Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

"Όση χαρά 'χουν τα πουλιά": μια παρουσίαση της νέας δουλειάς του Ross Daly

Ένα περίπου χρόνο πριν και μετά από πολλές επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη συναυλία κάτω από το παραθυρόφυλλο με τους έξι πρωταγωνιστές, που επί της ουσίας αποτέλεσε παρουσίαση της επερχόμενης δισκογραφικής δουλειάς, παρουσιάστηκε στο Περιοδικό, η μέχρι τότε πιο πρόσφατη δουλειά του Ross Daly, “την άνοιξη περίμενες”.που μπορεί ο αναγνώστης να δει εδώ. Ένα χρόνο μετά, και κάποιες ώρες μετά την παρουσίαση του νέου δίσκου στο Ηράκλειο, η εντεινόμενη δραστηριότητα και παραγωγικότητα του Ross Daly, μέρος μιας γενικότερης δημιουργικότητας στην Κρήτη και πέρα από αυτή, για την οποία μιλάμε συνεχώς, δημιούργησε ένα νέο αφήγημα αυτή τη φορά, το παρακάτω.

γράφει ο ακροβάτης
Είναι παραπάνω από εμφανές, ότι στο “Όση χαρά 'χουν τα πουλιά”, υπάρχουν πολλά για να παρατηρήσει κανείς, να προσέξει και να περιμένει, πριν αρχίσει να ακούει το δίσκο και που καλό θα ήταν να πάρει υπόψη.
Το πρώτο έχει ήδη αναφερθεί. Αποτελεί το δεύτερο ή μάλλον τρίτο συνεχόμενο γέννημα της δημιουργικότητας του ίδιου καλλιτέχνη μετά το εξαιρετικό “the other side” και το ακόμα πιο ενδιαφέρον “την άνοιξη περίμενες” και αποτελεί μαζί με τα προηγούμενα τρεις εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους δουλειές, για τις οποίες μπορεί κανείς να πει και να θυμάται πολλά και διάφορα. Το παραπάνω, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, βρίσκεται σε εντελώς αντίθετη τροχιά, από τα όσα συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στην ελληνική δισκογραφική πραγματικότητα, όπου τόσο η συχνότητα είναι μικρή και όταν υπερβαίνει το μέσο όρο, συνοδεύεται από μία αδικαιολόγητη επανάληψη.
Το δεύτερο είναι ότι σε αυτή τη δουλειά, πέρα από το δημιουργό, γίνεται σαφές ότι πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και η ερμηνεύτρια, τόσο με την ίδια της την ερμηνεία, όσο και με την επιλογή των στίχων. Η Ευγενία Τόλη Δαμαβολίτη, στην πρώτη της συνεργασία με το Ross Daly, ερμηνεύει όλα τα κομμάτια του δίσκου, επιλέγει επίσης και όλους τους στίχους, αυξάνοντας τις προσδοκίες τόσο στην ίδια την ερμηνεία, τη σύνδεση με τα ίδια τα κομμάτια, καθώς και τους στίχους και τα νοήματα.
Το τρίτο στοιχείο, λιγότερο φανερό αλλά αρκετά ουσιαστικό, είναι η επιλογή των υπόλοιπων συντελεστών. Η Κέλυ Θωμά, κυρίως όμως η Μαρίτζια Κατσούνα στα κρουστά, ο Αντώνης Ξυλούρης και ο Γιώργης Σταυρακάκης, στο λαούτο, αποτελούν μέρος μιας νέας γενιάς μουσικών, μάλιστα πολύ νέας γενιάς, που όπως συχνά έχει επισημανθεί αποτελούν ζωντανή απόδειξη του τρόπου με τον οποίο κάποιος διαχειρίζεται βαριά κληροδοτήματα επιδεικνύοντας παράλληλα τον απαραίτητο σεβασμό την ίδια στιγμή, χωρίς διαστρεβλώσεις, ανοίγοντας δρόμους και συνέχειες τόσο για τον ίδιο, όσο και για το συνολικότερο αποτέλεσμα.
Μιλώντας για τον ίδιο το δίσκο, χρειάζεται να διευκρινιστεί ότι, παρά το γεγονός ότι εμπεριέχει στίχους και μάλιστα επιλεγμένους, δε θα είναι εδώ το μοντέλο της συνεχούς ανάγνωσης του δίσκου σε μια διαρκή αφήγηση, όπως είχε συμβεί στο προηγούμενο αφήγημα. Εδώ θα ακολουθηθεί ένα πιο...μαγειρικό μοντέλο.
Το “Όση χαρά 'χουν τα πουλιά” λοιπόν είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ένα φαγητό στη φωτιά που όλα έχουν τη δική τους σημασία: τα βασικά συστατικά, τα υπόλοιπα συστατικά, φανερά και κρυφά, η πηγή και η ένταση της φωτιάς, το σκεύος, η συνταγή, ο σεβασμός σε αυτή μα και εκείνα τα στοιχεία που προστίθενται ή επινοούνται και κάνουν το φαγητό ιδιαίτερο.
Πιο αναλυτικά:
  1. Τα βασικά συστατικά
