Ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του "Τα ρεμπέτικα της Κατοχής: ένα διαφορετικό αφιέρωμα στο ξυπόλητο τάγμα", από τις Εκδόσεις, μέρος του Πλουμί project:

 

"...Σε κάθε περίπτωση, τα ρεμπέτικα της κατοχής, όσο αναλυτικά και αν μιλήσει κανείς γι αυτά, όσο και αν περιγράψει τις κρυφές πτυχές τους, έχουν στην πλειοψηφία τους, ή πηγάζουν από ένα βασικό θέμα, μια βασική εικόνα και μια βασική αίσθηση, που κανένας τρόπος και κανένα κίνητρο δε μπορεί να διαγράψει, απαλείψει ή προσπεράσει, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, αυτή του ξυπόλητου τάγματος, των φτωχών, πεινασμένων παιδιών, των εξαθλιωμένων, των κυνηγημένων, των “παιδιών με τους πρησμένους αστραγάλους που τους έλεγαν αλήτες”, αυτών των γενναίων, φανερών και αφανών ηρώων που, μη έχοντας τίποτα άλλο πέρα από την ψυχή, το σώμα και τη γενναιότητά τους, τα έβαλαν και γενικώς τα έβαζαν με κάθε καταπιεστή, κάθε φασίστα, πλούσιο, μαυραγορίτη, κατακτητή, ντόπιο και ξένο, που τους οδηγούσε στην πείνα και το θάνατο. 

Από την άποψη αυτή, η έκδοση αυτή, είναι ένα διαφορετικό αφιέρωμα στο ξυπόλητο τάγμα, σε αυτούς...."