Το ρεμπέτικο είναι ένα πρόσφορο έδαφος για όσους θέλουν να γράψουν και να αναλύσουν πρόσωπα καταστάσεις και εποχές, να εξηγήσουν και να στηρίξουν επιχειρήματα που πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της μουσικής, της στιχουργικής, των δημιουργών και των προσώπων που γενικά το καθόρισαν.
Ένα από τα αγαπημένα θέματα τέτοιων αναλύσεων, ειδικά από την εποχή και μετά που το ρεμπέτικο σταμάτησε να χρεώνεται την απαξίωση που του φορτώθηκε από πολλούς, και στην προσπάθεια να γεφυρωθούν οι αποστάσεις μαζί του, είναι εκείνο που αφορά σε ένα από τα πιο προφανή του κίνητρα, τη φτώχεια, ή μάλλον καλύτερα την κοινωνική αντίθεση ανάμεσα στη φτώχεια και στον πλούτο, ή άλλες φορές την ανεκπλήρωτη προσπάθεια, ανάγκη και όραμα να καλύψει, να εκτονώσει και γενικώς να λύσει αυτή την αντίθεση.