Ένα μικρό κείμενο για πράγματα που μπορεί να ξεχάσουμε.

γράφει ο ακροβάτης

Να μην ξεχάσουμε την εποχή που βρισκόμαστε.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που συνηθίζουμε το θάνατο. Περίπου 100 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν και αυτό θεωρείται φυσιολογικό ή αδιάφορο, μιας και οι άνθρωποι συγκαταλέγονται σε νούμερα, βολικά ή άβολα και η ευθύνη πάντα λογίζεται ως ατομική, κανενός άλλου.

Να μην ξεχάσουμε τον τόπο που βρισκόμαστε.

Βρισκόμαστε στην πιο θωρακισμένη χώρα του κόσμου, από κάθε κίνδυνο, κλιματικό, φανταστικό ή πραγματικό (χωρίς περαιτέρω σχόλια αυτό).

Να μην ξεχάσουμε τον τρόπο που βρισκόμαστε.

Βρισκόμαστε βουβοί, εδώ και δύο χρόνια σε ράφια σουπερμάρκετ, ή όπου αυτό είναι εφικτό,σε χώρους εστίασης, αλλά και στους δρόμους, σε πλατείες, σε χώρους κλειστούς και ανοιχτούς γενικά. Τηρούμε αποστάσεις, ζυγίζοντας την ευθύνη του καθένα,  όσο και αν αυτή δεν είναι σίγουρο ότι είναι όντως δική μας ευθύνη.

Να μην ξεχάσουμε το λόγο που βρισκόμαστε.

Βρισκόμαστε στο τώρα αναπολώντας το χθες. Συγκεκριμένα αποζητούμε τη χαμένη κανονικότητα (μην ξεχνάτε, τα επόμενα δύο κάτι, είναι κρίσιμα). Και γιορτάζουμε. Γιορτάζουμε την επιστροφή της κανονικότητας, την επιστροφή του καλοκαιριού, την επιστροφή του τουρισμού, την επιστροφή του καλού καιρού, την επιστροφή των κλεμμένων, την επιστροφή της μουσικής, ακόμα και την επιστροφή των μαρμάρων (!).

Να μην ξεχάσουμε όμως τον τόπο που βρισκόμαστε (ξανά)

Βρισκόμαστε εκεί που άνθρωποι χάνουν τα στοιχειώδη. Είμαστε δίπλα τους. Είναι δίπλα μας. Όσο και αν αδιάφορο φαντάζει αυτό που έπαθαν, όσο και αν έχουμε καταπιεί  και προβλέπεται να καταπίνουμε συμφορές χειρότερες από αυτές. Βρισκόμαστε στον τόπο που οι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και με άλλους τρόπους. Βρισκόμαστε στον τόπο που άνθρωποι αποκλείονται από το ταλέντο τους στην έκφραση και στη δημιουργία. Βρισκόμαστε όμως και στον τόπο που άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, είτε γιατί κάηκαν, είτε γιατί πλημμύρισαν, είτε γιατί γκρεμίστηκαν. και που στα πλαίσια της ατομικής ευθύνης οφείλουν, αφού απολογηθούν πρώτα γι αυτό που έπαθαν (θα τα χτίσουμε σωστά αυτή τη φορά), να διεκδικούν τα αυτονόητα, στιβαγμένοι σε κουτιά, ενώ χιονίζει έξω...