Στη βιαστική ομολογουμένως επίσκεψή μας χθες στην πρώτη ημέρα του έβδομου Houdetsi festival, η αλήθεια είναι ότι ήμασταν ανυπόμονοι. Οι λόγοι για να είναι κανείς έτσι μπροστά σε αυτή τη διοργάνωση, η αλήθεια είναι ότι είναι πολλοί και διαφορετικοί.
Όμως εμείς, όσο και αν γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις, όσο και αν είχαμε διαβάσει το πρόγραμμα, όσο και αν μας γοητεύει η μεγάλη κλίμακα ανθρώπων που βρίσκεται στον ίδιο χώρο και τόσο κοντά στην τέχνη και τη μουσική, όσο και αν είχαμε ξεχωρίσει κάποιες στιγμές που δε θέλουμε να χάσουμε, ήμασταν ανυπόμονοι καθώς περπατούσαμε προς το φεστιβάλ για έναν πολύ πιο απλό, ίσως αθροιστικό λόγο. Ήμασταν χαρούμενοι που θα βρισκόμασταν εκεί.

Τα όσα θυμόμασταν για το πρόγραμμα της χθεσινής ημέρας ήδη ξεχάστηκαν στα πρώτα βήματα λίγο πριν το Χατζινέ. Ένα πλήθος ανθρώπων μας υποδέχτηκε, και καθώς κατεβαίναμε το Χουδέτσι, ήταν πολλοί οι λόγοι για να σταθούμε κάπου: κεράσματα, πάγκοι, αισθητικές, μουσικές σκηνές, οργανοποιοί, επιδείξεις, παλιοί και νέοι γνωστοί, ή απλά κομφούζια από το αδιαχώρητο, μας συνόδευσαν σε αυτή τη διαδρομή, περνώντας από τη μικρή Πλατεία, το Πατητήρι, τον Κήπο και περπατώντας τέλος προς τη Σπηλιάδα.
Όλα έδειχναν οικεία, περισσότερο από ποτέ όμως έδειχναν και στη θέση τους, στη σωστή απόσταση και στη σωστή αναλογία.
Από το πρόγραμμα της χθεσινής ημέρας, παρά το γεγονός ότι όπως είπαμε είχαμε σημειώσει και θαυμάσει αρκετά από τα μουσικά ραντεβού του, μουσικές του κόσμου, πρωτόγνωρες συναντήσεις, μοναδικούς καλλιτέχνες, θα σταθούμε, όχι για λόγους σύγκρισης αλλά για λόγους ουσίας, στο τελευταίο μουσικό ραντεβού της βραδιάς στη Σπηλιάδα:το ντουέτο Xylouris-White, η παρουσία του οποίου χθες, αποτέλεσε κατά τη γνώμη μας, μία ακόμα "ιστορική" στιγμή, στις πολλές που έχουν λάβει χώρα σε αυτές τις επτά διοργανώσεις και όχι μόνο.
Όσα συνέβησαν χθες το βράδυ στη Σπηλιάδα, αποτελούν μια πολύ συνοπτική αλλά ουσιαστική περιγραφή αυτού που αποτελεί το Houdetsi festival αλλά και η ομορφιά του κόσμου γενικότερα, της αλληλεπίδρασης με το κοινό, του δρόμου που μαζί έχουν διανύσει και του δρόμου που έχουμε να διανύσουμε από εδώ και πέρα, ενός δρόμου που δεν τελειώνει ποτέ.
Μετά από την παραπάνω βαρύγδουπη δήλωση, ήρθε η ώρα να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Στη Σπηλιάδα επικρατούσε από νωρίς το αδιαχώρητο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, παιδιά, οικογένειες, ηλικιωμένοι, νεαροί, νεαρές, ένα ανθρωπινο χαλί, έπαιζαν από νωρίτερα, υπό τους ήχους άξιων μουσικών συνόλων που προηγήθηκαν, τις "μουσικές καρέκλες" προσπαθώντας να  εξασφαλίσουν μια σπιθαμή χώρου ώστε να σταθούν, να δουν και να ακούσουν, χωρίς πάντα να λείπουν τα ευτράπελα, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η ώρα πλησίαζε, τα χειροκροτήματα έδιναν και έπαιρναν, και ο Γιώργης Ξυλούρης με τον Jim White, εμφανίστηκαν επί σκηνής, σε μία παράσταση περίπου μίας ώρας.
Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε φλύαροι, θα επικεντρώσουμε τις παρατηρήσεις μας σε τέσσερα σημεία:

