“Aν η παράσταση της μουσικής ομάδας “γιαβάς-γιαβάς”που ξεκίνησε τις τέσσερις εβδομάδες είναι ένα παράθυρο στο μέλλον, τα όσα συνέβησαν την Κυριακή στη φετινή μουσική παράσταση της μουσικής ομάδας με τα ρεμπέτικα, είναι τα όσα μπορεί κανείς να δει, όταν βγάζει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο, στον ανοιχτό αέρα αυτού του μέλλοντος...”

γράφει ο ακροβάτης

Την Κυριακή που πέρασε το Πλουμί έμοιαζε κάπως σαν πλατεία. Ο καιρός ήταν καλός, οι πόρτες ήταν ανοιχτές και μπορούσε κανείς να έχει οπτική και ακουστική επαφή, είτε βρισκόταν μέσα, είτε έξω από το χώρο. Οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει από νωρίς και λίγο μετά τις πέντε, έφτασαν οι πρώτοι από τη μουσική ομάδα με ρεμπέτικα, για το στήσιμο του χώρου και την απαραίτητη πρόβα ήχου. Περίπου μισή ώρα αργότερα και αφού έδειχναν όλα έτοιμα,ήταν όλοι τους εκεί. Δεκαέξι άνθρωποι, πέντε μπουζούκια, δύο κιθάρες, ένας μπαγλαμάς, ένας τζουράς, πέντε ακορντεόν και δύο βιολιά, άρχισαν να προβάρουν τον ήχο, να παίζουν όλοι μαζί, μέσα στα χαμόγελα και προκαλώντας από την πρώτη στιγμή μια ελαφριά ανατριχίλα.

Πριν περιγράψουμε τα όσα επακολούθησαν και τα όσα μπορούμε να μοιραστούμε, καθώς και το πώς όλα αυτά συνδέονται με όσα έρχονται, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τα όσα είχαν προηγηθεί.

Η δεύτερη χρονιά για τη μουσική ομάδα με ρεμπέτικα, ξεκίνησε λίγο μετά τον Οκτώβρη και με ανανεωμένο δίδυμο, με παλιούς και νέους μαθητές, με μια πολυπληθή ομάδα από την αρχή της χρονιάς, ίδια ώρα και ημέρα, νωρίς το απόγευμα, περνώντας σχετικά απαρατήρητο για τους βραδινούς επισκέπτες του χώρου, πάντα ωστόσο προσκαλώντας τους περαστικούς αλλά και όσους βρίσκονταν στα γύρω καφενεία, με αναρίθμητα βλέμματα όλο αυτόν τον καιρό, να κοιτάζουν από παράθυρα και πόρτες, ή να κάθονται σε κάποιο τραπέζι γύρω από τον κύκλο. Όσο αφορά στο τι συνέβαινε σε αυτόν τον κύκλο κάθε φορά, αυτό μας το είχε κάνει σαφές η αρχική ανακοίνωση για την έναρξη των συναντήσεων:

“...θα ασχοληθούμε με το λαϊκό-ρεμπετικο ρεπερτόριο και τους μουσικούς δρόμους που χρησιμοποίησαν οι δημιουργοί της εποχής όπου άνθισε. Με αφορμή τα τραγούδια και τους δρόμους θα πραγματοποιούνται ασκήσεις αυτοσχεδιασμού με ρυθμικά η μελωδικά μοτίβα. Μέσα από την ενορχήστρωση και τη δημιουργία μουσικών συνόλων με διαφορετικά όργανα θα μάθουμε να παίζουμε μέσα από την επικοινωνία μας με άλλους μουσικούς...”

