Και ενώ οι μουσικές Παρασκευές στην καρδιά του χειμώνα, καθώς και ο χειμώνας σιγά σιγά φτάνει στο τέλος τους, και λίγες ώρες πριν την τελευταία από τις συναυλίες, ακολουθεί εδώ ένα ρεπορτάζ για την αμέσως προηγούμενη, ίσως μία από τις πιο αναμενόμενες, αλλά ίσως και την πιο ξεχωριστή από αυτές, που πραγματοποιήθηκε στο γνωστό μέρος του ραντεβού, στα Πεζά, την προηγούμενη Παρασκευή 15 Μαρτίου. Πέρα από τα όσα αυτή η σειρά συνολικά αλλά και κάθε επεισόδιο της ξεχωριστά μας έχει δώσει, η αλήθεια είναι πως όσα η επίγευση αλλά και οι σκέψεις που αυτή η συναυλία μας άφησε, φαντάζουν την ίδια στιγμή, απρόσμενα αλλά και τρομακτικά οικεία.

γράφει ο ακροβάτης

Η έκτη από τις συναυλίες στην καρδιά του χειμώνα, δεν είχε όπως συνήθως δύο μέρη, μιας και οι υπεύθυνοι των δύο σεμιναρίων της εβδομάδας, θα βρίσκονταν ταυτόχρονα στη σκηνή. Ο Γιώργης Μανωλάκης και ο Ζαχάρης Σπυριδάκης,  με λαούτο και λύρα, αλλά και πολλά περισσότερα, έπαιξαν μαζί στη σκηνή της αίθουσας στα Πεζά, σε μια συναυλία κρητικής μουσικής αλλά και προσωπικών συνθέσεων. Η εικόνα της σχεδόν γεμάτης αίθουσας, παρά την απρόσμενη κακοκαιρία, κακώς και η ζεστασιά των πρώτων ήχων, ήταν πέρα από αναμενόμενη, μιας και οι δύο μουσικοί, έδιναν τόσο ατομικά όσο και μαζί, μια  πραγματικά υψηλού επιπέδου απόδοση της κρητικής τεχνοτροπίας.

Τα πράγματα ωστόσο δεν έμειναν εκεί. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πολλές οι στιγμές ή τόσο συνηθισμένες, κατά τις οποίες αυτό που ονομάζουμε κρητική μουσική, αποδίδεται μπροστά μας, με όρους συναυλίας, ή για να το πούμε καλύτερα με όρους σιωπηλής αλληλεπίδρασης με το κοινό, μιας και αυτή η μουσική ταυτίζεται  συνήθως με το γλέντι, με την καλή ή και με την κακή έννοια. Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς ωστόσο, όπως και σε όλη τη σειρά των συναυλιών αυτών, η μουσική αυτή, έστεκε εκεί απέναντί μας, ξεδιπλωμένη από δύο μουσικούς, που την ίδια στιγμή που έπαιζαν σε τέτοιες συνθήκες, μας έδωσαν τόσο τις μουσικές, τεχνικές και δημιουργικές τους αρετές, μαζί με τη χαρά του να παίζουν παρέα, μαζί κυρίως με την ίδια τη μουσικότητα όσων αυτοί έπαιζαν.  Μπορούμε να πούμε λοιπόν, πως ξεπερνώντας τα φολκλόρ σχήματα, αλλά και την "αυστηρή" φόρμα της συναυλίας, αυτή η ζυγιά της λύρας με το λαούτο, μας έφερε πιο κοντά σε αυτή τη μουσική, ή μάλλον στην ουσία της, την απλότητα και την πολυπλοκότητά της.

Το γεγονός αυτό, όσο και αν φαντάζει λιγότερο ή περισσότερο αναμενόμενο, ή όσο  και αν είναι πολλές φορές δευτερεύον όποτε συναντιέται κανείς με τη μουσική αυτή, είναι ίσως και ο λόγος που το βάθος αυτής τη μουσική και όσων τη σέβονται, όσων μαθαίνουν από αυτή για να την εξελίξουν και όχι να τη διαστρεβλώσουν, όσων επίσης δεν ακολουθούν άνευ όρων ή ανέχονται την εμπορευματοποίησή της και τις εκπτώσεις από αυτή, είναι ο λόγος που όλοι, είτε ήμασταν πάντα εδώ, είτε τη συναντήσαμε κάποια στιγμή,  γοητευτήκαμε από αυτή.