γράφει η Didem Köktaş

Έζησα μέσα σε αυτή την πικρότητα, μέσα σε άγρυπνες νύχτες.

Έτριψα τα μάτια μου με μια κίτρινη αλοιφή.

Εκείνη τη στιγμή, αναγνώρισα τα κενά που προκαλούνται
όταν φτιάχνεις ξανά κάτι  σπασμένο.

Άκουσα.
Τον τοίχο που άφησα σιωπηλός.

Αφηγούνταν την σχέση μας κομμάτι κομμάτι.

Ότι δε μπορούσαμε να φτάσουμε ο ένας στον άλλον.

Έχει βάλει μπροστά μια ολόκληρη ζωή.

Μια ζωή που δε μπορούσα να αγγίξω.

Αναμνήσεις, ξεχνούσα αν οι μέρες ήταν μακρές

ή οι νύχτες ήταν σύντομες, επανέρχονται σαν χτύπος ρολογιού.

Έκρυψα την καλοσύνη και το βλέμμα σου, τα έβαλα μέσα σε κεχριμπάρι.

Μια παροδική ιδιοτροπία στην ελπίδα μου.

Φύτεψα μια βιολέτα σε πράγματα που άφησα.

Παρατηρούσα τη λεπτότητά της.

φωτογραφία: Didem Köktaş