Κάπως έτσι κύλησε ο καιρός, η “μουσική ομάς”, όπως την είχαμε βαφτίσει πέρσι, ξεδίπλωσε το δικό της νέο αφήγημα, πάντα με την ίδια εργατικότητα, την ίδια επιμονή, την ίδια όρεξη, το ίδιο ίσως και περισσότερο ταλέντο, και το Πλουμί περνούσε το δικό του δίωρο ευλογίας, σε μελωδίες του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Χατζιδάκη, και άλλων πολλών, αλλά και σε αυτοσχεδιασμούς και ασκήσεις, σε συνδυασμούς κάνοντας πάντα τουλάχιστο ευχάριστο, το να βρίσκεται κανείς εκεί σε αυτό το δίωρο. Όπως άλλωστε και με τις συναντήσεις της Παρασκευής, έτσι και αυτές της Πέμπτης, έδιναν ώθηση και νόημα σε όλο αυτό που φανταζόμασταν για το συνδυασμό του χώρου με τις εβδομαδιαίες του δραστηριότητες, ειδικά αυτές όμως φάνταζαν πάντα ξεχωριστές, μιας και ουκ ολίγες φορές, βρίσκαμε τα παιδιά της ομάδας να περιμένουν από πιο νωρίς για να ανοίξει ο χώρος και πάντα να βοηθούν τόσο στο στήσιμο του κύκλου όσο και στο μάζεμά του.

Οι πρόβες

Με οδηγό την περσινή χρονιά και την παράσταση της ομάδας που μπορείτε να δείτε εδώ, κυρίως δε αυτό το νέο δρόμο για την ομάδα, με το βάρος να πέφτει σε μεγάλο βαθμό στην ενορχήστρωση, την ατομική διόρθωση, και όσο περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσαν να καθοριστούν, η προετοιμασία για την παράσταση άρχισε κάποιους μήνες νωρίτερα. Οι συναντήσεις της Πέμπτης έγιναν πιο μεθοδικές, οι συμμετέχοντες και οι ρόλοι τους άρχισαν να συγκεκριμενοποιούνται, το ρεπερτόριο άρχισε να επιλέγεται από τα όσα είχαν παιχτεί μέσα στη χρονιά και όσο ο καιρός περνούσε, οι συναντήσεις έγιναν πρόβες, οι πρόβες εντάθηκαν και έγιναν πιο στοχοπροσηλωμένες, τα αποτελέσματα όλο και πιο εντυπωσιακά και τα απογεύματα της Πέμπτης όλο και πιο γεμάτα.

Η παράσταση

Ο καιρός περνούσε και η ημερομηνία καθορίστηκε για τα μέσα Ιουνίου, και επιλέχτηκε όλα να συμβούν σε μία βραδιά μακράς διάρκειας, που πέρα από την παράσταση θα ακολουθούσε και γλέντι μετά. Κάπως έτσι φτάσαμε στην Κυριακή αυτή. Κάπου εδώ αυτή η σύντομη ιστορική αναδρομή τελειώνει και αρχίζουν τα όσα ξεχωρίσαμε από τη βραδιά, λιγότερο και περισσότερο φανερά.

Εικόνα πρώτη: η προσέλευση

Σχεδόν ταυτόχρονα με την πρόβα ήχου και χωρίς να μπορέσει κανείς να περιγράψει τα πράγματα με ακρίβεια, η προσέλευση του κόσμου που γέμισε από το πρώτο μισάωρο το μικρό για τις ανάγκες της βραδιάς, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια χώρο, ήταν αθρόα. Φίλοι, συγγενείς αλλά και άλλοι, που ήρθαν για τη βραδιά, γέμισαν το χώρο, με το γνωστό άγχος που προκύπτει όταν υπάρχει ένα κοινό μυστικό, ότι δηλαδή ο χώρος, τα καθίσματα, τα τραπέζια και οι χώροι για όρθιους δε θα αρκούσαν για να καλύψουν όσους θα βρίσκονταν στο χώρο εκείνο το απόγευμα. Όσο και αν θα μπορούσε να είναι κανείς σίγουρος, η αλήθεια είναι ότι τα όσα επακολούθησαν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Εικόνα δεύτερη:ο ενθουσιασμός

Η βραδιά απέκτησε από πολύ νωρίς έντονους ρυθμούς, με ανθρώπους να μπαίνουν από όλες τις πόρτες, να κάθονται σε τραπέζια, σε καρέκλες σε σκαμπό, σε αυτοσχέδια τραπέζια και σταδιακά και στον εξωτερικό χώρο, όλα όμως μέσα σε ένα κλίμα χαμόγελων, σε ένα κλίμα ενθουσιασμού για όσα συνέβαιναν, για όσα θα επακολουθούσαν, για το λόγο που είχε φέρει όλους αυτούς εκεί. Παράλληλα, έβλεπε κανείς και άλλα χαμόγελα, σε όσους επρόκειτο να σταθούν σε αυτές τις δύο σειρές από σκαμπό και καρέκλες στην για την ανταπόκριση που είχαν προκαλέσει το γεγονός καθώς και για το καλό κλίμα που σιγά σιγά διαμορφωνόταν.

