γράφει η παράξενη

Γιατί άνθρωπέ μου γεμίζεις τα τραγούδια με παραπονεμένα λόγια; Τι πρόβλημα έχεις; Δε σε καταλαβαίνω. Ου χιλιάδες προβλήματα θα μου πεις από την κοινωνία που τυραννιέται μέχρι εσένα το ξεχωριστό ανθρωπάκι που πάσχεις. Τι ψαρώνεις μωρέ; Μην αρχίσεις πάλι να μου λες ότι εε έτσι είναι η ζωή και εε κλαίμε γιατί υποφέρουμε. Δε σε ακούω στο ελάχιστο. Σκληρή; Ποιος είπε ότι είμαι σκληρή; Κάνε αυτό που θες μικρέ μου. Ποιος ορίζει αν γίνεται η αν δεν γίνεται. Το ανέφικτο δεν είναι ο στόχος; Άντε δραστηριοποιήσου πια! Δεν είπα ότι δε ζεις το άδικο μέσα από την κούνια σου, αλλά τώρα που περπάτησες, είδες τι όμορφο είναι το φως του ήλιου, γνώρισες ,έστω για λίγο, τι θα πει δικαιοσύνη, αγάπη, αλληλεγγύη, μήπως να κάνεις κάτι; Άσε τις υπεκφυγές και τα δεν ξέρω, ναι είναι η απάντηση!

Τα βήματα είναι απλά. Σηκώνεσαι από τον καναπέ, καρέκλα, κρεβάτι ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το ευγενές στρώμα που δεν κουράζεται να σε φιλοξενεί για ώρες, παίρνεις τα απαραίτητα και βγαίνεις έξω.. από κει και πέρα εσύ ξέρεις προς τα πού θα πας. Θες να συναντήσεις κι άλλους; Μαζί σου! Θες να οδεύσεις μόνος σου; Έστω! Θα χεις βγει από το σπίτι, όμως! Δεν το λες και λίγο..
Θα δεις είναι πιο ωραία εκεί έξω, έχει πλάκα να ζεις όπως θεςΑ και όχι όπως θέλουν. Μην αρχίζεις τώρα τα υστερικά, ότι θες και μένεις μέσα, θες και κάθεσαι στον καναπεδάκο , θες και δε βλέπεις το φως της μέρας. Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά! Ούτε ότι φοβάσαι πιστεύω. Εκεί έξω είναι η ζωή σου μικρέ μου. Διεκδίκησε τη.
Κι όταν πια η προσπάθεια σου θα ΄χει τελειώσει, και θα χει πέσει βαρύ το σκοτάδι, θα γυρίσεις στο κελί σου ( ναι! για το αρχοντικό σου μιλάω έτσι, συγνώμη). Μα, θα είσαι διαφορετικός στους τέσσερις τοίχους σου. Τα τραγούδια σου, κάτι μου λέει ότι δε θα μείνουν με παραπονεμένα λόγια.. Να δεις που θα γεμίσουν με τα νέα πράγματα που θα ζεις και θα δεις εκεί έξω. Είναι σίγουρο αυτό. Ό τι σπουδαίο και μεγάλο καταφέρεις με τους άλλους θα το γράψεις στα τραγούδια σου. Αλλά και ότι δεν πετύχει με την πρώτη, κι αυτό γράψτο. Χρειάζεται κι αυτό. Για να ξέρεις από πού θα ξεκινήσεις όταν θα ξαναβγείς από το κουτάκι σου! Και για όλα εκείνα που θες μικρέ μου, αλλά είναι κει μακριά και δε μπόρεσες να τα φτάσεις με τα κοντά σου ποδαράκια σήμερα, κάτι θα κάνουμε και για αυτά. Το τραγούδι θα ναι σαν προσευχή, λέει ο τίτλος, θα είναι ελαιώνας σε ξεχασμένη γη. Κάπου θα ταξιδέψει το τραγούδι σου, αυτή η μικρή σου προσευχή. Μπορεί μακριά, μπορεί και κάποια τετράγωνα ή απλά κάποια εκατοστά μπροστά. Μα δεν έχει σημασία, εσύ θα ξέρεις ότι προσπάθησες. Έτσι δεν είναι;
Ναι, έτσι είναι! -θα συμφωνήσεις διστακτικά-.
Κι όταν μετά θα πας για ύπνο, και ξεκουραστείς από τον σημερινό σου άθλο, θα σε ονειρευτείς γίγαντα τεράστιο και τρανό, που σπάει το χρόνο, τα πρέπει και τα μη και κάνει αυτό που θέλει!
Μετά θα ξημερώσει. Οι αχτίδες του ήλιου θα σε ξυπνήσουν. Κι εσύ θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Έ;
Μη με απογοητεύσεις, καλημέρα.