1898, Κωνσταντινούπολη.
Ο μουστακαλής κύριος προκαλούσε τον ενθουσιασμό των παιδιών απ’ όπου περνούσε. Πουλούσε την αγαπημένη τους λιχουδιά, παγωτό καϊμάκι ή «dondurma», όπως ήταν γνωστό στα τούρκικα.

 Φορούσε μία πετσέτα γύρω απ’ τη μέση του που λειτουργούσε ως ποδιά και ταμείο για τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα. Από το ξύλο στην πλάτη του κρεμόταν ο κουβάς με το παγωτό και το κιβώτιο με τα πιάτα και τα κουτάλια. Το παγωτό διατηρούνταν κρύο με χιόνι που έπαιρνε απ’ τα βουνά. Το παραδοσιακό τούρκικο παγωτό φτιαχνόταν από γάλα, ζάχαρη και σαλέπι. Σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν και μαστίχα.

Το σαλέπι του έδινε κολλώδη υφή και ανάλογα με τη συνταγή, μπορεί να έβγαινε τόσο στερεό, που ορισμένοι το έτρωγαν με μαχαίρι και πιρούνι. Κάτι σαν τις σημερινές τούρτες παγωτού!

Καταναλωνόταν κυρίως το καλοκαίρι, γιατί επικρατούσε η άποψη ότι όποιος έτρωγε παγωτό το χειμώνα κινδύνευε να αρρωστήσει.
Γι’ αυτό όταν έπιαναν «τα κρύα», οι παγωτατζήδες αντικαθιστούσαν το σύνηθες εμπόρευμά τους με καυτό σαλέπι ή ψητά κάστανα....

πηγή