Εικόνα τρίτη: το πρώτο χειροκρότημα

Όταν η παράσταση, και με μια σύντομη εισαγωγή γι αυτά που θα επακολουθούσαν ξεκινούσε, από τους πρώτους ήχους επικράτησε ένα μείγμα σιωπής και συγκίνησης, ακόμα και σε όσους από εμάς είχαμε γίνει μάρτυρες των όσων προετοιμάζονταν τις τελευταίες Πέμπτες στο χώρο. Αυτή η σιωπή συνεχίστηκε και το όλο και αυξανόμενο πλήθος που γέμιζε σιγά σιγά και τον εξωτερικό χώρο, άκουγε με προσοχή, κάτι που φάνηκε όταν το πρώτο κομμάτι σταμάτησε. Ίσως από τα πιο ένθερμα, πιο έντονα πιο μαζικά χειροκροτήματα που έχουν ακουστεί στο χώρο κυριάρχησε και με το ζόρι σταμάτησε για να συνεχιστεί η παράσταση, συνεχίστηκε αμείωτο και με τις υπόλοιπες αφορμές.

Εικόνα τρίτη: το αδιαχώρητο

Η τρίτη εικόνα μπορεί να περιγραφεί καλύτερα από όσους βρίσκονταν στο χώρο είτε σε κίνηση, είτε επιχειρούσαν να τον προσεγγίσουν, μπαίνοντας από έξω προς τα μέσα, μεταφέρθηκε σε εμάς τις επόμενες ημέρες. Υπήρξε η στιγμή όπου κάποιο όχημα προσπάθησε να περάσει από τον κάθετο δρόμο έξω από το Πλουμί. Ωστόσο ήταν ανέφικτο μιας και όσο και να παραμέριζε ο κόσμος ο δρόμος δεν άδειαζε, ενώ αυτοσχέδια σκαμπό, πεζοδρόμια, καφάσια κι άλλες κατασκευές είχαν επινοηθεί για τους παρευρισκόμενους.

Εικόνα τέταρτη: οι ενορχηστρώσεις

Ας μεταφερθούμε ξανά μέσα στο χώρο. Η μίας ώρας παράσταση, περιλάμβανε όπως είπαμε μια ποικιλία συνθέσεων, ρεμπέτικων και λαϊκών και όχι μόνο, ωστόσο δεν επρόκειτο απλώς για μία ομαδική απόδοσή τους αλλά για κάτι περισσότερο από αυτό. Σε μία ισορροπία στην επιλογή των κομματιών και των οργάνων και με κανένα από αυτά αναξιοποίητο, ήταν η ενορχήστρωση αυτή που πολύ προσεγμένα έδειξε την αξία της και που από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή ανέβασε μακράν το επίπεδο των όσων ακούσαμε και νοιώσαμε, σε όποια θέση κι αν βρεθήκαμε στο χώρο οποιαδήποτε στιγμή. Η παράσταση τα περιλάμβανε όλα, από ομαδοποιήσεις και επιλογή , μέχρι δεύτερες και συγχρονισμούς, ταξίμια, αυτοσχεδιασμούς αλλά και ερμηνείες τόσο από τους συνήθεις υπόπτους, όσο και από άλλους, όσο και ομαδικές, όλα αυτά ξεδιπλώθηκαν εκεί μπροστά μας, χωρίς περιττές φασαρίες και υπερβολές, με μια προσεγμένη, φρέσκια απόδοση, που άλλες φορές επανέφερε το συνολικό άκουσμα στις βάσεις του, άλλες του έδινε μια πιο “χατζιδακική” διάσταση, άλλες μας εξέπληττε, από το καλό κλίμα, την έμπνευση και τα όσα επί τόπου προέκυπταν. Από την “Αθηναίισσα” μέχρι τη “Ζαϊρα” και από το “Θα πάω εκεί στην Αραπιά” μέχρι το “Όταν μπουκάρω στον τεκέ”, όλα εκεί βρέθηκαν μπροστά μας, όπως όλες αυτές τις Πέμπτες, αλλά με έναν άλλο αέρα, με όλη την ενέργεια που έδινε ο χώρος, το ταλέντο, αυτή η αίσθηση απελευθέρωσης, αυτή η μεγάλη αγκαλιά του κόσμου και αυτή η συνάντηση. Λίγο πριν το τέλος, το “μινόρε της αυγής” αποτέλεσε την επιτομή όλων των παραπάνω, την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό τους, και ακόμα ηχεί στα αυτιά μας, αυτή η πραγματικά μαγική, αλλά όχι τόσο τυχαία στιγμή, γεμάτη ανατριχίλα, με την ορχηστρική απόδοση και με όλους όσους βρίσκονταν στο Πλουμί να τραγουδούν.

