γράφει η παράξενη 

Άραγε αρκεί; Ένα κομμάτι ξύλο, κάποιες χορδές, τα κλειδιά και μερικά επιδέξια δάκτυλα; Παράγουμε έτσι μουσική; Τη ζούμε έτσι ; Μας κατακλύζει; Δε ξέρω! Τι είναι τελικά η μουσική; Πώς πρέπει να την ακούς; Πότε και με ποιον; Κάποιος είπε με παρέα σε ένα μαγαζάκι, σε ένα σπίτι, ένα παγκάκι ή μία παραλία. Άλλος φώναξε όχι, η μουσική είναι για να την ακούς μόνος σου, να ταξιδεύεις μόνος, να σκέφτεσαι, να συγκινείσαι και να ηρεμείς. Και πώς να την ακούς; Τι να κάνεις ακούγοντάς τη; Να χορεύεις; Να κάθεσαι ; Να είσαι ξαπλωμένος; Ή κλαμένος στο περβάζι ενός παραθύρου; Ούτε αυτό το ξέρω. Είμαστε παράξενα όντα εμείς. Την ακούμε στη χαρά και τη λύπη, στον πόνο και τη ζεστασιά, στην επιτυχία και την αποτυχία, στην απουσία και όταν είναι δω. Ακούγοντας την πρώτη συγχορδία, τι θα ήθελες να ναι κει; Ένα ποτήρι κρασί; Ένα βαρέλι μπύρα ή κάποια μικρά τσίγκινα δοχεία; Πόσους βαθμούς οινοπνεύματος θες; Ή μήπως πάλι μόνο νερό; Εσύ απαντάς!

Και στο πρώτο ρε ματζόρε; Ή σε κείνο τον στίχο που σε τρυπάει; Τι θα ήθελες φίλε μου; Νέφος καπνού να σε σκεπάζει και να σου τρώει τα πνευμόνια; Νικοτίνη να σε σφύζει; Τι;
Μικρέ μου άνθρωπε! Μη φοβάσαι όμως! Δε θυμάσαι τι είπε εκείνος; Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει, κι όποιος στ’ αγκάθια περπατά μια μέρα δε θ’ αφήσει, τ’ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε; Οπότε… Βάλτε να πιούμε!
Ξεφύγαμε όμως. Και πείτε τώρα πως βρήκαμε και την παρέα και τη μοναξιά και το συναίσθημα και τη μπύρα. Τι θα ακούσουμε; Η μαγεία της μουσικής δε σταματάει εκεί. Ροκ, τζαζ, ποπ, έντεχνα, παραδοσιακά, λαϊκά και ρεμπέτικα. Κλασική μουσική, πιάνο, όπερα και σολίστες! Χάος! Πού να στραφείς; Εκτός από αυτά έχουμε και τη φωνή! Καλές φωνές, κακές, υψίφωνες, μέτριες, με βραχνάδα, μπάσες ή ακόμα και σοπράνο! Αλλά δε σταματάμε εκεί! Τα πουλιά δεν τραγουδούν; Το κελάηδημα τους δε σε ταξιδεύει; Δεν έχει κάτι από μαγεία; Η θάλασσα; Όταν σκάει το κύμα στην ακτή και τα αναποφάσιστα βότσαλα παρασύρονται εντός και εκτός αυτής δεν παράγουν μελωδία; Μα πώς αφού τα άκουσα! Και τον άνεμο άκουσα. Να κατευθύνει τα φυλλώματα των δέντρων εκεί που αυτός θέλει και να ακούγεται ένας ήχος μαγικός. Και τι με τα τραγούδια; Τι γράφονται σε αυτά; Στίχοι, εμπειρίες, ποιήματα, συνθήματα, άναρθρες κραυγές ή απλά επιφωνήματα; Και σε τι γλώσσα γράφονται; Μπέρδεμα. Τα καταλαβαίνεις τα τραγούδια, τα αποστηθίζεις, τα σιγοψιθυρίζεις ή τα φωνάζεις και τα ανακαλείς όταν χρειαστεί! Σε παρηγορούν ε; Πες την αλήθεια. Είναι ξεχωριστή και η μουσική και τα τραγούδια και οι μελωδίες. Ταξιδεύεις με δαύτα σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει και ίσως δεν πας ποτέ. Ζεις εμπειρίες που δε θα ζούσες. Πας σε εποχές που δε γνώρισες. Ακούς ιστορίες για ανθρώπους που δε συνάντησες, πάσχεις με αυτούς, ακούς τον πόνο τους και ταυτίζεσαι. Και τέλος σου μιλούν για όνειρα. Για όνειρα που δεν είχες ονειρευτεί. Και σου ξυπνάνε την ελπίδα, εκείνη τη μικρή φλογίτσα που τόσο σου λείπει. Ας ξεκινήσουμε…
Ντο, ρε, μι, φα, σολ…….
Μετά;