη προσοχή μας. Δύο άνθρωποι που έπαιζαν τόσο με τα χέρια, όσο και με το σώμα μας παρουσίασαν το αποτέλεσμα αυτού του διαλόγου, ενός φιλικού κατά τα άλλα, χαλαρού, πάνω σε επιλογές, μουσικές και συνδέσεις που με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκαν, έδειχναν οικείες, τόσο σε αυτούς, όσο και σε εμάς.

Η μουσική παράσταση του mandoloop, δεν αποτέλεσε ένα δείγμα απλά δεξιοτεχνίας, μας θύμισε ένα μεσημεριανό καφέ, παρά το ημίφως και το σκοτάδι γύρω γύρω, που παρά τις μικρές διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια, έδειχνε να είναι συνεχής,  τόσο απο πλευράς απόδοσης, όσο και από πλευράς σύνδεσης, μετατρέποντάς την σε μια συνεχή αφήγηση, ανεξαρτήτως της ιστορίας που είχε ο καθένας στο κεφάλι του. Το παραπάνω γεγονός, αποτελεί εξαιρετικό χάρισμα, και είναι κατά τη γνώμη μας ανεκτίμητο.

Επιπλεόν, η μουσική παράσταση του mandoloop, αποτέλεσε ένα ταξίδι, κατά μία έννοια γεωγραφικό αλλά και χρονικό. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ελλάδα και από τη δεκαετία του 30 μέχρι το πρόσφατο σχετικά παρελθόν, όλα βρέθηκαν εκεί μπροστά μας, πλημμύρισαν τα αυτιά και την ψυχή μας και μας συγκίνησαν, όπως μπορούσε κανείς να παρατηρήσει στα βλέμματα όσων βρέθηκαν στο χώρο.

Το τελευταίο που αξίζει να αναφερθεί σε σχέση με τη βραδιά του Σαββάτου, είναι ένα γενικότερο σχόλιο για την ίδια τη μουσική φόρμα, που ξεκίνησε για δεύτερη χρονιά με αυτή τη συνάντηση.

Οι συναυλίες κάτω από παραθυρόφυλλο, αποτελούν ίσως την πιο ιδιαίτερη φόρμα από τις 4 που εξελίσσονται στο Πλουμί, μιας και πραγματοποιείται σε ένα περιβάλλον αντίξοο. Πιο συγκεκριμένα, είναι εκείνη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ένα περιβάλλον που σε γενικές γραμμές συνδέει τη μουσική με την κατανάλωση, με ευθύ ή πλάγιο τρόπο, και που είναι τόσο ασφικτικό στην προέκτασή του, τόσο για μουσικούς που θέλουν να εκφραστούν με αυτόν τον τρόπο, όσο και για εκείνους που θέλουν να γίνουν παραλήπτες αυτής της έκφρασης. Είναι μάλιστα η μόνη φόρμα στο Πλουμί, που το παραπάνω περιβάλλον ανατρέπεται με χειροπιαστό τρόπο, μιας και ο χώρος αλλάζει όψη, κατάλληλη για την πραγματοποίησή τους.

Από την άλλη οι συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο, βασίζονται σε μια βασική αλήθεια η οποία υπενθυμίζεται σε κάθε μουσική εκδήλωση που συμβαίνει στο Πλουμί ανεξαρτήτως φόρμας: Η αλληλεπίδραση του μουσικού με το κοινό, οφείλει να είναι ευθεία, χωρίς καμία διακλάδωση, σταυροδρόμι, εμπόδιο, φανάρι, ή παράκαμψη λόγω έργων ή ... ανωτέρας βίας. Οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε σύμβαση, συνήθεια, έκπτωση, ανάγκη, αποτελεί περιτύλιγμα της παραπάνω αλληλεπίδρασης, που οφείλει να υποτάσσεται στην παραπάνω ευθεία όσο και όπως γίνεται περισσότερο. Σε αυτή την κατεύθυνση, έχουμε όλοι πολλά βήματα να κάνουμε, πολλά να ζήσουμε, πολλά να μάθουμε πολλοί περισσότεροι να γίνουμε.Οι στιγμές αυτής της ευθείας άλλωστε, είναι αυτές που μας συγκινούν, μας εκπαιδεύουν, μας κάνουν γενικότερα καλύτερους.

Επόμενο ραντεβού με τις συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο, αυτή την Τρίτη στις 21:00,  με αυτή του Paul Goodman quartet, περισσότερα για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Υ.Γ. Για όσους έρχονται, ή ήρθαν πρόσφατα σε πρώτη επαφή με τις συναυλίες κάτω από το παραθυρόφυλλο, να υπενθυμίσουμε ότι πρόκειται για βραδιές όπου το Πλουμί αλλάζει όψη, οι καρέκλες μπαίνουν σε σειρά, τα τραπέζια παραμερίζονται, τα φώτα σβήνουν και στο ημίφως, ενώ μετά το τέλος τους ο χώρος αποκτά τη συνηθισμένη του όψη. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα γι αυτές εδώ. Καθώς και να αναζητήσετε τη δική τους σελίδα στο fb με τα τελευταία νέα, τα προσεχώς, τις παρουσιάσεις, μικρά βίντεο και όχι μόνο, εδώ.