Εικόνα πέμπτη: το γλέντι μετά

Με την παράσταση να τελειώνει, στο χώρο επικράτησε το απόλυτο χάος για κάποιες στιγμές, με όλους να θέλουν να μιλήσουν με όλους, με αγκαλιές, χαμόγελα, φιλιά, χαρά, ενθουσιασμό να δίνουν και να παίρνουν. Αρκετή ώρα μετά και σε κλίμα πιο παρεΐστικο, οι καρέκλες στήθηκαν ξανά, κάποιοι από την ομάδα αλλά και άλλοι, που βρίσκονταν εκεί όλες αυτές τις ώρες, έπιασαν όργανα, τραγούδησαν έπαιξαν, σε ένα παρεΐστικο γλέντι, που κράτησε μέχρι περίπου τις 12, με τις δικές του αποκορυφώσεις, όλα ωστόσο στη γεύση, το άρωμα και τα αισθήματα που μας άφησε αυτή η μοναδική ώρα που είχε προηγηθεί.

το συμπέρασμα:

Aν η παράσταση της μουσικής ομάδας “γιαβάς-γιαβάς”, που παρουσιάσαμε εδώ και που ξεκίνησε τις τέσσερις εβδομάδες, είναι ένα παράθυρο στο μέλλον, τα όσα συνέβησαν την Κυριακή στη φετινή μουσική παράσταση της μουσικής ομάδας με τα ρεμπέτικα, είναι τα όσα μπορεί κανείς να δει, όταν βγάζει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο, στον ανοιχτό αέρα αυτού του μέλλοντος. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να πει ότι η παράσταση αυτή απάντησε οριστικά σε πολλά ερωτήματα ενώ δημιούργησε νέα προς απάντηση. 
Παγιώθηκε στον αέρα τόσο του χώρου όσο και γενικότερα, η κουλτούρα των μουσικών ομάδων, ομάδων που δηλαδή ξεκινούν πάνω στην ιδέα και την αξία του να παίζει κανείς μαζί με άλλους, ανεξαρτήτως επιπέδου, πρότερης εμπειρίας με μόνη προυπόθεση τη θέληση και τη θετική προδιάθεση απέναντι στο εγχείρημα. Δεν είναι τυχαίο ότι και αυτή η μουσική ομάδα, ή μάλλον ειδικά αυτή, αποτέλεσε φιλόξενη αγκαλιά για πολύ περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που τελικά συμμετείχαν στην παράσταση και βρέθηκαν για κάποιες συναντήσεις μόνο μέσα στη χρονιά, αλλά και για όσους βρέθηκαν στις τελευταίες συναντήσεις της και έπαιξαν στην παράσταση. Η αξία αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που το τελικό αποτέλεσμα καθώς και όλη η χρονιά στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε νέους πολύ ταλαντούχους μουσικούς, που με το όραμα, τη μεθοδικότητα, την υπομονή, την έμπνευση, το ταλέντο και τη συνέπειά τους, είδαν μπροστά, καθοδήγησαν τα πράγματα και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτό που προέκυψε. 
