ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η κανονικότητα της μουσικής και η μουσική της κανονικότητας 

Η μουσική επιστρέφει μαζί με την κανονικότητα έπειτα από περίπου ένα χρόνο, με ένα σύντομο ενδιάμεσο διάστημα το προηγούμενο καλοκαίρι. Τα μουσικά γεγονότα φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, ενθουσιασμός και ανακούφιση επικρατεί σε όλη τη χώρα. 

Η μουσική της κανονικότητας είναι μία και πολλές ταυτόχρονα.  Είναι μία είτε αποτελεί ντεκόρ ή είναι πρωταγωνίστρια, είτε μας ξεκουφαίνει ή μας ευφραίνει, είτε έχει μικρόφωνα ή δεν έχει μικρόφωνα, είτε τη χορεύουμε ή δεν τη χορεύουμε, είτε την ακούμε ή δεν την ακούμε, ως εκ τούτου μπορούμε να την απαγορεύουμε ή να την επιτρέπουμε. Είναι όμως και πολλές. Είναι ζωντανή, ...μη ζωντανή (;),άσπρη, μαύρη, επαγγελματική, ερασιτεχνική, του δρόμου, του σαλονιού, του αεροδρομίου και του λιμανιού, κονσέρβα, μπαγιάτικη και ...φρέσκια (;), είναι του γάμου, του πανηγυριού, της εστίασης (οπωσδήποτε της εστίασης), του ακροάματος,  των κορωνοπάρτυ, είναι πάνω από όλα των ξενοδοχείων και της λεγόμενης βαριάς βιομηχανίας αυτού του τόπου. 

Η κανονικότητα της μουσικής είναι πάντως μία.  Άνθρωποι συλλαμβάνονται επειδή τραγουδάνε στο δρόμο, άλλοι επιδοτούνται με καθυστέρηση ή δεν επιδοτούνται γιατί δεν υπολογίζονται μιας και ύπουλα κινούνται στη μαύρη οικονομία, ο πολιτισμός του ψυγείου και του τσιμέντου κρατάει τα κλειδιά της αξιοπρέπειας πολλών ανθρώπων, ο τουρισμός έρχεται (λέμε τώρα).  Η μουσική κολλάει στην εστίαση γιατί οι άνθρωποι που δεν την ακούνε φωνάζουν και εκτοξεύουν σταγονίδια. Είναι και αυτή κατά το δοκούν ένα καρότο που  μαζί με άλλα ζαρζαβατικά επιβεβαιώνει όταν χρειάζεται τον ερχομό της κανονικότητας.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ 

Σα να μην πέρασε μια μέρα

Η μουσική όπως και η ζωή γενικότερα μπήκε στο ψυγείο, ή μάλλον σε παύση για το κοινό καλό. Η παύση αυτή, σε συνδυασμό πάντα με την ατομική ευθύνη (μην ξεχνιόμαστε), μας έκανε μετά από πολλούς μήνες να φτάσουμε στην κανονικότητα, να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει, ακριβώς εκεί που είχαμε σταματήσει.

Το να πιστέψουμε ότι ξεκινάμε από εκεί που είχαμε σταματήσει είναι βασικό.

Μπορούμε λοιπόν κι εμείς δικαίως να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, να βγούμε έξω, να παίξουμε, να δημιουργήσουμε, να γλεντήσουμε βρε αδερφέ, όσο μας αφήνουν, όπως μας αφήνουν, όσο προλαβαίνουμε, να καταναλώσουμε,  να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει.

Μπορούμε να κάνουμε ότι δεν υπήρξαν ποτέ όλοι αυτοί οι μήνες.

Μπορούμε να γίνουμε κι εμείς ξανά μέρος της αλληλεπίδρασης μας με τη μουσική.  Μπορούμε να αποδεχτούμε και να γιορτάσουμε την κανονικότητά της ή μάλλον τη μουσική της κανονικότητας.  

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ 

Μια γνήσια επαφή

 Σε γενικές γραμμές στα παραπάνω υπάρχει μια δόση γνήσιας αθωότητας. Έχουμε στερηθεί τόσο τη μουσική, την κοινωνικότητα, την εξωστρέφεια. Έχουμε στερηθεί τους μουσικούς, τα γλέντια, τις συναντήσεις, τις συναυλίες,  το χορό, τις συνήθειές μας. Έχουμε στερηθεί όλα όσα κάναμε πριν συμβούν όλα. Έχουμε στερηθεί τις παρέες, τους ανθρώπους που παίζουν και τραγουδάνε. Έχουμε περάσει ένα χρόνο από τη ζωή μας αποζητώντας τα παραπάνω, σε ένα εικονικό ιντερνετικό επίπεδο. Τίποτα δεν είναι όμως σαν την πραγματική, από κοντά επαφή με ανθρώπους που παίζουν, που χορεύουν, τραγουδούν και ακούνε. Τίποτα δε μας σταματάει λοιπόν τώρα, που μπορούμε να την έχουμε ξανά, που μπορούμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω.

