Με τις τέσσερις εβδομάδες για τα 3 χρόνια Πλουμί να είναι παρελθόν και με νέους ορίζοντες, εργαλεία και μέσα να είναι διαθέσιμα, το πρώτο ραντεβού με τη μουσική για το μήνα Ιούλιο, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 2 Ιουλίου, με μια βραδιά με εξαιρετικές προδιαγραφές, την οποία ανυπομονούσαμε καιρό να ζήσουμε.


Μιλάμε φυσικά για τους “Σκοπούς....” με τη Θεοδώρα Αθανασίου, τον Κωστή Κωστάκη και το Λουκά Μεταξά, μια συνάντηση από αυτές που συνηθίζονται στο Πλουμί τους καλοκαιρινούς μήνες, μια συνάντηση που ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, με την ευλογία και την αισθητική που άρμοζε, αυτή τη νέα εποχή για το project.

Προσπαθώντας να σχηματοποιήσουμε τα όσα συνέβησαν εκείνη τη βραδιά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν τέσσερα στοιχήματα που κερδίθηκαν εκείνο το βράδυ:

Το πρώτο είναι το πώς μετά από καιρό και μετά από τον επαναπροσδιορισμό της μουσικής στα πλαίσια της όλης διάταξης του project, θα ξεκινούσαν ξανά τα βήματα ενός γνώριμου δρόμου, αυτού της συνάντησης του χώρου με τέτοιες μουσικές βραδιές, και τι νέο θα έφερναν τα παραπάνω.

Από αυτή την άποψη, είδαμε ανθρώπους να έρχονται στο χώρο πλήρως προσηλωμένους σε όσα έγιναν εκείνο το βράδυ, που παρά τις χαμηλές εντάσεις, εκτίμησαν με τη στάση τους αυτό που είχαν απέναντί τους,, με όλα όσα αυτό τους έδωσε, περισσότερο ή λιγότερο φανερά, καθώς και με τη νοοτροπία και τον τρόπο με τον οποίο διοργανώθηκε η βραδιά.

Το δεύτερο είναι το κατά πόσο μια τέτοια βραδιά, όχι μόνο θα πραγματοποιούνταν στο χώρο, αλλά θα αποκτούσε τέτοιες διαστάσεις και τέτοιο χαρακτήρα, ώστε αυτή η συνάντηση να είναι μοναδική, με τις δύο πλευρές, και κυρίως αυτή των συντελεστών της παράστασης, να νιώθουν άνετα σε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Από αυτή την άποψη, είδαμε χωρίς εκ των προτέρων συνεννοήσεις, ένα νέο στήσιμο της μουσικής στο χώρο, με τους τρεις μουσικούς να παίζουν γύρω από ένα από τα τραπέζια του χώρου, σε ένα προσανατολισμό διαγώνιο, που δημιούργησε επιπλέον αμεσότητα και έδωσε σαφώς το στίγμα του.

Το τρίτο είναι κατά πόσο μια τέτοια παράσταση με χαμηλές εντάσεις, πολλή αλλά όχι υπερβολική δεξιοτεχνία και ως εκ τούτου αντίστοιχες ερμηνείες, θα ξεδιπλωνόταν μπροστά μας χωρίς τεχνικά και άλλα εμπόδια, αφήνοντας όλα τα περιθώρια στους εμπλεκόμενους για νέους ορίζοντες, και για μοναδικά συναισθήματα. Από αυτή την άποψη, τα όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ, όχι μόνο μπορούν να χαρακτηριστούν σαν επιτυχημένα, αλλά κάτι παραπάνω από αυτό. Χωρίς τεχνικά μέτρα, η συνάντηση της μουσικής με το κοινό ήταν άμεση, χωρίς περιττή ένταση και φασαρία, και αυτό έδωσε τη δυνατότητα ή αρκετά μεγάλο περιθώριο ελπίζουμε τόσο στους μουσικούς να εκφραστούν, όσο και στο κοινό, που σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης χάρισε τη σιωπή του, δέχτηκε τα όσα του δίνονταν, αισθάνθηκε, και χειροκρότησε με το πιο θερμό του χειροκρότημα. Η συνάντηση αυτή επίσης, περιλάμβανε σαφώς και εκείνο το μέρος που όπως ήταν φυσικό πρωταγωνίστησε. Το πρωτόγνωρο για το χώρο ντουέτο με δύο ρεμπετοκιθάρες, της Θεοδώρας Αθανασίου από τη μία και του Κωστή Κωστάκη, έδωσε μοναδικές αποδόσεις, ερμηνείες, ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιασμούς, μαζί φυσικά με τις ερμηνείες των δύο και συναντώντας τους κρουστούς ήχους του Λουκά Μεταξά, ήχους που πραγματικά αποδώθηκαν πλήρως μουσικά αλλά και ρυθμικά,σε μία ίσως από τις καλύτερες αποδόσεις κρουστών που έχουν συμβεί στο χώρο.