    Οι επιλεγμένοι στίχοι από το γεμάτο σεντούκι της κρητικής στιχουργίας, σεντούκι βαρύ που δε σταματά ποτέ να γεμίζει με κεντήματα, γραμμένα και άγραφα, συναντούν την ερμηνεία, το χρώμα και τον τρόπο μιας φωνής γεννημένης κάπου ανάμεσα σε αυτή την κληρονομιά και στις μουσικές φόρμες που την αγκαλιάζουν, χορευτικές και μη. Και οι δυο τους, έρχονται για να συναντήσουν τη μουσική σύνθεση, μια σύνθεση ολοκαίνουργια που καλείται και καταφέρνει όχι μόνο να ανταποκριθεί σε αυτή τη συνάντηση αλλά και να την ξεπεράσει. Η επιτυχία αυτής της συνάντησης των βασικών υλικών, ειδικά όσο αφορά σε εκείνες τις πτυχές που γεννήθηκαν γι αυτό το σκοπό, είναι που αποτελεί το βασικό παράγοντα στο τελικό αποτέλεσμα.
  2. Τα υπόλοιπα συστατικά, φανερά και κρυφά
    Συνεχίζοντας από τα προηγούμενα, το αλατοπίπερο στο “φαγητό” εδώ, είναι επίσης επιτυχές. Είναι οι ίδιοι οι μουσικοί, που όπως εξηγήσαμε και προηγουμένως, με τον τρόπο με τον οποίο αποδίδουν, όχι μόνο αντεπεξέρχονται στις υψηλές απαιτήσεις, όχι μόνο είναι ουσιαστικά και όχι τυπικά αντάξιοι, αλλά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνοντάς τον ακροατή διπλά ικανοποιημένο για όσα μας επιφυλάσσει το μέλλον τους. Όλα τα παραπάνω μαζί,, με τις ξεχωριστές στιγμές που όλοι έχουν σε διάφορα σημεία της ακρόασης, έρχονται και “δένουν” με τον καλύτερο τρόπο το ακουστικό αποτέλεσμα, δίπλα στα βασικά υλικά.
  3. Η πηγή και η ένταση της φωτιάς
    Χωρίς τα παρακάτω να προέρχονται από κάποιον ειδικό, η συνάντηση που περιγράφηκε παραπάνω έρχεται και επιστεγάζεται με την ενορχήστρωση του Ross Daly, μια ενορχήστρωση ταιριαστή και αρμόζουσα για την περίσταση, υψηλού επιπέδου, όπως έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες δουλειές. Είναι η επιλογή αυτή που συνταιριάζει όλα τα υλικά, που καθορίζει τις εντάσεις και τις κάμψεις, τις αλλαγές, εκείνη που αναδεικνύει το κάθε υλικό ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί,την ποιότητά τους και το τελικό αποτέλεσμα.
  4. Το σκεύος, η συνταγή, ο σεβασμός σε αυτή μα και εκείνα τα στοιχεία που προστίθενται ή επινοούνται και κάνουν το φαγητό ιδιαίτερο.
    Εδώ χρειάζεται να επισημανθεί κάτι που αναφέρθηκε και πριν. Αν συλλογιστεί κανείς αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά του, και σκεφτεί λίγο αφαιρετικά, θα διαπιστώσει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, μιλάμε για νέα μουσικά δημιουργήματα σε κλασικές φόρμες, με στίχο και όλη τη χάρη της κρητικής φόρμας, υπό τη σκέπη μιας τεχνικά ολόσωστης φωνής πάνω σε αυτή τη φόρμα. Από αυτή την άποψη το στοίχημα αυτό είναι πέρα για πέρα κερδισμένο, με τρόπο αντίστοιχα ποιοτικό με τα όσα η κληρονομιά που λέγαμε πριν επιτάσσει. Την ίδια στιγμή, διατηρείται σχεδόν αμείωτη η αίσθηση της φρεσκάδας των νέων συνθέσεων, χάρη, εκτός των άλλων, στα πάντα συγκινητικά ταξίμια,τα ντουέτα και την απόδοση στις λύρες, τον τρόπο των λαούτων, και φυσικά τα εξαιρετικά κρουστά,που κυριολεκτικά μιλούν τη δική τους γλώσσα, στέκονται ισότιμα και όσο χρειάζεται με τα υπόλοιπα, ξεφεύγουν μακριά από μία εύκολη απόδοση.

Καταλήγοντας και ξεφεύγοντας από το μαγειρικό αυτό μοντέλο, χρησιμοποιώντας μία αγαπημένη φράση του δημιουργού του, το γενικό σχόλιο και ένας επιπρόσθετος λόγος για να ακουστεί αυτός ο δίσκος είναι το εξής:

Το “Όση χαρά 'χουν τα πουλιά” έρχεται για να βάλει το δικό του λιθάρι, στο κενό ανάμεσα σε όσα θα έπρεπε να συμβαίνουν σήμερα στην εξέλιξη της μουσικής της Κρήτης, και σε όσα συμβαίνουν, ένα κενό πολλές φορές πολύ μεγάλο. Αποτελεί μια διαφορετική, αλλά όχι εναλλακτική άποψη για την εξέλιξη της κρητικής μουσικής. Αποτελεί εκείνη την εκδοχή για το πώς θα έπρεπε να είναι η “θεατή” εκδοχή της, εκφρασμένη από την “αθέατη” πλευρά της φανερώνοντας το παρελθόν και το μέλλον της, χωρίς φλυαρίες, διαστρεβλώσεις, υπερβολές, ή δογματικές αναβιώσεις.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)