γράφει ο ακροβάτης

Όχι κύριοι, δε γιορτάζουμε την επιστροφή της μουσικής.

Γιατί η μουσική δεν είναι ούτε εμπορικό αγαθό για να γεμίζει τσέπες, δεν είναι λόγος για να τρίβουμε τα χέρια μας, δεν είναι το καρότο που μπορείτε να μας ρίχνετε ή να μας παίρνετε όποτε εσείς νομίζετε.

Γιατί η μουσική, τουλάχιστο αυτή που εμείς καταλαβαίνουμε, δεν είναι επίσης ποινικό αδίκημα, ή μολυσματικό μέσο. Η απουσία της, δεν κάνει τον κόσμο πιο ασφαλή, ούτε πιο υγιή, ίσα ίσα τον κάνει να φαντάζει πιο άρρωστος.

Γιατί η μουσική όσο και αν θεωρείτε ότι μπορείτε να την απαγορεύετε, δεν έφυγε ποτέ, από τα αυτιά και το στόμα μας. Δεν έφυγε ποτέ από τα χέρια μας, όταν αγγίζουν ένα όργανο. Δεν έφυγε ποτέ από τα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε μεταξύ μας ακούγοντάς την.

Γιατί η μουσική δε χωράει σε κανένα καλούπι, δε μπορεί να επιτραπεί μόνο σε στάδια ή όπου βολεύει, ενώ αλλού να απαγορευτεί. 

Γιατί κανένας δε μπορεί να την προκαθορίσει, να τη βάλει δυνατά ως συνοδευτικό ή να την περιφρονήσει αδιάφορα ως ντεκόρ.

Γιατί κανένας ή όλο και λιγότεροι, ειδικά όσοι έχουν τη δυνατότητα, δε φρόντισαν ούτε φροντίζουν ώστε η μουσική να παίζεται απρόσκοπτα, όπου αυτή μπορεί, όσο αυτή μπορεί, σε κάθε συνθήκη.

Γιατί η μουσική δεν είναι αποκομμένη από αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, από την ίδια τη ζωή.

Γιατί, και σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, οι άνθρωποι που παίζουν μουσική, είναι πολλοί περισσότεροι από τους χώρους που μπορούν αυτοί να παίξουν με αξιοπρέπεια και το ζήτημα αυτό υπάρχει ήδη εδώ και πολλά χρόνια.

Γιατί επίσης αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που επιλέγουν να παίζουν όργανα να μοιράζονται ή και να τα διδάσκουν, εδώ και πολλούς μήνες ούτε να παίξουν μπορούν, ούτε να εκφραστούν μπορούν, ούτε να επιβιώσουν με κανένα τρόπο, παρά τα ψίχουλα που ως ελεημοσύνη και μετά από πολλή προσπάθεια τους δίνετε σε κάποιους από αυτούς.

Γιατί προκειμένου να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, πολλοί από αυτούς αναγκάζονται να ακολουθήσουν άλλα επαγγέλματα, ή και να αποχωριστούν την τέχνη τους.

Γιατί τόσο οι μουσικοί, όσο και όσοι τους σέβονται, για εσάς δεν υπάρχουν, κάτι που φάνηκε περίτρανα και τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν υπάρχουμε, δεν υπάρχει πρόβλεψη, κανόνας, πρωτόκολλο για όλους εμάς.

Γιατί όσο και αν 5 εβδομάδες μετά τώρα περίχαρα δηλώνετε την επιστροφή της μουσικής, ο καιρός που χάθηκε αλλά και ο καιρός που έρχεται, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, κάνουν τη φιλοξενία της μουσικής, την επιβίωση των μουσικών και των χώρων που τους φιλοξενούν απαγορευτική, και αυτό είναι κάτι που κυνικά ομολογείτε κι εσείς, μιας και δεν ξέρετε τι θα μας φέρει αυτός ο χειμώνας.

Γιατί όσο και αν επιμελώς έχει συνδεθεί η υπόθεση της μουσικής με τη δημόσια υγεία και με τη διαχείριση της αποτελεσματικότητας του εμβολιαστικού προγράμματος, την ευθύνη αυτή τη φορτώνετε σε χέρια φορτωμένα με άλλα καθήκοντα, απλά και μόνο για να την ξεφορτωθείτε, χέρια που ήδη κρατάνε πολλά, και που με τη δική σας βοήθεια απλά είναι θέμα χρόνου να εγκαταλείψουν την όποια προσπάθεια κάνουν τόσο καιρό.

Γιατί ακόμα και αν κανείς ισχυριστεί πως η απαγόρευση της μουσικής δεν έπρεπε να κρατήσει όσο κράτησε, ή ακόμα και αν παίξει το κρυφτοκυνηγητό  που κάποιοι παίζουν τόσο καιρό, το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να δώσει επιχειρήματα στη δική σας κοσμοθεωρία, πως η μουσική είναι ή μπορεί να θεωρηθεί εμπόρευμα ή ποινικό αδίκημα.

Γιατί η δική σας κοσμοθεωρία και τα κίνητρα, είναι εντελώς διαφορετικά από τη δική μας.

Να τη χαίρεστε λοιπόν την επιστροφή της μουσικής. Να χαίρεστε και τα υπόλοιπα επιτεύγματά σας.

Ευτυχώς, όπως και αυτή της ζωής, έτσι και η υπόθεση της μουσικής, των ανθρώπων που παίζουν, των ανθρώπων που διδάσκουν και αυτών που ακούνε και μαθαίνουν, δεν πρόκειται να σταματήσει, όσο και αν προσπαθείτε να την τελειώσετε, όσο και αν αδιαφορείτε γι αυτή, όσο και αν προσπαθείτε να την φέρετε στα δικά σας μέτρα.