Το τέταρτο στοίχημα, είναι ίσως το πιο δύσκολο από όλα και αποτελεί από εδώ και εμπρός ζητούμενο για κάθε ραντεβού στο χώρο. Πρόκειται για το τι καινούργιο έδωσε η βραδιά αυτή τόσο στη σχέση με τη μουσική, όσο και στη φυσιογνωμία του χώρου. Η αλήθεια είναι ότι εδώ τα οφέλη ήταν πολλαπλά. Πρώτο έγινε σαφές με έναν ακόμα τρόπο ότι η μουσική δεν αποτελεί για το Πλουμί συνήθεια, ή ένα τρόπο να επιβιώνει, παρά περιλαμβάνει και μια σειρά συναντήσεων, με ανθρώπους που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά και το ταλέντο τους στο χώρο. Δεύτερο και ως συνέχεια του πρώτου, έγινε σαφές ότι τέτοιες συναντήσεις αποτελούν εκτός των άλλων μια καλή ευκαιρία για να παρουσιάσουμε, να δοκιμάσουμε, να μοιραστούμε και να διαδώσουμε τις ιδέες και τα κομμάτια του project, με ένα σύνολο τρόπων που αφορούν όλες τις αισθήσεις. Τρίτο, αποδείχθηκε ότι το νήμα της συνέχειας του χώρου, μετά τις τέσσερις εβδομάδες για τα τρία χρόνια του, ένα χρονικό διάστημα που πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν ως διακοπή λειτουργίας του, συνεχίστηκε περίφημα με μία εξαιρετική βραδιά, και ότι όλα όσα περιμέναμε, σε γενικές γραμμές λειτούργησαν και απέδωσαν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Τέταρτο και τελευταίο, η βραδιά αυτή αποτέλεσε, όπως φάνηκε και στη συνέχεια, ένα πρώτο δείγμα από μια σειρά συναντήσεων και στιγμών, που τόσο αυτές όσο και τα διαστήματα μεταξύ τους, με αυτή τη διαφορετική οπτική, την απλούστευση της λειτουργίας του χώρου, το άνοιγμα των οριζόντων και την αναδιάταξη του project, άλλαξαν τον αέρα που αναπνέουμε, γέμισαν εμάς αλλά και άλλους με ιδέες και έσπρωξαν τον χρόνο αλλά και την κατάσταση σε νέα νερά, ίσως πιο βαθιά, πολύ πολύ ωστόσο ελπιδοφόρα. Άλλωστε προϋπόθεση για να είναι κανείς ζωντανός, είναι να μη φοβάται να ρισκάρει, όταν γνωρίζει και έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Μπορείτε να δείτε και να ακούσετε αποσπάσματα της βραδιάς, στις δημοσιεύσεις πολυμέσων, και πιο συγκεκριμένα στους συνδέσμους παρακάτω:

Σκοποί της πόλης και της υπαίθρου για 2 μπασοκίθαρα και κρουστά: Sehnaz longa
Σκοποί της πόλης και της υπαίθρου για 2 μπασοκίθαρα και κρουστά: Για μένα δε σε μέλει