Το δεύτερο ραντεβού μας με τη μουσική στο ανανεωμένο Πλουμί, θα μπορούσε να πει κανείς ότι θύμιζε κάτι από Αύγουστο για όσους γνωρίζουν, κάτι δηλαδή από εκείνες τις στιγμές όπου η απέραντη ομορφιά όσων συνέβαιναν στη γύρω περιοχή, με ένα πλήθος μουσικών να έρχεται για να παρακολουθήσει και να συμμετάσχει στις δραστηριότητες στο Χουδέτσι, χάριζε στο χώρο λίγη από αυτή την ομορφιά. Η αλήθεια είναι ότι τα όσα ζήσαμε το Σάββατο 8 Ιουλίου, ήταν κάτι , ή μάλλον πολλά παραπάνω από αυτό για πολλούς λόγους.


Ο Αλέξανδρος Παπαδημητράκης στο ούτι και ο Μιχάλης Κουλουμής στο βιολί, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Πλουμί λοιπόν, με ήχους εκλεκτούς λίγο πιο πριν την πανσέληνο. Η ατμόσφαιρα στις Αρχάνες άλλαξε σε λίγη ώρα, με την προσέλευση να είναι πέρα από τις προσδοκίες, με απλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στο χώρο, μουσικούς, μαθητές των σεμιναρίων, να εξαντλούν κάθε πιθανό χώρο, κάθε πιθανή δυνατότητα και να προκαλούν το αδιαχώρητο μέσα πραγματικά σε λίγα λεπτά, κάτι που είχαμε καιρό να ζήσουμε.

Το κλίμα μύριζε ανυπομονησία, και κάπου εκεί όλα άρχισαν. Οι δύο μουσικοί, μας χάρισαν μία ίσως από τις ποιοτικότερες παραστάσεις που έχουν ακουστεί στο χώρο, σε πλήρη σιωπή γύρω τους που την διέκοπτε πάντα το ίδιο θερμό χειροκρότημα. Συνθέσεις από τη Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια, την Κύπρο, την Τουρκία και από αλλού, όλες εκεί μπροστά μας, ξεδιπλώνονταν γεμάτες πάθος και ταλέντο.

Ο Αλέξανδρος Παπαδημητράκης και ο Μιχάλης Κουλουμής, ανέπτυξαν ένα μουσικό διάλογο, με πολλή πολλή διάδραση, μονολόγους, εντάσεις και παύσεις. Με την εξαιρετική τους απόδοση σε σκοπούς που έχουν ακουστεί πολλές φορές στο χώρο, μας θύμισαν το πόσο απλό είναι να ξεδιπλώνει κανείς το ταλέντο και την τεχνική του, πόσο καθηλωτικό είναι το αποτέλεσμα, πόσο πολλαπλασιαστική είναι ωστόσο αυτή η καθήλωση, όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συνδυάζονται, συνομιλούν, εναλλάσσονται και πάνω από όλα, κι ας είναι κάτι που συνηθίζουμε να επαναλαμβάνουμε, χαίρονται να το κάνουν.

Από εκεί και πέρα όλα φάνταζαν φυσικά και επακόλουθα. Ακόμα και αν κάποιος μπορούσε να περιμένει ότι τέτοια μαζικά κοινά και μάλιστα σε διάταξη όχι συναυλιακή, θα ήταν φυσικό να προκαλεί κάποιου τύπου φασαρία, το συγκεκριμένο όχι μόνο ήταν πλήρως αντίστοιχο των περιστάσεων, αλλά κάτι παραπάνω από αυτό, χωρίς κανείς να αναρωτιέται αν αυτό προκαλούνταν από τη σύστασή του ή ήταν η όλη ατμόσφαιρα που το καθόριζε. Το σίγουρο είναι ότι η συνάντηση του κοινού με όσα εκεί μπροστά ξεδίπλωναν οι δύο μουσικοί, ήταν πλήρως αρμονική, πλήρως αντίστοιχη με τις προσδοκίες, ίσως παραπάνω από αυτές και μόνο το φεγγάρι έλειπε από την αίθουσα, ίσως πάλι κάποιες στιγμές να ήταν πάλι εκεί.

Όσο αφορά στα υπόλοιπα, μπορούμε να παραδεχτούμε ότι βρεθήκαμε απολύτως στα νερά μας. Η ζήτηση και το ενδιαφέρον για τα κομμάτια του project, υπήρξαν έντονα, ακόμα και με ανθρώπους από άλλους τόπους κοντινούς και μακρινούς, να ρωτούν για το χώρο, για την εξέλιξη της προσπάθειάς μας, για τα σχέδιά μας, για όσα έχουν προηγηθεί, για όσα έρχονται, για το παντοπωλείο, τις δημιουργίες, τις μεταποιήσεις και φυσικά πάνω από όλα να γεύονται νέες και παλιές γεύσεις, ολοκληρώνοντας και από αυτή την άποψη τη συνολική επιτυχία της βραδιάς.

Την επόμενη ημέρα, ο Αλέξανδρος Παπαδημητράκης και ο Μιχάλης Κουλουμής, έπαιξαν στην πρώτη μουσική Κυριακή, ένα νέο θεσμό στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Μουσικού Εργαστηρίου “Λαβύρινθος”, στη Ρόδο.

Για όσους δε βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Πλουμί, καθώς και για όσους θέλουν ξανά μια γεύση από τη βραδιά, ακολουθούν δύο αποσπάσματα:

Ήχοι εκλεκτοί, λίγο πριν την πανσέληνο: Sehnaz saz semaisi

Ήχοι εκλεκτοί, λίγο πριν την Πανσέληνο: Το γιασεμί και η curcuna