από το "βραχόκηπο" του Νίκου Καζαντζάκη

” Ἡ Μάνα τοῦ Κόσμου εἶχε δυὸ γιούς: τὸ Θεὸ τῆς Σοφίας καὶ τὸ Θεὸ τοῦ Πολέμου. Κι ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος ἤθελαν νὰ τοὺς ἔχει πάνω στὰ γόνατά της.
— Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς βάλω καὶ τοὺς δυό, εἶπε ἡ μάνα. Πηγαίνετε νὰ κάμετε τὸ γύρο τοῦ κόσμου· καὶ κεῖνος ποὺ θὰ γυρίσει πρῶτος θὰ κάτσει στὰ γόνατά μου.
Ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου καβάλησε τὸ μαῦρο του κι ἔγινε καπνός. Ὁ Θεὸς τῆς Σοφίας, καθισμένος μπρὸς στὰ πόδια τῆς μάνας του, ἄκουσε τὸν ἀδερφό του ν’ ἀλαργεύει· σηκώθηκε, προσκύνησε τὴ μάνα του, ἔκαμε τρεῖς φορὲς τὸ γύρο της καὶ κάθισε στὰ γόνατά της.
Ὅταν, ὕστερα ἀπὸ χρόνους, ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου γύρισε πίσω λαχανιασμένος, βρῆκε τὸν ἀδερφό του νὰ κάθεται στὰ γόνατα τῆς μάνας τους· ὁ θυμὸς τὸν ἔπιασε:
— Γιατί τὸν ἔχεις στὰ γόνατά σου; φώναξε· αὐτὸς δὲν τὸ κούνησε ἀπὸ δῶ.
Καὶ ἡ μάνα ἀποκρίθηκε:
— Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία, γιέ μου, δὲν εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κέντρου τοῦ κόσμου!”

πηγή