Η σχέση μου με την μουσική, θα έλεγα είναι βιωματική, αφού από τότε που με θυμάμαι μου δίδασκαν οι μεγαλύτεροι μαντινάδες (συχνά με πονηρό περιεχόμενο) και χωρίς καλά καλά να γνωρίζω το νόημα των στίχων που τραγουδούσα, έμπαινα στων μεγάλων τις παρέες για να πω τα δικά μου στιχάκια, κάνοντας όλη την παρέα να σκάει από τα γέλια. Οι παλιοί στο Μόχλος με θυμούνται σε αυτή τη φάση, και συχνά με ρωτούν: «Εσύ είσαι αυτός που έλεγες τις καλές μαντινάδες όταν ήσουν μικρός»;

Δεν είχα εκφράσει καμία επιθυμία να μάθω κάποιο όργανο. Ο πατέρας μου ήταν τότε Δήμαρχος Σητείας και θέλοντας να ενθαρρύνει τους συμπολίτες του να στείλουν τα παιδιά τους στη σχολή λύρας που μόλις είχε λειτουργήσει, έστειλε πρώτος αυτός τα παιδιά του, εμένα και τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Κάπως έτσι ξεκίνησα, δειλά δειλά...

Ως φοιτητής Νομικής στην Αθήνα, πρώτο μου μέλημα ήταν να συνεχίσω τη μαθητεία μου δίπλα στο Ross. Τον βρήκα και τον ρώτησα, εκείνος, όπως πάντα, δέχτηκε μετά χαράς και αμέσως αρχίσαμε μαθήματα. Το ενδιαφέρον μου στράφηκε και προς άλλα είδη μουσικής, αλλά και προς άλλα παραδοσιακά όργανα. Μόλις είχε εμφανιστεί μπροστά μου ένας ολόκληρος μουσικός κόσμος τον οποίο ως τότε αγνοούσα. Τα μαθήματα δεν άργησαν να πάρουν μια μορφή πρόβας, και οι πρόβες δεν άργησαν να γίνονται σιγά σιγά συναυλίες και περιοδείες στην Ευρώπη… Είχα αρχίσει να γίνομαι κι εγώ ένα μέλος στο μουσικό σχήμα «Λαβύρινθος» που ο Ross είχε από χρόνια ιδρύσει και που είχε (και έχει) τόσα πολλά προσφέρει στην ελληνική και όχι μόνο μουσική.

Κάπως έτσι σοβάρεψε το πράμα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όμως ένα κομβικό σημείο ήταν όταν περί το 2001 η ημερομηνία των εξετάσεων του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών συνέπιπτε με μια συναυλία στην Correns της Γαλλίας για την οποία είχα και ποινική ρήτρα εάν δεν εμφανιζόμουν. Τότε κλήθηκα να κάνω μια ξεκάθαρη επιλογή... να πάω δηλαδή στη Γαλλία.

Δεν κάνω όνειρα για τη μουσική, δεν προσβλέπω σε κάτι μέσω αυτής κλπ. Δεν έχω σχέση που εμπεριέχει προσδοκίες. Απλά τη ζω και την ευχαριστιέμαι κάθε φορά στο παρόν, με όσο καλύτερο τρόπο μπορώ – και επιτρέπουν οι συνθήκες. Αυτό και μόνο εύχομαι πάντα να συνεχιστεί, και θα δουλέψω σκληρά ώστε να βελτιώνεται με τα χρόνια.

Νομίζω από πάντα. Η πρώτη μου σύνθεση σε ηλικία 5 ετών ήταν μια συνδημιουργία εμένα του αδελφού μου και του σπιτονοικοκύρη μας Νεκτάριου, σε ρε ματζόρε. Δεν την έχω ηχογραφήσει ακόμη.. Έχει και στίχο... Ξεκινάει με τη φράση «Τι έπαθε η κυρά Φροσύνη...»

Όσο μεγαλύτερη αυτοπειθαρχία και στοχοπροσήλωση μπορεί να έχει κάποιος, ότι και αν κάνει, τόσο καλύτερο για τον ίδιο. Κάποτε είδα ένα ακραίο παράδειγμα ενός μουσικού παγκόσμιας κλάσης που επέτρεψε οριακά στο παιδί να παίξει μισή ώρα με το ρολόι μπάλα μαζί μας, και μετά πάλι μελέτη για το υπόλοιπο απόγευμα και βράδυ... Μετά όμως ήταν ξεκάθαρη και η άλλη όψη, όταν δηλαδή το παιδί έπιανε το όργανο πλάι στον πατέρα, και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό... Ό,τι δώσεις θα πάρεις...

Όπως έχει συμβεί και μέχρι τώρα, θα βγουν στο μέλλον πολύ καλά πράγματα την ίδια ώρα με άλλα που δε θα είναι τόσο καλά, όμως ενδέχεται να κάνουν - τα δεύτερα - μεγαλύτερη επιτυχία και ντόρο. Ο χρόνος όμως θα τα βάλει όλα στη θέση τους. Προσωπικά θεωρώ το κυνήγι του σουξέ ως τη μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ο σύγχρονος μουσικός.