Το Νοέμβριο του 1995 Ο Itzhak Perlman , μαέστρος του βιολιού, ανέβηκε στη σκηνή να δώσει ενα κονσέρτο βιολιού. Το να έρθει και να βγεί στη σκηνή μέχρι να καθήσει στη θέση του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Perman χτυπημένος απο πολυομυελιτιδα απο μικρός
περπαταέι με πατερίτσες και έχει σίδερα και στα δυο του πόδια . Το να τον βλέπει κανείς να περπατάει αργά και βασανιστικά μέχρι να φτάσει στη θέση του είναι απο μόνο του ενα συγκινητικό θέαμα. Περπατάει βήμα βήμα , σιγα σιγά , με το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνουν οι πατερίτσες σε μια σκηνή απο παρκέ , και φτάνει μέχρι την καρέκλα του. Κάθεται , ακουμπά τις πατερίτσες στο έδαφος, τοποθετεί τα πόδια του καλύτερα στην ειδική καρέκλα βάζοντας το ενα προς τα πίσω και το άλλο μπροστά, ανοίγει τη θήκη απο το βιολί , βάζει το βιολί κάτω απο το πηγούνι και κάνει σήμα στον αρχιμουσικό , το διευθυντή της ορχήστρας οτι είναι έτοιμος…
Αυτοι στον Κοινό που τον γνωρίζουν και τον έχουν ξαναδεί , ξέρουν καλά το τελετουργικό. Είναι μια διαδικασία γνωστή αυτή μέχρι ο Itzhak Perlman να καθήσει στη καρέκλα και να αρχίσει να πάιζει με το βιολί του. Αλλά αυτη τη φορά συνέβη κατι το διαφορετικό.

Εκει που είχε ξεκινήσει τις πρώτες νότες με το δοξάρι του , έσπασε μια απο τις τέσσερις χορδές απο το βιολί του . Μέσα στην αίθουσα , το σπάσιμο της χορδής ακούστηκε σαν πυροβολισμός… Δεν υπήρχε αμφιβολία για το τι έπρεπε να γίνει..

Ο Itzhak Perlman θα έπρεπε να σηκωθεί απο την καρέκλα του είτε για να φέρει ενα καινουριο βιολι είτε για να αλλάξει τη χορδή απο το βιολί του. Φανταστείτε ολόκληρη την ορχήστρα και εκατοντάδες κόσμος να περιμένουν , αυτό ήταν το φυσικο να γίνει…

Αλλά οχι για τον Itzhak Perlman ..
Περίμενε ενα λεπτό , έκλεισε τα μάτια και έκανε νόημα στον αρχιμουσικό , το μαέστρο , να ξεκινήσουν ξανά.

Η ορχήστρα ξεκίνησε απο το σημείο που είχαν σταματήσει και ο Itzhak Perlman έπαιξε με τέτοιο ΠΑΘΟΣ , τέτοια ΔΥΝΑΜΗ και τέτοια ΑΓΝΟΤΗΤΑ που δέν είχε ξανακουστεί μέχρι τότε..

Φυσικά είναι γνωστό , οτι είναι αδύνατο να πάιξεις ενα συμφωνικό έργο για βιολί με 3 χορδές…μα εκείνη τη νύχτα ο Perlman αρνήθηκε να το πιστέψει, να το αναγνωρίσει αυτό… Συνεχώς εκανε αλλαγές , αυτοσχεδιασμούς, και επανασυνθετε καθοδόν το συμφωνικό έργο , σε μια κρίση μεγαλοφυϊας .. Σε μια στιγμή , οι υπόλοιπες χορδές φάνηκαν να πιέζονται αφόρητα για να βγάλουν καινούριους ήχους , τον ήχο που τους έλειπε , και έβγαλαν ήχους που δεν είχαν μεχρι τότε ακουστεί ποτέ …

Μόλις τελείωσε μια σιωπή θαυμασμού κάλυψε την αίθουσα και ξάφνικά όλοι σηκώθηκαν και χειροκρότησαν με επιφωνήματα θαυμασμου. Ολο το κτίριο σείστηκε απο τα ιαχές , τα μπράβο και τα χτυπήματα σε οτι έβρισκαν , για να δείξουν το θαυμασμό τους και την αγάπη τους…

Μετα απο λίγο ο Itzhak Perlman σηκώθηκε , χαμογέλασε και είπε:Ξέρετε , μερικές φορές , ο σκοπός του καλλιτέχνη είναι να ανακαλύψει πως μπορεί να παράγει μουσική με οτιδήποτε του έχει μείνει