1. Το ντουέτο Xylouris-White, είναι ένας συνδυασμός της φωνής και του εκπληκτικού λαούτου, του Γιώργη Ξυλούρη, ή Ψαρογιώργη, πάνω σε αυτοσχεδιασμούς, γνωστές αλλά και παλιότερες συνθέσεις, σε κρητικές φόρμες και όχι μόνο, και στην επένδυση των παραπάνω με drums, από τον απίθανο Jim White, σε έναν μουσικό διάλογο υψηλού επιπέδου.  Τόσο το λαούτο με τη φωνή, όσο και τα κρουστά ως ολοζώντανα όργανα, συμμετέχουν σε αυτό το διάλογο και το τελικό αποτέλεσμα, δε μπορεί κανείς να το χορτάσει εύκολα. Πρόκειται για έναν μουσικό διάλογο, που φέρνει όλο τον πλανήτη  στη μουσική της Κρήτης, το κυριότερο δε, φέρνει κοντά σε αυτή, και το ντόπιο πληθυσμό, ειδικά όσο αφορά τις πιο νεανικές και λιγότερο σχετικές ηλικίες. Το γεγονός αυτό, δηλαδή το να δίνεται απλόχερα η δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να γνωρίσουν την ουσία της μουσικής του τόπου τους, χωρίς επιτηδευμένες αλλοιώσεις και παραποιήσεις, αποτελεί ευλογία τόσο γι αυτόν, όσο και για κάθε τόπο, και θέλουμε  να πούμε ότι είμαστε υπερήφανοι και για τους δύο αυτούς μουσικούς.
2. Αυτή η απλόχερη παροχή τέχνης, έκφρασης, ιστορίας, ποικιλίας και κυρίως εξέλιξης σε ένα ή περισσότερα είδη, αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, συμπίπτει με τη γενικότερη φιλοσοφία της δραστηριότητας του "Λαβύρινθου" και είναι κατά τη γνώμη μας, ο δρόμος που που διανύουμε όλοι μαζί.
3. Μπροστά στον εκφραστικότατο λοιπόν Ψαρογιώργη, αλλά και τον Jim White, που οφείλουμε να πούμε ότι μας εντυπωσίασε διπλά, με τον τρόπο που έπαιζε ας πούμε... πεντοζάλη, με όλο του το σώμα, η αλήθεια είναι, ότι όσο και αν ένα κοινό μπορεί να αισθάνεται έτοιμο, ειδικά όταν είναι μεγάλης κλίμακας, μένει για κάποιες στιγμές αμήχανο, τόσο ίσως γιατί πιο επιφανείακά έκρινε αυτό που περίμενε να ακούσει σε τέτοιες συνθήκες, όσο και γιατί είχε μπροστά του, ένα εξελισσόμενο έργο που για αρκετούς, φάνταζε πρωτότυπο. Η παραπάνω αλήθεια είναι στην πραγματικότητα, ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσα, αν παρατηρούσε κανείς, τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων,  είτε αυτές ήταν πιο αναμενόμενες (κάπου προς το τέλος το μπροστά κοινό που καθόταν οκλαδόν, άρχισε να χορεύει ενώ άλλοι χτυπούσαν παλαμάκια), είτε ήταν πιο άγαρμπες (η αλήθεια είναι ότι στη γαλαρία πάντα μιλάνε), είτε ήταν πιο πηγαίες (με ανθρώπους  να μην παίρνουν τα μάτια και την προσοχή τους από τους δύο μουσικούς, όσα εμπόδια και αν βρίσκονταν μπρστά τους). Ο πραγματικός λοιπόν διάλογος, μπορεί να ξεκίνησε επί σκηνής, σίγουρα ωστόσο συνεχίστηκε και στο κοινό, με όλες τις διαφορετικές και ποικίλες αντιδράσεις.
4. Για να γυρίσουμε λίγο στο πρώτο σημείο αλλά και στην αρχή, αυτό που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε από τη χθεσινή βραδιά, είναι εκείνα τα χαμόγελα που έβλεπε κανείς αριστερά και δεξιά, στους νέους ή γενικότερα νέους ανθρώπους, που δεν ήταν εκεί γιατί έπρεπε, ή για κάποιον άσχετο λόγο, παρά μόνο γιατί μοιράζονταν την ίδια απλή ανυπομονισία με εμάς: ήταν χαρούμενοι που ήταν εκεί.

Όσο υπερφύαλα, αναμενόμενα ή μεμονωμένα, φαίνονται τα παραπάνω, στην προέκτασή τους, αποτελούν όλα όσα συμβαίνουν, σε όλες τις στιγμές, σε όλες τις σκηνές στους δρόμους και στις πλατείες του Χουδετσίου, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το φεστιβάλ, αυτές τις τέσσερις μέρες.
Το Houdetsi Festival  ανοίγει και πάλι τις πόρτες του σήμερα, αύριο και μεθαύριο, χωρίς πολλά ταραταζούμ, ορθάνοιχτο και απλόχερο για να περπατήσουμε μαζί στο δρόμο που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτός είναι και ο λόγος, που και εμείς αλλά όχι μόνο εμείς, αισθανόμαστε και σήμερα ανυπόμονοι.

Υ.Γ.: Μιλώντας για νεότητα, απλοχεριά και ομορφιά, η βραδιά τέλειωσε χθες στο Χουδέτσι, με τέσσερις νέους ανθρώπους, να παίζουν στο Χατζινέ με όλη τους την ψυχή, και άλλους πολλούς να πάλλονται μπροστά τους όπως μπορούσαν. Φεύγουμε τώρα, να μη χάσουμε κάτι. Τα λέμε στο Χουδέτσι. Δείτε το πρόγραμμα εδώ