γράφει ο ακροβάτης 

Τα όσα εκτυλίχθηκαν τη μεγάλη Πέμπτη στο Πλουμί, αποτελούν μια από τις ιστορίες εκείνες που θα θυμάται για το χώρο καιρό. Αυτό γιατί από όπου και αν πιάσει κανείς αυτή την ιστορία, και είτε την περιγράψει ως πρωτόγνωρη, ως πείραμα, ως μια βραδιά με πολλές εικόνες από το παρελθόν, ή με πολλές εικόνες από το μέλλον, όλοι θα συμφωνήσουν, ότι άνοιξε ένα νέο δρόμο για τα όσα μπορούν να συμβούν, όταν στο πάντρεμα ενός χώρου με τη μουσική, έρχεται το στοιχείο της σκηνοθεσίας.

Μιλάμε φυσικά για τη μουσική παράσταση “Άνοιξη γιε που αγάπαγες”,με τους Γ. Κοντογιάννη, το Γ. Σταυράκη και τη Μ. Φασουλάκη., που πραγματοποιήθηκε στο Πλουμί, στα πλαίσια της σειράς συναντήσεων “Συμβαίνει στα πέριξ”.

Ο ερχομός της συγκεκριμένης παράστασης, μιας συλλογής από δημιουργήματα μεγάλων συνθετών στο πνεύμα των ημερών, είναι η αλήθεια ότι αποτέλεσε ένα στοίχημα,για πολλούς λόγους:

Πρώτο, γιατί για πρώτη σχεδόν φορά διοργανώθηκε μία βραδιά βασισμένη σε ένα momentum, με το συνδυασμό της χρονικής στιγμής με ένα θέμα, χωρίς να υπάρχουν ωστόσο στεγανά και αυστηροί δεσμοί στο τελικό αποτέλεσμα.

Δεύτερο, γιατί το τελικό αυτό αποτέλεσμα, ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας, του ταλέντου, της έμπνευσης και της παρουσίας, πολλών και διαφορετικών ανθρώπων.

Τρίτο, γιατί όλα τα παραπάνω συνέβησαν σε ένα χώρο που καιρό τώρα διατείνεται και αναμετριέται με ένα ρόλο πολύ ευρύτερο από αυτό που του χρεώνεται, δηλαδή ενός χώρου απλώς με μουσική, και που επέλεξε όχι απλώς να φιλοξενήσει μια σχετική παράσταση με την ημέρα, αλλά να ξεδιπλώσει όλα του τα κομμάτια, παλιά και καινούργια, ή όσα μπορούσε, από την ένταξη αυτής της βραδιάς σε μια συνολικότερη σειρά συναντήσεων μέχρι την ενεργοποίηση των εκδόσεων, με την πειραματική έκδοση “Πάντα ένα ποίημα λέει πολύ περισσότερα από όσα μπορούμε εμείς να πούμε για το ποίημα”, που για πρώτη φορά διατέθηκε στα ράφια του παντοπωλείου εκείνη τη βραδιά εγκαινιάζοντας αυτό το νέο μέρος του συνολικού project, και από τη μεταποίηση, με τους μεζέδες και τα προϊόντα του project “Πολύτροπος” να δίνουν και να παίρνουν εκείνη τη βραδιά μέχρι τη δημοσιοποίηση και παρουσίαση της εκδήλωσης με κάθε τρόπο, ιντερνετικό και οπτικοακουστικό, όλα επιστρατεύθηκαν εκείνες τις μέρες και συνέβαλαν στο βαθμό του το καθένα σε αυτό το αποτέλεσμα.

Τέταρτο, και φυσικό επακόλουθο των προηγουμένων, ήταν τόσο η ίδια η μουσική παράσταση, με το στήσιμο, την επιλογή και τη μεστότητα, όσο επίσης οι συντελεστές της, που όχι απλά επιστέγασαν, αλλά όπως εκείνο το βράδυ αναφέρθηκε, “δυσκολευόταν κανείς να τους χορτάσει”. Ο Γιώργος Κοντογιάννης με το Γιώργο Σταυράκη, τόσο σε ντουέτα μπουζουκιού και κιθάρας, αλλά και με δύο κιθάρες προς το τέλος, απέδωσαν όλες τις συνθέσεις σε επίπεδα πολύ υψηλά, με στιγμές εκφραστικές και χωρίς υπερβολές συγκινητικές και αγκάλιασαν έτσι σε όλες τις περιπτώσεις την ερμηνεία, είτε από τον πρώτο, είτε από τη Μαρία Φασουλάκη, που για μία ακόμα φορά, περισσότερο από ποτέ ίσως στο χώρο μας συγκλόνισε.

Αυτά, ίσως και άλλα, είναι τα όσα μπορεί κανείς να θυμάται από εκείνη τη βραδιά, το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να πούμε ότι μας έκανε καλύτερους. Όσο αφορά στο “Συμβαίνει στα πέριξ”, μετά το διάλειμμα αυτής της εβδομάδας, επανέρχεται την επόμενη με μία ακόμα συνάντηση, την Πέμπτη, στις 21:00.