Λίγη ώρα πριν την έκτη από τις μουσικές Παρασκευές στην καρδιά του χειμώνα, αλλάζουμε το ρυθμό αυτών των ρεπορτάζ, και παρουσιάζουμε τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά από τα όσα έχουμε πει τόσο καιρό, και φτάνοντας μία συναυλία πριν το τέλος, θα  περιγράψουμε σήμερα μία ακόμα από τις συναυλίες, μια συναυλία που πέρα από τα όσα σταθερά διαπιστώνει κανείς, έδωσε με τη σειρά της νέες στιγμές και συμπεράσματα στα όσα μέχρι τώρα έχουμε ζήσει σε αυτή τη σειρά.

γράφει ο ακροβάτης

Η πέμπτη από τις συναυλίες, χωρίστηκε όπως όλες σε δύο μέρη.

Το πρώτο από αυτά, θύμισε κατά πολύ τις παλιότερες σειρές συναυλιών και το γενικότερο χαρακτήρα τους με τον Aleix Tobias Sabater να ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με την ομάδα του σεμιναρίου, παρουσιάζοντας στο κοινό τη δουλειά που έκαναν όλη την εβδομάδα.  Βασισμένη στην εξοικείωση με τα ιβηρικά παραδοσιακά κρουστά και τη ρυθμολογία τους, η παράσταση του πρώτου μέρους, βασίστηκε τόσο σε όσα στο σεμινάριο μοιράστηκαν όσο βεβαίως και στη διάδραση με το κοινό.

Το δεύτερο μέρος, περιλάμβανε ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, ή για να το πούμε καλύτερα ιδιαίτερο. Τέσσερις λύρες επί σκηνής, με το Ross Daly, την Κέλυ Θωμά, το Στέλιο Πετράκη και τον Άρη Κορνελάκη, και στο κέντρο, ένα ( ή μάλλον περισσότερα) κρουστό, με τον Aleix Tobias Sabater να παραμένει. Τα ντουέτα της Κέλυ Θωμά με τον Άρη Κορνελάκη, μάρτυρες των οποίων έχουμε γίνει ξανά, τα ταξίμια του Ross Daly, το βαθύ παίξιμο του Στέλιου Πετράκη, με λύρα και λυρούκλα (κάτι σαν λύρα-cello) και φυσικά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω σε συνθέσεις απρόσμενες μεν, τραβηγμένες από τη μακρινή και κοντινή μας ανάμνηση, αποτελούσαν κάτι παραπάνω από θέαμα, μιας και ο πλούτος των ήχων, τόσο φυσικά όσο και μέσα από τον τρόπο των μουσικών, ξεπέρασε ή μάλλον ξεχώρισε μέσα στα όσα απίθανα έχουμε ζήσει στη σειρά συναυλιών. Μαζί με τα παραπάνω, οι τέσσερις λύρες, κινούμενες σε προσωπικές συνθέσεις αλλά και σε σκοπούς κοντά αλλά και μακριά από την Κρήτη, από τα Βαλκάνια και αλλού, συναντούσαν, ταίριαζαν και συμπληρώνονταν από τα κατά τα φαινόμενα "μακρινά" κρουστά του Sabater, δημιουργώντας μια αποκάλυψη, για την όχι και τόσο μακρινή τελικά απόσταση, ανάμεσα στα άκρα μιας ηπείρου, δείχνοντας τα χιλιόμετρα που μπορεί να διανύσει σε τόσο σύντομο χρόνο η μουσική.

Αυτή είναι ίσως και η επίγευση που μας άφησε αυτή η συναυλία, η δύναμη της μουσικής να ενώνει και να φέρνει ανθρώπους κοντά, ανθρώπους που θέλουν να μάθουν, να παίξουν μαζί, σε δρόμους κοντινούς και μακρινούς, οικείους και άγνωστους, ατομικούς και συλλογικούς, που μόνο να προσκαλέσει κι άλλους ανθρώπους μπορεί.

Η πέμπτη συναυλία είναι παρελθόν, ακολουθούν άλλες δύο, με  πρώτη αυτή που αρχίζει σε λίγη ώρα, με το Γιώργη Μανωλάκη και το Ζαχάρη Σπυριδάκη, στο γνωστό μέρος, στα Πεζά.