Όταν ανακοινώναμε το κυριακάτικο γλέντι της 13ης Σεπτέμβρη η αλήθεια είναι ότι έρχονταν στο μυαλό μας εικόνες οικείες. Θυμόμασταν ας πούμε πολύ καλά ότι περίπου ένα χρόνο πιο πριν, ο Κωστής Μακάκης με τον Αλέκο Φανουράκη, ήταν οι πρώτοι οικοδεσπότες που εγκαινίασαν τα γλέντια της Κυριακής, και άνοιξαν ένα πρωτόγνωρο παράθυρο του χώρου και της δυνατότητάς του. Θυμόμασταν επίσης τις επόμενες φορές που είτε πάλι σε γλέντια, είτε μόνοι τους, είτε με παρέα, ήρθαν ξανά, φέρνοντας αυτόν τον ήχο της μικρής λύρας, και αυτή τη λυρικότητα της φωνής, που σε συνδυασμό με το λαούτο και την καλή παρέα γύρω, γέμισαν όχι λίγες φορές τα γλέντια της Κυριακής.
Προσπαθούσαμε επίσης στο μυαλό μας, να συνδυάσουμε τα παραπάνω με την έξταση και το διονυσιασμό των πνευστών του Γιώργου Ζαχαριουδάκη, που επίσης από το Νοέμβρη και μετά, έδιναν κάθε φορά στο χώρο και στις εμφανίσεις του μια άλλη γεύση. Αναμεναμε τέλος σε αυτό το συνδυασμό, την εξαιρετική στο είδος της και όχι μόνο καλοδουλεμένη φωνή της Ευγενίας Τόλη-Δαμαβολίτη, που και αυτή, τόσο σε εκείνο το πρώτο κυριακάτικο γλέντι αλλά και με άλλες αφορμές, μέσα και έξω από το χώρο, είχε τραβήξει την προσοχή μας.
Και ενώ η εικόνα έτεινε να σχηματιστεί, φτάσαμε στο απόγευμα εκείνης της Κυριακής.
Από τα πρώτα λεπτά μετά τις 18:00, και ενώ είχε προηγηθεί μια σχετικά ήσυχη ημέρα, ο χρόνος κύλησε πολύ πολύ γρήγορα. Οι τέσσερις μουσικοί, φουριόζοι και με μια άλλη ενέργεια, μπήκαν στο χώρο, και από την πρώτη στιγμή άνοιξαν μία ακόμα διάσταση για τα κυριακάτικα γλέντια, μετακινώντας αλλιώς τα τραπέζια, και ορίζοντας έναν διαγώνιο προσανατολισμό, προς τη γωνία του δρόμου, κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε ξανασυμβεί. Ταυτόχρονα, μοίρασαν χαμόγελα σε όσους έρχονταν ο ένας μετά τον άλλο, και περίπου σε μισή ώρα και κάτι παραπάνω είχαν γεμίσει το πλουμί. Μετά λοιπόν τον πρώτο αιφνιδιασμό, το γλέντι άρχισε χωρίς πολλά πολλά, σε ένα γωνιακό τραπέζι με τους τέσσεερις καθισμένους γύρω προς τον κόσμο και με τους ρυθμούς ξέφρενους από την πρώτη στιγμή. Το απόγευμα της Κυριακής έδωσε τη θέση του στο βράδυ και η αίσθηση που είχαμε ήταν ότι έχουν περάσει πολλές πολλές ώρες. Η αλήθεια είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έδωσε το "παρών" και παρά τον σχετικά φθινοπωρινό καιρό γέμισε τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά του χώρου.Χορός, σιγανοτραγουδίσματα αλλά και όχι λίγες στιγμές απόλυτης σιωπής, μαζί με όλο το ταλέντο των παιδιών να ξεδιπλώνεται ξεπερνώντας στο σύνολό του κάθε προσδοκία.
Πιο συγκεκριμένα, το λυράκι και η λυρική φωνή του Κωστή, συναγωνιζόταν τις εξάρσεις των πνευστών του Γιώργου, κάνοντας το κοινό κυριολεκτικά να πάλεται. Όλα τα παραπάνω, υπό τη συνοδεία του παθιασμένου ασταμάτητου λαούτου, ολοκληρώνοντας το σύνολο. Κάπου εκεί, ερχόταν η φωνή της Ευγενίας, που πέρα από τις στιγμές έξαρσης, με όλα μαζί να συμβαίνουν, όταν σταματούσαν όλα, γέμιζε το χώρο μοναχή της σε περιβάλλον σιωπής, σε κάποιο ριζίτικο, κάνοντας τους πάντες αλλά και εμάς, να μένουμε ακίνητοι.
Ένα ολοκληρωμένο καλοδουλεμένο και κυρίως δυναμικό σύνολο, από ταλαντούχους μουσικούς γέμισε το απόγευμα της Κυριακής στο Πλουμί.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές στο άλμπουμ εδώ.
Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τη βραδιά, στα δύο βίντεο εδώ και εδώ.