Παγιώθηκε επίσης ότι αυτή η κουλτούρα της μουσικής ομάδας, είναι δυνατό να γκρεμίσει μια λιμνάζουσα αντίληψη που υπάρχει στις μέρες μας για τη σχέση της μουσικής με τους χώρους που τη φιλοξενούν,  όπου επικρατεί αυτός ο περισσότερο ή λιγότερο φανερός τρόπος που συνδυάζει τη μουσική με την αρπαχτή, με την κατανάλωση,  με την απομίμηση, με την ευκολία, με τους δυνατούς ήχους και την τεράστια απόσταση από του κοινού από τους μουσικούς, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Με άλλα λόγια είναι εφικτό η παράσταση μιας μουσικής ομάδας, να αποτελέσει ένα μουσικό γεγονός πολύ ουσιαστικό, που να προκαλεί το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού ανθρώπων, που μέσα από αυτή την ειλικρινή σχέση,  παίρνουν πολλά περισσότερα από αυτό που σήμερα ορίζεται ως διασκέδαση.
Δικαιώθηκε τέλος η επιλογή και η επιμονή σε αυτή την κουλτούρα στον ίδιο το χώρο εδώ και τρία χρόνια, σε εποχές που όλα αυτά έμοιαζαν ρομαντικά, μειοψηφικά, ή ανέφικτα, μια κουλτούρα που ευτυχώς εδώ και χρόνια αφορά πολύ ουσιαστικούς ανθρώπους και καταστάσεις, την ίδια στιγμή που στο Πλουμί, μας έχει χαρίσει στιγμές ανεκτίμητες, όπως αυτή που ζήσαμε την Κυριακή. Πέρα από τις εικόνες και όλα τα συστατικά της βραδιάς, ήταν σαφώς και ο ίδιος ο χώρος, το χειροποίητο του χαρακτήρα και της μορφής του, η σαφής άρνησή για μία ακόμα φορά να διοργανώσει μια βραδιά από την οποία θα επωφεληθεί καθαρά οικονομικά, αυτή η "πλατεία" που άνοιξε μπροστά μας όταν άνοιξαν οι πόρτες, αυτό το οικείο περιβάλλον για τα παιδιά που έπαιξαν αλλά όχι μόνο γι αυτά, που αποτέλεσε κάθε στιγμή μέρος αυτής της μεγάλης εικόνας.
Πέρα από αυτό το κλίμα γενικής επιβεβαίωσης, όλα τα παραπάνω γεννούν νέους ορίζοντες, οι οποίοι θα αποτελέσουν τη βάση του όλου project, τόσο από τον Ιούλιο, όσο και από το Σεπτέμβριο και μετά. Γεγονότα που προκύπτουν από τα σπλάχνα της ιδέας αυτού του project, όπως φάνηκε την Κυριακή, ξεπερνούν κατά πολύ τους τέσσερις τοίχους του και νέες δυνατότητες ανοίγονται σε σχέση με τη διοργάνωσή τους, όπως σε σχέση με τον τρόπο που εμείς πρέπει να τα βλέπουμε, να τα διοργανώνουμε, να εμπιστευόμαστε τη δύναμη που προκύπτει από τη συνεργασία, το ταλέντο και την έμπνευση, και την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνουμε σε όσα προκύπτουν όταν τα παραπάνω μπαίνουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό είναι το στοίχημα που οφείλουμε να κερδίσουμε. Αυτό είναι το μέλλον το οποίο επιτέλους έρχεται.

Μπορείτε να δείτε την παράσταση της μουσικής ομάδας με ρεμπέτικα στο παρακάτω βίντεο:

Υ.Γ: Όπως είπαμε τέτοια γεγονότα, προκύπτουν από όλη αυτή την προσπάθεια που πραγματοποιείται εδώ και τρία χρόνια στο Πλουμί, γίνονται ωστόσο τόσο μεγάλα, που ξεπερνούν τα όριά του και εμείς δεν έχουμε παρά να τα ενθαρρύνουμε και να ζούμε μέσα τους. Για όσους δε βρέθηκαν την Κυριακή στο Πλουμί και δεν αρκούνται σε αυτό ο βίντεο, μπορούν να πάρουν μια γεύση από την παράσταση σε μια επανάληψή της απόψε, στη μουσική ταβέρνα "Βαρδής", στο Ηράκλειο. Θα είμαστε κι εμείς εκεί.