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

Δε μπορούμε να ξεχάσουμε τι μεσολάβησε

Η μουσική και η ζωή μπήκε σε παύση, αλλά αυτό είναι κάτι που ποτέ στην πραγματικότητα δε συνέβη ούτε για τους μουσικούς και τους καλλιτέχνες, ούτε για όλους εμάς. Άνθρωποι βρέθηκαν αποκλεισμένοι από την τέχνη τους και την αξιοπρέπειά τους. Εξαρτώμενοι στην καλύτερη περίπτωση από κάποιο καθυστερημένο επίδομα που οι ίδιοι διεκδίκησαν. Βρέθηκαν σε παύση ενώ κατά καιρούς λογίστηκαν σαν επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, σα διακινητές της μαύρης οικονομίας, σαν πηγή διάδοσης του ιού. Γι αυτό και οργανώθηκαν στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Σύλλογοι  και ομαδοποιήσεις μουσικών και καλλιτεχνών ενεργοποιήθηκαν, με μηχανισμούς αλληλεγγύης και διάθεσης αγαθών πρώτης ανάγκης, με συλλογικές μορφές έκφρασης, όπως συναυλίες σε δρόμους και πλατείες, δραστηριότητες οικονομικής  αυτοενίσχυσης.  Νέες μορφές διάδρασης και δημιουργίας με το κοινό αναδείχτηκαν, από τη μουσική παράσταση και δημιουργία μέχρι τη διδασκαλία, κάνοντας τη σχέση μουσικού-καλλιτέχνη  και κοινού-μαθητή, ενιαία υπόθεση. Δεν ήταν λίγες οι νέες δημιουργίες μέσα σε αυτό το διάστημα. Η μουσική και η υποστήριξη στους καλλιτέχνες έγινε ρεύμα, εντός και εκτός του ίντερνετ, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές, που αυτοί με τη σειρά τους υποστήριξαν, συνδέθηκαν και ήταν παρόντες σε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα  και γεγονότα αυτής της περιόδου.

 Όσο και αν προσπαθήσουμε, δε μπορούμε να ξεχάσουμε αυτά που  μεσολάβησαν, όσα έγιναν, όσα θα μπορούσαν να έχουν γίνει, όσα καινούργια προέκυψαν,ούτε να πειστούμε πως καλό είναι να κάνουμε λες και δεν έγιναν ποτέ.

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

Όχι άλλος εμπαιγμός. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.

Ένα χρόνο μετά, η γνήσια επαφή που  περιγράψαμε παραπάνω ευτυχώς εξακολουθεί να υπάρχει και είναι αυτή που σίγουρα παίζει βασικό ρόλο. Με δεδομένο ότι όλη η παραπάνω ομορφιά, παλιά και νέα εξακολουθεί να υπάρχει, χρειάζεται να δούμε ολόκληρη την πραγματικότητα:

 Η σχέση με τη μουσική και την τέχνη κακοποιήθηκε όσο λίγες όλο αυτό το διάστημα ως μια σχέση που κατά διαστήματα λογίζονταν ως μη υπάρχουσα, όπως όμως και πολλές πτυχές της ζωής μας.

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων κλονίστηκε και κλονίζεται ακόμα.

Όσα προέκυψαν μέσα στον τελευταίο χρόνο, όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχαστούν, αλλά πρέπει να διαδοθούν και να αξιοποιηθούν από όλους τους εμπλεκόμενους, μουσικούς, καλλιτέχνες, διοργανωτές καθώς και από το ίδιο το κοινό.

Η κανονικότητα που έρχεται, ή μάλλον αυτή που επιχειρείται να επιστρέψει, περιέχει προφανώς τη δυνατότητά μας να συναντηθούμε, να παίξουμε, να ακούσουμε, να αλληλεπιδράσουμε, να δημιουργήσουμε, κάτι που σίγουρα είναι σημαντικό. Περιέχει ωστόσο και όλες τις παθογένειες που προϋπήρχαν, όλα όσα μας έκαναν ευάλωτους στα όσα ζήσαμε, όλες τις αδυναμίες που συνηθίσαμε και οδήγησαν εδώ. Το να την αποδεχτούμε απλώς, όσο και να έχουμε ανάγκη ένα μέρος της,  αποτελεί ίσως αποδοχή ενός εμπαιγμού.

Η μουσική, η τέχνη και η γενικότερη υπόθεσή της, από όποια θέση  και αν κανείς την προσεγγίζει, ήταν, είναι και θα είναι πολύ σημαντική ευθύνη, που δεν χωράει ή μάλλον δε μπορεί άλλο να χωράει  στα πλαίσια μιας σύμβασης ή μιας συναλλαγής ή στενών πλαισίων, με σκοπό την επιβίωση, πόσο μάλλον με σκοπό το κέρδος.

Για όλα τα παραπάνω, χωρίς παχιά και μεγάλα λόγια αλλά όσο αναλογεί στον καθένα ή την καθεμία, αντί να αποδεχτούμε την κανονικότητα, θα ήταν καλό να αναλογιστούμε ή και να συζητήσουμε τον επαναπροσδιορισμό της.  Καλό θα ήταν να συζητήσουμε τα πράγματα από την αρχή.

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια πρώτη συμβολή σε μια συζήτηση που χρειάζεται και έχει σε ένα μεγάλο βαθμό ανοίξει. Θα ακολουθήσει νέα ανακοίνωση με πιο συγκεκριμένες πρακτικές πρωτοβουλίες, ιδέες και προτάσεις, σε αυτή την κατεύθυνση.